Niektórzy ogłaszają już śmierć Web 2.0 w dotychczasowym kształcie, zanim jeszcze właściwie dojrzał. Nowym królem ma być Twitter i różne jego klony (w tym polskie, jak: Blip, Pinger, Flaker czy najmłodsze dziecko Naszej Klasy - Śledzik.pl). Mają one zapoczątkować rządy RealTimeWeb.

Jest w tym wiele przesady. Nie dopatrywałbym się na tym polu jakiegoś przełomu. Jeśli jest tu coś nowego, to tylko to, że użytkownicy serwisów społecznościowych są coraz bardziej nomadyczni. Przybyła nowa platforma, nowe medium społeczne, dzięki czemu miniposty można umieszczać bezpośrednio w serwisie mikroblogowym, ale także za pośrednictwem serwisów społecznościowych, komunikatorów internetowych, maili czy SMS-ów. Skrótowość nie jest tu niczym nowym, bo wcześniej były już SMS-y. Za cechę wyróżniającą można co najwyżej uznać szybkość dzielenia się tym, co w danej chwili robimy, czujemy czy myślimy.

Przyspieszanie obiegu informacji tkwi w logice technologii sieciowych. Każda ich kolejna generacja, począwszy od komunikatorów (instant messenger), przyspieszała krążenie informacji w sieci. W tym też nie ma niczego nowego: informacja musi krążyć coraz szybciej, bo społeczeństwo sieciowe to imperatyw akceleracji. Tam gdzie mobilność, tam ruch, a gdzie ruch, tam szybkość.

Nowe jest dzisiaj to, że ten obieg wchłania coraz bardziej codzienność, która należała kiedyś do sfery prywatnej, a dziś w każdym momencie może być upubliczniona.

Mikroblogi, jak żadne inne medium, wchłaniają codzienność. Skrótowość staje się tu najważniejszą z cnót. Ma rację Henry Jenkins twierdząc, że jedną z najważniejszych cech komunikacji sieciowej są migracje treści między platformami. Zawiązuje się relacje na serwisach społecznościowych, np. Facebooku, i one przenoszą się do mikroblogów, gdzie przekazy skracają się do 140-znakowych myśli. W radykalnej postaci jest to tylko jedno słowo. To już jest hipermikrobloging. Ludzie wybierają medium, które stawia najmniejszy opór. Każdy żywy organizm dąży do zdobycia pokarmu jak najmniejszym kosztem energetycznym. Oszczędne mikroblogi, to "ekonomia informacyjnego żerowania".

Wiek paplaniny

Publicystka Wall Street Journal, Elizabeth Bernstein, która obserwuje życie społeczne w sieciach, wysyła taki oto komunikat do przyjaciół: kocham was z całego serca, ale guzik mnie obchodzi, że mieliście urwanie głowy w poniedziałek, że wasze dziecko szorowało zęby przez pół godziny, a pies zżarł trutkę na mrówki. Te słowa mówią wprost: mikroblogowanie, to mało znacząca paplanina. Ale paplanina to też komunikacja, która uruchamia miliardy zdarzeń i działań społecznych.

Zdaniem Sörena Kierkegaarda, nowoczesność wyniosła na piedestał "prawdziwego, zwykłego człowieka". Powodem wzrostu znaczenia codzienności jest radykalna indywidualizacja jednostki i umieszczanie przez nią spraw codziennych w centrum jej życia. Kultura codzienności jest bogactwem. W Internecie dzieje się to, co się zawsze działo w sieciach międzyludzkich, ale dzieje się też wiele nowego dzięki technologiom, których wcześniej nie było. Nie jest to tylko kwestia nowych narzędzi, ale także nowego podejścia do takich kwestii jak prywatność i intymność, przyzwolenia na upublicznianie niemal wszystkiego: miłości, macierzyństwa, ciała (ileż ciało, w odróżnieniu od intelektu, niestety, wymaga codziennie czynności, które do niedawna należały do sfery intymnej, a teraz są upubliczniane w Internecie), podróży, zakupów (one, jak nigdy wcześniej, wypełniają czas wolny), zabawy, humoru, emocji, porad, wierzeń, mitów, opowieści, podań, legend, kulinariów, wiedzy lokalnej, języka, stylów życia, sztuki, relacji międzyludzkich, sposobów ekspresji i kodów znaczeń, historii itp.