Nowością w serwerze Windows 2012 jest scenariusz wdrożenia Hyper-V w modelu share nothing, który umożliwia uruchomienie środowiska wirtualizacyjnego bez konieczności posiadania współdzielonych zasobów storage. W odróżnieniu od innych scenariuszy wdrożenia do pracy kilku maszyn z Hyper-V wystarczy tylko szybkie połączenie sieciowe. W tym scenariuszu można wykorzystać wbudowane w dany serwer dyski lokalne, a migrację maszyn wirtualnych podczas ich pracy przeprowadzić przez sieć Ethernet. Do przyspieszenia i usprawnienia procesu migracji można wykorzystać agregację łączy LAN dostępną w systemie Windows Server 2012.

Instalacja share nothing nie jest odporna na utratę sprzętu. W przypadku awarii serwera instancje maszyn wirtualnych i związane z nimi pliki VHD giną razem z hostem, na którym się znajdowały. W środowiskach, które nie mają wysokich wymagań co do dostępności i nie przechowują istotnych informacji w hostowanej maszynie, jest to akceptowalne ryzyko. W przypadku awarii można skopiować gotową maszynę wirtualną z repozytorium i ponownie ją uruchomić na innym komputerze.

Replika do drugiego ośrodka

Najnowsza wersja Hyper-V umożliwia prostą realizację rezerwowego data center, zawierającego kopię wszystkich maszyn wirtualnych pracujących w głównej lokalizacji. W odróżnieniu od rozwiązań, które wymagają agenta instalowanego wewnątrz systemu operacyjnego (na przykład CA ARCServe HA) lub obsługi replikacji przez mechanizmy macierzy dyskowych, Hyper-V Replica jest realizowana w całości przez hypervisor. Replika zrealizowana tą drogą jest niezależna od lokalizacji plików VHD czy technologii ich składowania. Hypervisor replikuje zmiany, które zachodzą w dyskach maszyny wirtualnej na zewnątrz, do innego hosta Hyper-V 3 przez Ethernet.

Skutkiem działania replikacji jest kopia offline pracującej maszyny wirtualnej realizowana automatycznie w spójny sposób (crash consistent) - odpowiada ona stanowi, który powstałby na dyskach, gdyby nastąpił nagły zanik zasilania. System NTFS jest transakcyjny, podobnie pliki VHDX, dlatego po włączeniu brakujące transakcje zostaną odtworzone z dziennika i maszyna zostanie uruchomiona. Opóźnienie między instancją produkcyjną wynosi około 5 minut.

Metoda świetnie nadaje się do kopiowania zawartości maszyn na potrzeby disaster recovery, przy czym zdalna maszyna może znajdować się w dowolnej lokalizacji, gdyż replikacja jest asynchroniczna i może odbywać się przez WAN. Do utworzenia kanału komunikacji wystarczy HTTPS, nie trzeba zestawiać tuneli VPN, ale jeśli już takie tunele istnieją, można je wykorzystać.

Storage spaces - współdzielone zasoby bez kupowania macierzy

Alternatywą dla małych firm jest agregowanie lokalnych dysków w jedną spójną pulę. Do serwera Windows 2012 można podłączyć półkę dyskową, której zawartość zostanie rozpoznana jako bezpośrednio dołączone dyski. Z tych dysków można utworzyć pulę dyskową, która jest agregowana w przestrzenie dyskowe, przy czym jeden z dysków można przeznaczyć jako rezerwę (hot spare), podobnie jak się to dzieje przy macierzach dyskowych. Z tych zasobów tworzy się wolumeny (mirror lub stripe), które następnie można udostępnić albo w firmie zasobu plikowego przez SMB 3.0 (wtedy całość jest odpowiednikiem repozytorium z klastrem plików active-active), albo przez iSCSI (wyeksportowany zasób formatowany przez system klienta, gdyż jest to storage blokowy).

Jeśli maszyna wirtualna jest przechowywana w takim redundantnym zasobie, awaria serwera powoduje jedynie chwilową niedostępność spowodowaną utratą maszyny wirtualnej przechowywanej w pamięci RAM. Do wznowienia usług wystarczy ponownie uruchomić maszynę wirtualną na osobnym komputerze.

Ponieważ Hyper-V może przechowywać maszyny wirtualne w zasobie plikowym, do typowych instalacji w maszynach wirtualnych można wykorzystać składowanie plików na serwerze CIFS. Gdyby chcieć klastrować usługi wewnątrz systemów-gości, niezbędny jest protokół blokowy do współdzielonego storage'u. Przykładem takiego wdrożenia jest MS SQL Server czy Exchange w konfiguracji o wysokiej dostępności.

Nowe narzędzia administracyjne

Do konfiguracji Windows 2012 Server można wykorzystać wbudowane oprogramowanie z graficznym interfejsem użytkownika, dostępne po instalacji serwera. Narzędzia te, nazwane RSAT, są następcą Server Managera i można je także zainstalować na stacji roboczej administratora w Windows 8. Nowością jest także możliwość deinstalacji trybu graficznego po instalacji oraz konfiguracji w trybie graficznym - dzięki temu administrator przyzwyczajony do trybu graficznego może przeprowadzić instalację w znany mu sposób. Docelowo wdrożony system będzie mógł pracować bez GUI, gdyż i tak będzie zarządzany zdalnie za pomocą RSAT zainstalowanego na stacji roboczej administratora.

Dalsze zmiany dotyczą narzędzia skryptowego PowerShell, które ma ponad 2000 cmdletów (niewielkie komendy używane w środowisku PowerShell, które wykonują jakąś akcję i najczęściej zwracają obiekt Framework .NET do następnej komendy w potoku), szybką podpowiedź, podobną nieco do interfejsu Visual Studio, a także dostęp przez przeglądarkę. W trybie tekstowym można skracać jednoznaczne komendy, będą one rozszerzone po wciśnięciu klawisza Tab. Zarządzanie za pomocą PowerShella jest jedną z bardziej efektywnych metod wprowadzania zmian w konfiguracji wielu maszyn jednocześnie.