CloudOS – jak firma z Redmond nazywa swoje środowisko chmurowe – bazuje na Windows Server 2012 R2, System Center i Windows Azure. Założeniem CloudOS jest ujednolicenie mechanizmów obsługi chmury, niezależnie w którym scenariuszu jest uruchamiania. Koncepcja pozwala na ujednolicenie trzech chmur – firmowej, dla firm hostingowych oraz publicznej, opartej na Windows Azure. Wspólne mechanizmy to identyfikacja, wirtualizacja, zarządzanie i uruchamianie usług. Tradycyjnie rolą systemu operacyjnego jest tworzenie warstwy abstrakcyjnej oraz zapewnianie usług dla aplikacji. CloudOS zapewnia te możliwości na poziomie chmury, czyli staje się systemem operacyjnym dla chmur.

Spójność widać także w interfejsie zarządzania i uruchamiania usług. Budowa chmury prywatnej w firmie na podstawie produktu firmy Microsoft została znacznie ułatwiona dzięki rozwiązaniom zawartym w Windows Server 2012 R2. Na potrzeby własnej organizacji albo firmy hostingowej można bazując na narzędziu Microsoft uruchomić kompletne środowisko chmurowe pozwalające na szybkie uruchamianie wirtualnych maszyn, stron webowych, baz SQL, sieci wirtualnych oraz innych usług z wykorzystaniem panelu administracyjnego znanego z Windows Azure. Dodatkowo mamy możliwość integracji z chmurą publiczną Windows Azure i uruchomienia mechanizmów replikacji i backupu.

Zobacz również:

• Cyfrowa transformacja z AI - co nowego na Google Cloud Next 24
• Nvidia odtworzyła całą planetę. Teraz wykorzysta jej cyfrowego bliźniaka do dokładnego prognozowania pogody
• Google ostrzega przed monopolem Microsoftu w chmurze

Tiering i deduplikacja

Drugi release Windows 2012 oferuje rozszerzenia w zakresie przechowywania danych oraz w warstwie sieciowej. Jeśli chodzi o storage, Microsoft wprowadził do swojego systemu technologię Automated Tiering, która pozwala na automatyczne decydowanie, które pliki są najczęściej używane. W zależności od częstotliwości dostępu do nich, system decyduje o umieszczeniu ich na odpowiednich mediach: najczęściej odczytywane – dyski SSD, inne na tradycyjnych dyskach. Dzięki temu możliwe jest zwiększenie szybkości pamięci masowych przy jednoczesnej kontroli kosztów. Kolejną nowością wbudowaną w Windows Server 2012 R2 jest reduplikacja, która może przyczynić się do poważnych oszczędności w przypadku wykorzystywania Virtual Hard Disk w środowiskach wirtualnych. Bardzo często pliki VHD zawierają identyczne systemy operacyjne i aplikacje, deduplikacja redukuje więc znacznie ich zapotrzebowanie na pamięć masową.

Druga generacja wirtualnych maszyn

Dotychczasowe mechanizmy uruchamiania wirtualnych maszyn musiały emulować bardzo przestarzałe rozwiązania sprzętowe, tylko dla zapewnienia zgodności. Microsoft postanowił w drugiej generacji maszyn wirtualnych unowocześnić to rozwiązane i stworzył maszynę bazującą na minimalnym zbiorze komponentów. Dzięki temu można wykorzystywać mechanizmy UEFI (następca BIOS) i bezpiecznego bootowania. Jednym z ważniejszych powodów tej zmiany są czynniki związane z bezpieczeństwem. W wydaniu R2 możemy w ramach drugiej generacji maszyn uruchamiać na razie tylko 64-bitowe wersje Windows 8, Windows 8.1 Preview, Windows Server 2012 oraz Windows Server 2012 R2.

Maszyny Generation 2 mogą być bootowane z wirtualnych dysków SCSI, napędów SCSI DVD a także z sieci. Nowe urządzenia rozruchowe zapewniają dużo krótsze czasy uruchamiania. Możliwa jest także zmiana rozmiaru napędu VHDC podłączonego do interfejsu SCSI nawet podczas pracy wirtualnej maszyny, co nie było możliwe w maszynach pierwszej generacji. Maszyny Generation 1 są oczywiście nadal obsługiwane przez środowisko wirtualizacyjne Hyper-V w Windows Server 2012 R2.