Zepsuć nie można tak po prostu, byle jak. Towar nie może się spalić, wybuchnąć, połamać, zrobić komuś krzywdę. Usterka nie może też dać się łatwo naprawić. Nie można zawrzeć w urządzeniu jakiejś "bomby zegarowej", bo natychmiast odkryje to konkurencja albo regulator rynku. "Mały psuj" musi działać z głową: klient powinien pozostać zadowolony i powiedzieć: "ech, dobra była ta pralka/lodówka/wieża stereo, ale przyszedł jej czas" - po czym pobiec do sklepu, by kupić nowe urządzenie tej samej marki (koniecznie!).

W laboratorium psucia zamienia się więc jakąś stalową zębatkę na plastikową, która rozsypie się po paru latach, a wszystko zgrzewa się w jakiś nierozbieralny moduł. Po czym ustala jego cenę serwisową na połowę nowego urządzenia i gotowe. Wszyscy producenci pamiętają pouczający przykład Volvo, którego ponadczasowy model 700 omal przyprawił firmę o bankructwo, bo był tak trwały i niezawodny, że jego posiadacze nie jeździli do serwisu i nie chcieli go wymienić na nowy. Teraz producenci samochodów są mądrzejsi: sprzedają tanio, serwisują drogo, a po 10 latach samochód zamienia się w skarbonkę. Kupienie nowego staje się ekonomiczną koniecznością.

Do informatyków zasady rządzące tym rynkiem jeszcze nie docierają. Postęp techniczny w ich dziedzinie był i tak bardzo szybki. Technologie "starzały się moralnie" i klienci musieli kupować nowe zabawki, przy czym często następowała reakcja łańcuchowa: nowa aplikacja potrzebowała nowszej wersji systemu, a ten nie chodził na starym sprzęcie, a stare aplikacje źle współpracowały z nowym sprzętem. I kończyło się upgrade’em wszystkiego.

Te czasy się kończą. Postęp nie gna już naprzód tak szybko jak jeszcze dziesięć lat temu. Grę rynkową wygrywa prawnik w sporach o patenty, a nie projektant produktu. Kto nie zrozumie, że pieniądze zarabia się dziś nie na robieniu dobrych, trwałych i niezawodnych produktów, a na ich szybkiej i drogiej wymianie, błyskawicznie wypadnie z rynku. Koleżankom i kolegom informatykom polecam zaprzyjaźnienie się z "małym psujem".