FidoNet jest siecią komputerową WAN (wide area network - sieć rozległa), pracującą w trybie łączności bezpośredniej (point-to-point), stosującą do przesyłania poczty e-Mail pamiętająco-wysyłającej (store-and-forward) metody buforowania danych. Użytkownicy łączą się z węzłami sieci za pomocą modemów korzystając z systemu telefonii publicznej. System powstał w 1984 r. i obecnie na całym świecie liczy ponad 16 tys. stanowisk.

Sieć FidoNet projektowana była z myślą o komputerach PC pracujących pod systemem MS-DOS i tylko takie właśnie pracowały w niej przez pierwsze kilka lat. Z biegiem czasu powstało też oprogramowanie umożliwiające łączenie się z siecią komputerów pracujących pod innymi systemami operacyjnymi.

Trochę historii

Cała historia sieci FidoNet zaczęła się w 1984 r. Tom Jennigs stworzył wtedy małą lokalną skrzynkę BBS używaną przez kilka osób. Stwierdził on po pewnym czasie, że dużo lepiej jest przesyłać dane porą nocną, gdy za połączenie płaci się mniej, sieć nie jest obciążona i jest dużo mniej błędów transmisji. Napisał w tym celu specjalny protokół komunikacyjny, obsługujący łączność między węzłami w określonej przez niego porze nocnej. Sieć rozrastała się bardzo dynamicznie i już w 1985 r. składała się z 200 stacji i pokrywała swym zasięgiem terytorium USA. W 1986 r. powołano FidoNet Standard Committee, który opracował plan połączeń między kontynentami. Wtedy właśnie wszedł w życie obowiązujący do dzisiaj standard numerowania stacji z podziałem na strefy, sieci, stacje i punkty.

W 1986 r. Jeff Rush opracował system echoserwerów pocztowych, które pracują podobnie jak sieć Usenet. Odbijają one od siebie i rozsyłają automatycznie do wszystkich abonentów kierowane do nich informacje. Usługa ta zdobyła z miejsca olbrzymią popularność i echoserwery przesyłają obecnie do użytkowników ok. 10 MB informacji dziennie. FidoNet jest siecią większą od BITNETu i ustępuje pola tylko sieci Internet.

Protokoły

Fido Net liczy ok. 13 tys. stanowisk, które używają do przesyłania pakietów przez sieć telefoniczną specjalnego, rodzimego protokołu komunikacyjnego. Większość komputerów w tej sieci to systemy pracujące pod DOSem, ale istnieje też wiele nieformalnych specyfikacji protokołów dla maszyn systemów Unix, Apples, CP/M, MVS, Tandy CoCO i in.

Sieć finansowana jest wyłącznie przez osoby prywatne i dlatego przy pisaniu protokołów komunikacyjnych kierowano się głównie zasadą: przesłać jak najwięcej danych w jak najkrótszym możliwie czasie. Pierwsze używane przez sieć protokoły bazowały na standardzie Xmodem (asynchroniczny transfer danych), ale obecnie dominującym protokołem jest Zmodem (synchroniczny transfer danych). Spełnia on oczekiwania indywidualnych użytkowników, szczególnie jeśli porównamy go z tak "rozrzutnymi" protokołami, jak: SMTP i NNTP (Internet) czy protokół G (UUCP).