Zdaniem P. Druckera, guru współczesnej problematyki zarządzania, praktycznie żaden problem, z jakim spotykamy się w życiu, nie występuje w postaci pozwalającej rozwiązać go wprost i bezpośrednio poprzez podjęcie decyzji. Elementy, które na pierwszy rzut oka wydają się istotą problemu, są w najlepszym razie jego symptomami. Co więcej, symptomy najbardziej widoczne są często najmniej wartościowe, a nawet mylące. Rozwiązanie tego typu problemów wymaga w mniejszym lub większym stopniu kreatywności - stworzenia nowych relacji pomiędzy istniejącymi fragmentami informacji pochodzącymi z różnych, często bardzo odległych obszarów wiedzy (źródeł). Kreatywność, z kolei, jest pierwszym, zasadniczym krokiem w procesie innowacyjnym, bowiem bez kreatywności nie ma innowacji. Wsparcie technologią informatyczną procesów twórczego rozwiązywania problemów (kreatywności) staje się więc kolejnym źródłem przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstw.

Zdecydowana przewaga praktycznych problemów decyzyjnych to zagadnienia, dla których znane rozwiązania albo nie istnieją, albo są nieadekwatne do rozpatrywanej sytuacji. Problemy takie często nazywa się problemami nieustrukturowanymi lub słabo ustrukturowanymi (ill structured) - w przeciwieństwie do rutynowych, dobrze ustrukturowanych problemów, dla których istnieją znane i sprawdzone rozwiązania. Wsparcie procesów podejmowania decyzji przy rozwiązywaniu problemów nieustrukturowanych, wymagających z definicji twórczego podejścia, wymaga zastosowania specjalnej klasy systemów, tzw. kreatywnych systemów podejmowania decyzji (CDSS - Creative Decision Support Systems).

Dylemat metodologiczny

Projektowanie komputerowych systemów wspomagania decyzji dla rozwiązywania takiej klasy zagadnień napotyka jednak na istotny dylemat metodologiczny: zbyt duża bowiem strukturalizacja problemu może hamować procesy kreatywności, podczas gdy z kolei zbyt mała powoduje małą użyteczność systemu. Mamy tutaj swoisty paradoks polegający na tym, iż systemy wspomagania decyzji stają w pewnym stopniu w opozycji w stosunku do tego, co powinny w sposób kreatywny wspierać.

Zdecydowana większość komercyjnych systemów wspomagania decyzji oferuje strukturalne podejście do rozwiązywania problemów z natury nieustrukturowanych. Tak więc, CDSS przeznaczony dla wsparcia zarówno wysoko nieustrukturowanych decyzji, jak i bardziej rutynowych zadań, potrzebuje równowagi pomiędzy zapewnieniem decydentowi autonomii w działaniu a poziomem strukturalizacji, niezbędnym do rozwiązania problemu. Taki "złoty środek" możliwy jest, jak się wydaje, nie przez koncentrację na jednym, konkretnym narzędziu, lecz raczej na podejściu, w którym CDSS staje się bardziej generatorem narzędzi (środowiskiem) niż konkretnym produktem rozwiązującym określone problemy decyzyjne.