Z punktu widzenia osoby zdobywającej certyfikat przygotowanie się do egzaminu wymaga przyswojenia nie tylko wiedzy teoretycznej, ale i praktycznej. W wielu przypadkach wymaga to dostępu do oprogramowania i sprzętu. Przećwiczenie określonych konfiguracji, rozwiązań czy implementacji często wiąże się z koniecznością korzystania z laboratorium.

Certyfikaty Microsoftu i Cisco Systems

Powszechnie znane są ścieżki i programy certyfikacyjne Microsoftu i Cisco Systems. Obie firmy oferują bardzo rozbudowane programy certyfikacji, od poziomu podstawowego, przez profesjonalny, po ekspercki.

Zobacz również:

• Czy Elon Musk reaktywuje usługę Vine?
• Veeam Data Platform z certyfikatem Common Criteria

Microsoft oferuje certyfikat MTA (Microsoft Technology Associate), który jest wyjściowy do certyfikacji Microsoftu, gruntujący podstawową znajomość serwerów, stacji roboczych, aplikacji czy baz danych. MCSA (Microsoft Certified Solution Associate) jest podstawowym certyfikatem przeznaczonym dla administratorów systemów opartych na stacjach roboczych i serwerach Microsoftu. Microsoft MCSE (Microsoft Certified Solution Expert) to certyfikat na średnim poziomie zaawansowania. Zakres tematyczny obejmuje administrowanie stacjami roboczymi i serwerami w zakresie prywatnych chmur, wymiany wiadomości (Exchange Server), komunikacji (Lync Server), Business Intelligence i SharePoint. Najważniejszymi elementami MCSE jest opanowanie wiedzy z zakresu zarządzania infrastrukturą serwerów i zagadnień związanych z prywatnymi chmurami. MCSE można uznać za jeden z ważniejszych certyfikatów sieciowych.

CCNP (Cisco Certified Network Professional) daje wiedzę na temat platform i produktów Cisco, jednego z ważniejszych producentów sprzętu sieciowego. CCNP jest certyfikatem profesjonalnym, w wersjach zróżnicowanych dla różnych technologii – przykładowo Routing and Switching, Voice, Security. Niezbędne do zdobycia CCNP jest wcześniejsze posiadanie certyfikatu podstawowego CCNA (Cisco Certified Network Associate). Najbardziej zaawansowanym certyfikatem Cisco jest CCIE (Cisco Certified Internetwork Expert), który także jest dostępny dla pełnego zakresu technologii. Liczba osób legitymujących się CCIE jest nadal niewielka, ponieważ zdobycie certyfikatu nie tylko jest ekstremalnie trudne, ale czasochłonne i kosztowne. W ostatnich latach Cisco przedstawiło nowe specjalizacje certyfikacyjne, m.in. Storage Networking, Collaboration czy Data Center. Wprowadzenie sieci definiowanych programowo spowodowało utworzenie nowej ścieżki certyfikacyjnej Cisco w zakresie Network Programmability. Dostępne certyfikacje to: Business Application Engineer, Network Application Developer, Network Programmability Designer, Network Programmability Support. Nowa ścieżka certyfikacyjna Cisco zawiera informacje dotyczące Cisco One oraz ACI, zagadnienia rozwijania aplikacji, wdrażania aplikacji i rozwiązywania problemów w programowalnym środowisku sieciowym.

Certyfikaty pozwalają potwierdzić umiejętności

W zakresie wirtualizacji sieci oraz SDN dzieje się sporo, także w zakresie certyfikacji. Pojawiło się kilka nowych ścieżek certyfikacyjnych, które będą zdobywać coraz większą popularność wraz z upowszechnieniem wirtualizacji sieci czy sieci definiowanych programowo.

Bazując na platformie wirtualizacji sieci NSX, VMware stworzył własną serię szkoleń oraz certyfikatów. Ich zakres obejmuje nie tylko informacje o produkcie NSX, ale także zmiany zachodzące w architekturze sieci po wprowadzeniu wirtualizacji. VMware oferuje ścieżkę certyfikacyjną związaną z podstawami wirtualizacji, obejmującą narzędzia vSphere oraz model IaaS. Uwzględnia zarządzanie i bezpieczeństwo wirtualizowanych środowisk.

OpenStack to zdobywająca coraz większą popularność darmowa platforma zarządzania chmurami. Mirantis oferuje dwa poziomy certyfikacji w zakresie OpenStack: Associate oraz Professional, a planowane jest wprowadzenie poziomu Master.

W zakresie bezpieczeństwa coraz większe znacznie zdobywają certyfikaty zarządzania ryzykiem, przykładowo CRISC (Certified in Risk and Informational System Control), wprowadzony przez ISACA w 2010 roku. W celu kompletnej certyfikacji CRISC kursant poza zdaniem egzaminu musi mieć trzy lata doświadczenia w zakresie związanym z tematyką certyfikacji. Zakres wiąże się z identyfikacją, monitorowaniem i reakcjami na pojawiające się ryzyka, tworzenie oraz kontrolę systemów bezpieczeństwa informacji.

Standardem w dziedzinie certyfikatów bezpieczeństwa jest CISSP (Certified Information System Security Professional). Program CISSP jest zarządzany przez International Information Systems Security Certification Consortium. Kandydaci muszą wykazać się pięcioletnim doświadczeniem przed podejściem do egzaminu certyfikacyjnego. Kandydat na CISSP jest przeważnie osobą decydującą o polityce bezpieczeństwa i procedurach w firmie, instruującą innych w zakresie implementacji systemów bezpieczeństwa i ochrony informacji.

Ciekawym podejściem dotyczącym certyfikacji dotyczącym sieci bezprzewodowych charakteryzują się ścieżki CWNP (Certified Wireless Network Professional). Grupa tych certyfikatów jest niezależna od producentów rozwiązań bezprzewodowych, które stają się najszybciej rozwijającą się specjalizacją w IT.

Popularnością cieszą się również certyfikaty z zakresu systemu Linux, zwłaszcza związane z dystrybucją Red Hat. Red Hat jest często stosowany w centrach danych, głównie u dostawców usług chmurowych, dostawców internetu czy usług komunikacyjnych. Certfyfikat RHCE (Red Hat Certified Engineer) zdobywają osoby, które na co dzień pracują z systemami Linux w środowisku produkcyjnym. Do zdobycia RHCE potrzebne jest wcześniejsze zdobycie certyfikatu RHCSA (Red Hat Certified System Administrator).

Zarządzanie projektami to ważny element procesowy każdej organizacji IT. Wiedza z tego zakresu pozwala tworzyć, prowadzić projekty IT na każdym etapie. Jedną z najważniejszych certyfikacji z dziedziny zarządzania projektami jest PMP oferowany przez PMI (Project Management Institute).

Na rynku istnieją także certyfikaty praktycznie wszystkich ważnych producentów sprzętu, m.in.: Juniper, Brocade, Alcatel-Lucent, HP, Avaya, Citrix, Aruba, Extreme Networks.

Gdzie zdawać egzaminy?

Większość egzaminów można zdawać w oddziałach dwóch centrów egzaminacyjnych: Pearson VUE lub Thomson Prometric. Do udziału w egzaminie można zarejestrować się telefonicznie lub poprzez stronę internetową. Lokalne centra egzaminacyjne często są związane z obiema tymi organizacjami.

Każda z firm oferujących egzaminy zazwyczaj jest powiązana z określoną organizacją egzaminującą. Przykładowo, Cisco pozwala na zdawanie egzaminów wyłącznie w Perason VUE, Microsoft, Oracle i Apple - Prometric. Z kolei egzaminy CompTIA oraz Novell można zdawać w każdym centrum egzaminacyjnym. Koszty egzaminów są uzależnione m.in. od producenta ścieżki certyfikacyjnej oraz poziomu egzaminu.

Czy warto certyfikować się?

Podstawowym problemem związanym z certyfikatami jest to, że najczęściej dotyczą technologii konkretnego producenta rozwiązania. W konsekwencji realizując program certyfikacji, jesteśmy w stanie opanować funkcjonalności sprzętu wybranego producenta.

Ponadto zależność certyfikatów od konkretnych producentów sprzętu, sprawia, ze aktualność takich certyfikatów może być dość krótka, bo jest zależna od wizji dostawcy. Wiele z nich bazuje na czasie życia produktu, którego dotyczą. Certyfikaty zorientowane na dostawcę sprzętu nie zawsze się sprawdzają – niewiele sieci jest opartych na platformie wyłącznie jednego producenta.

Innym problemem jest dewaluacja wartości certyfikatów. Kiedyś dostęp do materiałów był trudny i zdobycie certyfikatu wymagało rzetelnej wiedzy oraz poświęcenia wielu godzin w laboratorium. Obecnie dostępne są materiały, które zawierają komplet pytań i odpowiedzi z najnowszych wersji egzaminów. Stwarza to możliwość zdania egzaminu bez właściwiej znajomości technologii. Wyeliminowaniem takiego zagrożenia może być wprowadzenie na egzaminach praktycznych symulacji. W pewnym zakresie stosują takie praktyki niektóre firmy (Microsoft, Cisco), ale symulacji jest niewiele.

Trzeba pamiętać, ze certyfikaty kosztują – każde podejście do egzaminu jest płatne, kursy przygotowujące do certyfikacji także są płatne. Jednak często te koszty pokrywane są przez pracodawcę. Dla firmy zdobycie określonego poziomu partnerstwa z producentem sprzętu wymaga zatrudnienia zespołu ludzi z określonymi certyfikatami.

Dlaczego nie stosować BrainDump?

BrainDump to dokumenty zawierające pytania i odpowiedzi do możliwie najnowszych wersji egzaminów. Pierwsze tego typu materiały pojawiły się w połowie lat 90. ubiegłego wieku. Pierwotnie BrainDumps stanowiły odtworzone z pamięci osób podchodzących do określonego egzaminu pytania egzaminacyjne. Dodatkowo były tam zawarte wszystkie możliwe kombinacje odpowiedzi. W dokumentach znajdowały się sugestie odpowiedzi, również tych niepoprawnych. Znaleźć tam można było także informacje, jak przeprowadzane są poszczególne egzaminy i jakie triki stosować, odpowiadając na pytania.

Z czasem twórcy BrainDumps przeszli z prostego udostępniania dokumentów do tworzenia komercyjnych firm, intensywnie inwestujących w reklamę w internecie. Materiały zdobywane są w różny sposób. Wskazane zasoby są określane jako narzędzia przygotowania się do testów, przewodniki po egzaminach, praktyczne testy itp. Zazwyczaj operatorzy centrów egzaminacyjnych nagrywają kamerą wideo ekrany PC kandydatów zdających egzaminy certyfikacyjne. Następnie na podstawie wideo tworzona jest lista aktualnych pytań i odpowiedzi egzaminacyjnych. Ale BrainDumps nie są dozwolone i nikt nie powinien ich używać, przygotowując się do egzaminu.

Osoby podchodzące do egzaminu muszą potwierdzić, że pytania pojawiające się w trakcie testu nie będą reprodukowane, udostępniane ani publikowane. Nie można także omawiać pytań lub identyfikować, które są poprawne, a które nie. Każda osoba, która udostępni takie dane, może zostać pozbawiona zdobytych uprawień.

Na jakie certyfikaty postawić?

Wszystko, co związane z wirtualizacją, sieciami definiowanymi programowo będzie w następnych latach rozwijało się w bardzo szybkim tempie. Warto więc mieć podstawowe certyfikaty z zakresu sieci, ale uzupełniać je stopniowo o kwestie SDN i NFV.

Poza aspektem administracyjnym SDN, kwestie związane z wirtualizacją wymagają kompetencji profesjonalnych. SDN (Software Defined Networking) oraz NFV (Network Functions Virtualization) stają się ważną częścią oferty Cisco, Brocade, VMware, Juniper. SDN umożliwia wirtualizację części infrastruktury sieciowej. Pozwala to administratorom konfigurowanie i zarządzanie fizycznymi oraz wirtualnymi urządzeniami z centralnej konsoli. Nie ma potrzeby fizycznego dostępu do każdego urządzenia sieciowego (przełącznika, rutera). Elastyczność rozwiązania pozwala szybko i proaktywnie zmieniać konfigurację sieci w zależności od warunków.

Cisco oferuje cztery specjalizacje certyfikacji SDN przeznaczone dla inżynierów, projektantów, programistów aplikacji. Certyfikat CNPES (Cisco Network Programmability Engineer Specialist) jest skierowany do inżynierów implementujących infrastrukturę sieciową, a także wdrażających aplikacje w programowalnym środowisku. Certyfikat CNPDS (Cisco Network Programmability Design Specialist) dotyczy specjalistów tworzących architektury i aplikacje gotowe do wdrożeń. Ponadto Cisco oferuje certyfikaty CNPDS (Cisco Network Programmability Developer Specialist) i CBAES (Cisco Business Application Engineer Specialist). CNPES oraz CNPDS wymagają posiadania certyfikacji CCNP lub CCIE, CNPDS wymaga posiadania certyfikacji CCNA lub CCIE. Na każdym należy zdać dwa egzaminy, a certyfikat jest ważny przez dwa lata.

Brocade oferuje certyfikacje NFV bazującą na Brocade Vyatta vRouter oraz Brocade Vyatta Virtual ADX. Open Networking Foundation z kolei zapewnia certyfikaty SDN w ramach programów OCSP (ONF-Certified SDN Professional) o nazwach OCSE (ONF-Certifiedd SDN Engineer) i OCSA (ONF-Certified SDN Associate). Inne opcje certyfikacji SDN/NFV można znaleźć w ofercie HP jako program certyfikacyjny ExpertOne. Warto powiedzieć także o wcześniej wspomnianym VMware i certyfikacji VCP-NV (VMware Certified Professional – Network Virtualization).

Wśród pracodawców będzie wzrastać zapotrzebowanie na Inżynierów pracujących na styku technologii sieciowych i programistycznych.