Podobnie jak w wypadku większości nowych, dopiero powstających technologii wciąż jeszcze nie ma powszechnej zgody, czym jest SDN. W ostatnich latach większość definicji koncentrowała się na określeniu Software Defined Networking jako technologii separującej warstwę kontrolną sieci od mechanizmów związanych z transmisją danych (network forwarding plane). Definicje poszczególnych producentów zainteresowanych rozwojem SDN różnią się szczegółami. "Cisco rozumie Software Defined Networking jako architekturę, składającą się z trzech filarów: możliwości wirtualizacji sprzętu i oprogramowania, automatyzacji zarządzania oraz mechanizmów, protokołów i rozwiązań, które zapewnią tym dwóm elementom efektywną pracę" - wyjaśnia Łukasz Bromirski, Dyrektor Techniczny Cisco Systems Polska.

Pod względem wspomnianej separacji SDN nie jest nowatorską koncepcją, bo opiera się na niej np. standard MPLS lub niektóre nowoczesne rozwiązania sieci bezprzewodowych Wi-Fi. Z resztą obecnie nieco mniejszą wagę przykłada się do separacji, a większą do opracowania programowych interfejsów umożliwiających kontrolowanie i zarządzanie urządzeniami sieciowymi. Ma to na celu uzyskanie z jednej strony automatyzacji konfigurowania sieci i zarządzania regułami sieciowymi, z drugiej - dynamicznej reakcji sieci na zmieniające się potrzeby aplikacji.

Cisco, Arista, Extreme i Juniper opracowują lub już oferują biblioteki API zapewniające dostęp do funkcji oferowanych przez te firmy produktów. Choć umożliwia to szczegółowe kontrolowanie urządzeń sieciowych, to nie daje możliwości ich scentralizowanego zarządzania. Takie funkcje wciąż zależą od oferty konkretnych producentów.

W ogólnej idei SDN zakłada możliwość globalnego zarządzania siecią przez logiczną centralizację funkcji kontrolnych pozwalającą na sterowanie wieloma urządzeniami sieciowymi tak, jakby był to jeden element infrastruktury. Przepływy są kontrolowane na poziomie abstrakcyjnej sieci globalnej niezwiązanej z pojedynczymi urządzeniami, najczęściej (choć nie zawsze) przy wykorzystaniu protokołu OpenFlow.

Trzy podstawowe elementy tej technologii to tzw. flow tables (tablice danych do sterowania ruchem), instalowane w przełącznikach; programowy kontroler przepływu danych, który pozwala na optymalizację ruchu pod względem takich parametrów, jak wydajność lub opóźnienia; oraz protokół umożliwiający bezpieczną komunikację między kontrolerem i przełącznikiem.

Opracowania standardów dotyczących podstaw SDN podjęła się utworzona w 2011 r. organizacja ONF (Open Networking Foundation), a efektem jej prac jest specyfikacja otwartego protokołu OpenFlow, który może być podstawą do budowy sieci sterowanych programowo.

ONF ma obecnie ponad 70 członków, a na liście tej znajdują się bardzo różne firmy - producenci układów scalonych, przełączników, routerów, sieciowych urządzeń zintegrowanych typu appliance, kontrolerów i interfejsów sieciowych, wyposażenia do testowania parametrów sieci itp.

Pierwsza wersja protokołu OpenFlow v1.0 została opracowana na Uniwersytecie Stanford i opublikowana pod koniec 2009 r. (kolejna 1.1, pojawiła się na początku 2011 r.). Dopiero w marcu 2011 r. powstała organizacja ONF, która przejęła wszystkie prawa intelektualne dotyczące OpenFlow, a jej główne zadania to kontrolowanie rozwoju tego protokołu oraz wspieranie jego komercjalizacji. Pod egidą ONF powstała kolejne wersja OpenFlow v1.3, a w marcu 2012 r. organizacja ta zorganizowała pierwsze spotkanie, podczas którego przeprowadzono testy współpracy i zgodności rozwiązań oferowanych przez różne firmy ze specyfikacjami OpenFlow. Informacje o wynikach testów i płynących z nich wnioskach zostały opublikowane na stronie ONF (www.opennetworking.org/membership/onf-documents). W spotkaniu tym udział wzięło 14 firm.