Standard transmisji radiowej Bluetooth eliminuje problem wszelkich połączeń kablowych występujących między różnymi urządzeniami elektronicznymi powszechnego użytku, łącząc je bezprzewodowo w jedną sieć transmisyjną. Podstawowa przepływność tej technologii transmisji, wynosząca 1 Mb/s w łączach radiowych o niewielkim zasięgu (do 10 m), już w 2000 roku może znakomicie ułatwić konfigurowanie infrastruktury sieciowej w bezpośrednim otoczeniu użytkownika.

Niekwestionowany sukces technologii komórkowych skłonił wielu producentów do poszukiwania kolejnych nisz na pograniczu telekomunikacji i informatyki. Łączność bezprzewodowa stałaby się dla nich następną okazją do rozwoju usług teleinformatycznych o multimedialnym charakterze. Usług bądź technologii, których powszechne zastosowanie lub dystrybucja - nie dajmy się zwodzić - przyniosłyby równie krociowe zyski jak branża telefonów komórkowych. W sektorze komunikacji głosowej problem już został w zasadzie rozwiązany dzięki cyfrowej komunikacji GSM, umożliwiającej również podłączenie telefonu do coraz tańszego przenośnego komputera i uzyskanie w ten sposób bezprzewodowego dostępu do Internetu lub sieci LAN przedsiębiorstwa.

Udoskonalenia te nie doprowadziły jednak do szerokiego rozpowszechnienia usług bezprzewodowego przesyłania danych w sieciach komórkowych, szacowanego obecnie na poziomie zaledwie kilku (3-5) procent. Jednym z powodów przeszkadzającym w szybkim upowszechnieniu się tego rodzaju usług bezprzewodowych jest kłopotliwe konfigurowanie całości systemu komputerowego, niska przepustowość transmisji w łączach komórkowych (9,6 kb/s), uciążliwe okablowanie nawet z komputerem przenośnym oraz mała dostępność globalnych usług teleinformatycznych.

Początki z Ericssona

Zasadniczy cel nowego standardu współpracy urządzeń elektronicznych za pomocą łączy radiowych krótkiego zasięgu został sprecyzowany po raz pierwszy przez firmę Ericsson Mobile Communication już w 1994 r. jako sposób bezprzewodowego łączenia telefonów komórkowych z innymi akcesoriami urządzeń komórkowych i komputerowych. Niewygodne, choć skuteczne łącza kablowe są wprawdzie coraz częściej zastępowane łączami podczerwieni, ale do uzyskania dobrej jakości transmisji wymagają one zwykle bezpośredniej widoczności pomiędzy nadajnikiem a odbiornikiem promieni podczerwonych. Klasyczne łącze radiowe eliminuje wszystkie te niedogodności: nie potrzebuje kabli, nie wymaga bezpośredniej widoczności i udostępnia stosunkowo szerokie pasmo na niewielkich dystansach.

Koncepcja Ericssona opracowania łącza radiowego o bardzo małej mocy i niewielkim zasięgu znalazła oddźwięk u innych producentów urządzeń bateryjnych, przenośnych i komputerowych, zainteresowanych utworzeniem wspólnego standardu komunikacji bezprzewodowej na małych odległościach. Po rocznych konsultacjach, w lutym 1998 r., najbardziej zainteresowane konsorcja: Ericsson, Nokia, IBM, Intel i Toshiba, utworzyły specjalny zespół Bluetooth SIG (Special Interest Group), który już w maju 1998 r. publicznie ogłosił koncepcję nowej technologii Bluetooth, propozycję standaryzacji bezprzewodowego łącza radiowego do prywatnego użytku.

Prace nad technologią Bluetooth są obecnie na ukończeniu, a opracowanie pierwszej wersji standardu (1.0) miało nastąpić w drugiej połowie tego roku. Wprowadzenie na rynek pierwszych produktów wykorzystujących bezprzewodową technologię Bluetooth nastąpi z końcem 1999 r.

Komu potrzebna nowa technologia?

Bluetooth jest technologią łączności radiowej krótkiego zasięgu, opracowaną przez grupę SIG i przeznaczoną do łączenia przenośnych urządzeń elektronicznych, takich jak: telefony komórkowe, palmtopy, notebooki, przenośne i stacjonarne komputery, a ponadto modemy, zespoły pamięciowe, drukarki, skanery, kamkodery i inne proste urządzenia posługujące się transmisją cyfrową podczas wymiany danych (klawiatury i myszy).

Technologia Bluetooth umożliwia za pomocą taniego łącza radiowego przesyłanie głosu oraz danych w różnych formatach (w tym obrazów), co jest podstawą współczesnych przekazów medialnych. Pierwotne założenie eliminacji połączeń kablowych z najbliższego otoczenia użytkownika rozszerzono na prawie wszystkie urządzenia elektroniczne powszechnego użytku, gdy okazało się, że dzięki wielkoseryjnej produkcji koszt samego urządzenia nadawczo-odbiorczego może kształtować się na poziomie zaledwie kilku USD (mówi się o 5 USD), a więc będzie on praktycznie prawie niezauważalny w cenie wyrobu.