Co to jest OLE 2.0

Współczesne środowisko pracy z komputerem wzbogaca się ciągle o nowe narzędzia i możliwości. Obecnie wykonuje się rutynowo prace, które jeszcze kilka lat temu wydawały się niemożliwe do zrobienia.

Współczesne środowisko pracy z komputerem wzbogaca się ciągle o nowe narzędzia i możliwości. Obecnie wykonuje się rutynowo prace, które jeszcze kilka lat temu wydawały się niemożliwe do zrobienia.

Mimo wyraźnego postępu, nadal istnieją problemy do rozwiązania. Po pierwsze, integracja różnych aplikacji jest daleka od doskonałości. Po drugie, komputery nadal nie są tak łatwe w użyciu, jak życzyłoby tego sobie wielu użytkowników nieprofesjonalnych.

Kluczem do rozwiązania tych i innych problemów jest technika obiektowa, pozwalająca na przedstawianie obrazów, dokumentów tekstowych, tablic, diagramów, wideoklipów i wycinków dźwięku jako obiektów, a umożliwiająca użytkownikowi komputera swobodne manipulowanie nimi oraz przenoszenie między różnymi aplikacjami.

Technika obiektowa ma sens jedynie wtedy, gdy istnieją wspólne, powszechnie uznane metody operowania na obiektach. Jest też oczywiste, że podstawowe narzędzia i usługi obiektowe muszą być dostarczane przez system operacyjny. Uznanym przykładem takich usług jest technika OLE (Object Linking and Embedding - łączenia i osadzania obiektów), opracowana przez firmę Microsoft i wiele innych firm.

Technika OLE wersja 1.0 została opracowana dla potrzeb Windows 3.0 i jest używana także w Windows 3.1. Nowa wersja OLE 2.0 pojawi się w nowych wersjach Windows i jest dostępna jako zbiór specyfikacji i funkcji API do włączania w aplikacje do Windows.

Co to jest OLE?

OLE to skuteczna metoda tworzenia złożonych dokumentów, zawierających informacje z różnych aplikacji. Technika OLE włącza do złożonego dokumentu dwa główne typy danych, związanych z obiektem: dane macierzyste (treść obiektu) i dane prezentacyjne (forma obiektu).

W modelu OLE, użytkownik może obiekt połączyć (link) lub osadzić (embed) w dokumencie. Łączenie polega na umieszczeniu w dokumencie złożonym danych prezentacyjnych i wskaźnika (adresu) do danych macierzystych, które istnieją w innym pliku na dysku. Jeżeli te ostatnie zostaną zmienione przez aplikację, to zmiana ujawni się automatycznie także w złożonym dokumencie zawierającym je.

Osadzanie obiektów polega na umieszczeniu w dokumencie całości informacji związanej z obiektem, to jest danych prezentacyjnych i macierzystych. Tak więc cała informacja niezbędna do edycji obiektu istnieje w dokumencie.

Osadzanie obiektów zajmuje więcej miejsca niż łączenie, ale pozwala na przenoszenie tak utworzonych dokumentów na inny komputer, bez obawy utraty informacji. Dokumenty z obiektami połączonymi mają sens jedynie w obrębie jednego systemu plików komputera. Dokument złożony, zawierający obiekty połączone lub osadzone, nosi nazwę kontenera (obiektów).

OLE 2.0

OLE 2.0 stanowi poważne rozszerzenie techniki OLE 1.0, ale jest z nim w pełni zgodne. Oznacza to, że wszystkie aplikacje korzystające z tej techniki w wersji 1.0 będą działać równie dobrze w systemie opartym na nowej wersji.

OLE 2.0 to zestaw funkcji API (Application Programming Interface), które pozwalają na włączenie obu możliwości tworzenia dokumentów do aplikacji. OLE 2.0 to także zestaw innych usług, które będą wbudowane w przyszłe wersje Windows. Szczegółowa specyfikacja i SDK OLE 2.0 są dostępne dla programistów, chcących włączyć ją w nowe programy.

Nowe możliwości OLE 2.0

1. Aktywacja na miejscu. W celu edycji obiektu włączonego w dokument wystarczy kliknąć na nim dwukrotnie. W wersji OLE 1.0 powoduje to wywołanie w oddzielnym oknie aplikacji, będącej twórcą obiektu. Jeżeli więc do dokumentu tekstowego zostały włączone dane z arkusza obliczeniowego, to wywoływany jest ten arkusz. Natomiast w wersji OLE 2.0, podwójne kliknięcie na obiekcie powoduje zmianę formy menu i daje szansę korzystania ze wszystkich możliwości aplikacji, bez wychodzenia z dokumentu. Na rys. 1 pokazano dokument tekstowy, napisany w Wordzie dla Windows, do którego włączyłem dane z arkusza Excel 4.0. Podwójne kliknięcie na tym włączonym obiekcie spowodowało aktywację Excela w tym samym oknie, pojawienie się typowych nagłówków kolumn i nazw wierszy wokół danych z Excela i kompletną zmianę formy głównego okna. Proszę przyjrzeć się dokładnie rys. 2. W dokumencie tekstowym możliwa jest teraz edycja arkusza, z którego pochodzą dane.

Aktywacja na miejscu jest szczególnie ważna w przypadku dokumentów zawierających dużą liczbę obiektów z różnych aplikacji. Zamiast przechodzenia od okna do okna, mamy dokument przez cały czas przed sobą, zmienia się jedynie forma menu aplikacji. Oczywiście, nie wyklucza to możliwości wywołania w oddzielnym oknie nowej aplikacji, w celu edycji obiektów z dokumentu.

Taka zmiana sposobu pracy z dokumentem oznacza fundamentalną zmianę podejścia, z programo-centrycznego na dokumento- centryczny.

2. Zagnieżdżone obiekty. OLE 2.0 dopuszcza włączenie obiektów, już zawierających inne obiekty.

3. Przenieś i upuść (drag and drop). Powszechnie stosowana metoda przenoszenia obiektów z jednej aplikacji do innej polega na korzystaniu ze Schowka (Clipboard), co oznacza wykonanie kopiowania z jednej aplikacji i wklejenie w drugą. W OLE 2.0 w celu skopiowania obiektu z jednego dokumentu do drugiego wystarczy go przemieścić za pomocą myszy. Można przenosić obiekty (również zagnieżdżone) między różnymi aplikacjami lub na ikonę aplikacji (np. drukarki lub skrzynki pocztowej). Oczywiście nadal dopuszczalne jest korzystanie ze Schowka.

4. Połączenia niezależne od systemu plików. W OLE 2.0 możliwe jest stworzenie połączeń między obiektami, które jeszcze nie istnieją jako pliki na dysku. Dopuszczalne jest więc łączenie obiektów w tym samym dokumencie.

5. Adaptowalne połączenia. W OLE 1.0 połączenia między dokumentami znikały, po przekopiowaniu plików do innego

katalogu na dysku. W OLE 2.0 jednoczesne przekopiowanie plików do nowego katalogu nie usunie połączeń.

6. Programowalność. Przewidziano możliwość takiego zdefiniowania połączenia obiektów, że będą one wykonywane operacje w różnych aplikacjach. W tym celu będzie rozszerzona funkcjonalność makrojęzyka, wspólnego dla wielu aplikacji.

7. Logiczna paginacja obiektów. W OLE 1.0 połączone obiekty ograniczone były do jednej strony dokumentu. W OLE 2.0 obiekty mogą być podzielone na granicach strony w taki sam sposób, jaki dopuszcza program, w którym powstały.

8. Zapis wersji aplikacji. W każdym połączonym obiekcie zawarta będzie informacja o wersji aplikacji, z której obiekt pochodzi. Umożliwi to np. podjęcie decyzji, czy zapisać dokument z obiektami przekształconymi do nowej wersji aplikacji, czy w formacie dawniejszym.

9. Konwersja obiektów. Przykładowe zastosowanie konwersji obiektów dotyczy możliwości korzystania z programu 1-2-3 do edycji arkusza, przygotowanego za pomocą Excela (lub odwrotnie).

Nowe funkcje API do OLE 2.0

Osadzanie obiektów w dokumentach złożonych powoduje znaczny wzrost rozmiaru plików dyskowych. W efekcie ładowanie takich dokumentów do dowolnej aplikacji trwa dłużej i wymaga większej pojemności pamięci komputera. W celu uniknięcia kłopotów z tym związanych, w OLE 2.0 programista może zdecydować, czy obiekty osadzone będą ładowane do pamięci w całości, w części, czy wcale (ładowanie dopiero w momencie, gdy są potrzebne). Daje to znaczne oszczędności zasobów obliczeniowych systemu i przyśpieszenie wykonywania operacji edycji.

Opracowano nowe funkcje ułatwiające tworzenie obiektów, które mogą być osadzane (klienci) i zawierać inne obiekty (kontenery obiektów).

W celu ułatwienia operowania na obiektach, które mogą podlegać zmianom w tle (aplikacja kończy opracowanie obiektu już włączonego do dokumentu złożonego), opracowano synchroniczmy model powiadamiania o zakończeniu takiej operacji i uaktualnieniu połączenia. Programista nie musi więc zajmować się tym problemem i realizować pętli oczekiwania.

Zgodność OLE 1.0 i OLE 2.0

Wszystkie aplikacje korzystające z OLE 1.0 będą działać poprawnie z aplikacjami, w których zrealizowano OLE 2.0. Tak więc np., po dwukrotnym kliknięciu na obiekcie, zamiast aktywacji edytora tego obiektu w miejscu, pojawi się oddzielne okno programu, twórcy tego obiektu.

Krótka historia OLE

Technika OLE została zaproponowana przez kilku niezależnych producentów oprogramowania, jako metoda rozszerzenia możliwości dynamicznej wymiany danych (DDE) wczesnych wersji Windows. W roku 1989 zespół złożony z programistów firm: Lotus, WordPerfect, Aldus i Microsoft opracował pierwszą specyfikację złożonych dokumentów "extensible Compound Document Architecture" (eCDA), stanowiącą podwalinę pod przyszłe wersje OLE. Specyfikacja OLE 1.0 pojawiła się na Comdex-ie, jesienią 1990 r. Pierwszymi aplikacjami korzystającymi z tej techniki były programy: Excel 3.0 i Lotus Notes 2.0.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200