Inmarsat-C - łączność satelitarna dla każdego

Stosowana powszechnie łączność radiowa niekiedy, szczególnie w warunkach ekstremalnych, zawodzi. Zależy ona od warunków atmosferycznych i jest narażona na zakłócenia. Znacznie bardziej precyzyjna i wydajna jest łączność satelitarna, chociaż wysyłane i odbierane sygnały przebywają dłuższą drogę.

Stosowana powszechnie łączność radiowa niekiedy, szczególnie w warunkach ekstremalnych, zawodzi. Zależy ona od warunków atmosferycznych i jest narażona na zakłócenia. Znacznie bardziej precyzyjna i wydajna jest łączność satelitarna, chociaż wysyłane i odbierane sygnały przebywają dłuższą drogę.

Inmarsat - stałe punkty na niebie

W 1979 r. utworzono międzynarodową organizację Inmarsat (International Maritime Satellite Organization), do której należy dziś 65 państw. Obsługujący początkowo obszary żeglugowe, Inmarsat stał się stopniowo jedynym operatorem zapewniającym globalną ruchomą łączność satelitarną dla potrzeb komercyjnych, bezpieczeństwa i ratownictwa na morzu, lądzie i w powietrzu. Satelity Inmarsatu, umieszczone na orbitach geostacjonarnych, obejmują swoim zasięgiem praktycznie całą Ziemię z wyjątkiem stref podbiegunowych. Urządzenia systemu Inmarsat-C umożliwiają globalną, dwukierunkową łączność teletransmisyjną w pełnym zakresie danych i komunikatów typu tekstowego.

Wielkie, antenowe czasze stacjonarne

Satelity Inmarsat pośredniczą w połączeniach pomiędzy ruchomymi terminalami a stacjami naziemnymi (LES). Stacje naziemne przekazują komunikaty do odpowiednich sieci telekomunikacyjnych, które z kolei przekazują wiadomości do odbiorcy. Łączność Inmarsat-C realizowana jest w obu kierunkach w trybie składowania (Store and Forward). Komunikaty od użytkownika ruchomego, uprzednio zredagowane na monitorze komputera, transmitowane są w postaci pakietów danych cyfrowych. Poprzez satelitę pakiety docierają do wybranej przez użytkownika LES. Po otrzymaniu całości komunikatu, zostaje on rozkodowany i przez LES przekazany odbiorcy z wykorzystaniem zwykłej międzynarodowej sieci łączności. Tak samo, lecz w odwrotnej kolejności, przekazywane są komunikaty do odbiorcy ruchomego.

Operatorzy stacji naziemnych zajmują się konwersją danych w obie strony oraz wysyłaniem i odbiorem komunikatów z satelity. Najprostszym sposobem przekazywania danych przez LES jest linia teleksowa. Publiczną telefoniczną siecią komutowaną (PSTN) mogą być przesyłane komunikaty faksowe. Przekazywanie faksów znajduje się jednak jeszcze w fazie prób. Jeżeli informacja ma przebyć większą odległość, bardziej ekonomiczne staje się użycie publicznej sieci pakietowej (PSPDN), np. POLPAK. Używany wówczas najpopularniejszy protokół X.25, umożliwia korzystanie z poczty elektronicznej, baz danych i innych usług. W jedynej polskiej publicznej sieci POLPAK dodatkowe usługi, a przede wszystkim poczta elektroniczna, dostępne będą na początku przyszłego roku.

Małe, ruchome terminale

Stacje przewoźne systemu Inmarsat-C mogą być instalowane praktycznie wszędzie. Terminal łączności satelitarnej wraz z anteną, wielkością i kształtem przypominającą strusie jajo, jest lekki (5 kg), poręczny i łatwy w obsłudze. Antenę terminala tak skonstruowano, że nie wymaga pozycjonowania, w każdej chwili i z dowolnego miejsca uzyskuje połączenie z satelitą (o ile oczywiście nie jest ekranowana np. w tunelu czy budowli). Transmisja odbywa się z szybkością 600 b/s. Stosowana częstotliwość wynosi 1530-1545 MHz dla odbioru i 1626,5-1646,5 MHz dla nadawania.

Łączność w systemie Inmarsat-C stosuje wiele grup użytkowników. Chyba najbardziej popularna jest wśród spedytorów i przewoźników. Używają jej również służby ratownicze, agencje prasowe, biznesmeni. Jest szeroko stosowana w automatycznym monitoringu, znakomicie się sprawdza jako łączność zapasowa np. w systemach bankowych. Według firmy spedycyjnej RYNART Transport z Holandii, stosowanie łączności w systemie Inmarsat-C pozwala na zaoszczędzenie aż 30% kosztów operacyjnych w transportach do Europy wschodniej.

Koszty użytkowania

Stacje naziemne (LES) ostro walczą ze sobą, oferując większą niezawodność usług, szybszy przekaz i niższe ceny. Jedyna w Polsce stacja łączności satelitarnej w Psarach nie oferuje usług w systemie Inmarsat-C. Polscy użytkownicy systemu będą więc, według swojego wyboru, korzystać z LES w Danii, Holandii, Norwegii, Niemczech, W. Brytanii czy Francji. W przyszłym roku ma zostać uruchomiona LES w Odessie.

Stosująca niskie stawki stacja naziemna w Blaavand w Danii, pobiera za wysłanie jednego kilobita informacji teleksowej lub zbioru wg protokołu X.25 z terminala ruchomego do większości krajów Europy ok. 1,2 USD. Nieco niższe są ceny za przesłanie wiadomości do ruchomego terminala Inmarsat-C. Dla zarejestrowanych użytkowników LES oferują zdecydowanie niższe opłaty za korzystanie z usług specjalnych.

Rejestracja użytkowników

Przyłączenie terminala musi spełniać kryteria zgodności z przepisami krajowymi i międzynarodowymi, poprawności działania, przestrzegania właściwych warunków eksploatacji i ustalenia sposobu rozliczeń. Polski użytkownik systemu Inmarsat-C musi wysłać otrzymany ze sprzętem formularz wniosku do Biura Systemów Satelitarnych TPSA. Biuro to wydaje tzw. IMN (Inmarsat Mobile Number), stanowiący adres terminala w sieci. Na podstawie ofert (zakres możliwych usług oraz pobierane za nie opłaty), użytkownik wybiera stację naziemną (LES) w danym rejonie, przez którą chce się komunikować. Dla terminali zarejestrowanych w Polsce opłaty pobierane są przez Telekomunikację Polską SA kwartalnie, wraz z rachunkami za usługi teleksowe.

Koszt przenośnego zestawu nadawczo-odbiorczego Trimble Galaxy Inmarsat-C/GPS wynosi w Polsce ok. 7 tys. USD plus cło i podatek. Sprzęt taki oferuje firma SkyCom Ltd, ul. Rolna 155A, 02-729 Warszawa, tel. 43 58 80. Tam także można uzyskać więcej informacji na temat systemów łączności satelitarnej.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200