Na ostatnim kongresie Mobile World szereg producentów sprzętu elektronicznego – w tym Intel, Qualcomm i Ericsson – prezentowało swoje zamierzenia dotyczące uruchomienia produkcji układów scalonych wspierających technologię 5G. Pozostaje jednak pytanie, co tak naprawdę powinno charakteryzować sieci 5G i co odróżnia je od sieci 4G.

I tym właśnie zajęła się ITU (International Telecommunication Union, jedna z agent ONZ), która opublikowała niedawno dokument, w którym wymienia 13 technicznych warunków jakie muszą spełniać bezprzewodowe sieci, aby można je nazwać sieciami 5G.

Zobacz również:

• Komputery z Windows i ARM mogą mieć dużą przewagę nad Mac

Dokument nosi nazwę “Minimum requirements related to technical performance for IMT-2020 radio interface(s)”. Nie ma w nim co prawda słowa 5G, jednak w przyjętej przez ITU nazewnictwie wyrażenie IMT-2020 dotyczy takich właśnie sieci. Zgodnie z tym nazewnictwem IMT-Advanced to sieci 3G, a IMT-2000 to sieci 4G.

I tak np. jeden z warunków wymienionych przez ITU mówi, że maks. szybkość pobierania danych w takiej sieci powinna dochodzić do 20 Gb/s, a w przypadku wysyłania danych wartość taka powinna dochodzić do 10 Gb/s. ITU przyznaje też, że są to maks. wielkości, a w praktyce użytkownik sieci 5G powinien mieć możliwość pobierania danych z szybkością nie mniejszą niż 100 Mb/s, a wysyłania z szybkością nie mniejszą niż 50 Mb/s. Jak widać, nie są to wyśrubowane wielkości.

Kolejny warunek mówi, że sieć 5G powinna być w stanie świadczyć usługi na minimalnym poziomie jednemu milionowi użytkowników zgromadzonych na obszarze o powierzchni jednego kilometra kwadratowego. Z resztą warunków można się zapoznać tutaj.