Sieć SWIFT skonstruowana jest w ten sposób, aby jej kolejne protokóły były dla użytkownika przezroczyste, jeśli chodzi o transmisję i ukryte, jeśli chodzi o zasadę działania. Tym niemniej w opisach technicznych sieci pojawiły się niedawno hasła SWIFT I oraz SWIFT II. Co one oznaczają?

Struktura sprzętowa sieci SWIFT II jest następująca: Komunikaty z banków poprzez szyfratory i modemy biegną do regionalnego procesora RP (Regional Processor) zrealizowanego na komputerze Unisys A albo CP2000, który prowadzi dalszą retransmisję (routing) do jednego z dwóch Centrów Operacyjnych sieci (powiązanych ze sobą via satelita). W centrum główny procesor systemowy SCP (System Control Processor) nadzoruje backup i statystykę transmisji prowadzoną, zlokalizowanymi w tym samym miejscu gdzie on sam, poprzez komputery zwane procesorami warstw regionalnych SP (Slice Processors). Następnie SP przekazują komunikat do RP adresata, a z RP wędruje on do banku.

Opisana struktura jest więc trzystopniowa, podczas gdy budowa sieci SWIFT I jest 2-stopniowa. W SWIFT I brakuje szczebla SP, za który wiele czynności prowadzić musiał tym samym SCP. Sieć SWIFT I jest nieco wolniejsza i nie oferuje niektórych usług, np. transmisji przez protokół X.25. Zewnętrznymi oznakami różnicy pomiędzy SWIFT I a SWIFT II jest m.in. długość nagłówków komunikatów i struktura rekordów danych. Od tego jednak oddziela użytkownika homologowane oprogramowanie, które w warstwie interfejsów użytkownika trudno odróżnić. Sieć SWIFT II jest wdrażana od 1990 r. Wdrożenie to jest prowadzone w sposób ciągły.