Mity i fakty o LTE i WiMAX

Radiowy dostęp szerokopasmowy stał się faktem i - jak mówią prognozy - będzie zwiększał swój udział w rynku telekomunikacyjnym do 50% w najbliższych 5 latach. W marcowym numerze NetWorlda zastanawialiśmy się, która z technologii czwartej generacji będzie miała w tym wzroście decydujący udział. Werdykt brzmiał: "wydaje się, że prawdziwa walka nie rozgrywa się między konkurującymi rozwiązaniami sieci 4G, ale jedynie przewodowymi i bezprzewodowymi usługami szerokopasmowymi". Tym razem rozprawimy się z mitami, w jakie obrosły technologie 4G.

Technologie LTE oraz 3G są kompatybilne

MIT. Brak wstecznej zgodności między systemami radiowymi LTE i 3G oznacza, że systemy te nie są wzajemnie zgodne i żaden terminal LTE nie może się połączyć z siecią poprzez stację bazową 3G. Technologia LTE wymaga odrębnych stacji bazowych oraz innych urządzeń terminalowych, co powoduje, że telefon komórkowy 3G (nawet klasy HSPA) również nie będzie mógł się połączyć ze stacją bazową LTE. Wyjątek mogą stanowić dwusystemowe terminale, wyposażone w podwójne układy nadawczo-odbiorcze i operujące w trybie Dual - dla każdego pasma radiowego odrębnie. Pierwsze takie dwusystemowe terminale są w eksperymentalnej fazie.

Standaryzacja LTE jest zakończona

FAKT. Zgodnie z umową zawartą w grudniu 1988 r. między grupą organizacji standaryzacyjnych - znanych jako "Organizacje Partnerskie", w skład której wchodzą ARIB, CCSA, ETSI, ATIS, TTA oraz TTC - opracowana przez nie specyfikacja LTE została ostatecznie zaakceptowana przez 3GPP (3rd Generation Partnership Project) w styczniu 2008 r. Należy nadmienić, że mobilna specyfikacja WiMAX została już zatwierdzona dwa lata wcześniej (styczeń 2007 r.) i od tej pory na świecie zainstalowano wiele komercyjnych sieci radiowych zgodnych ze standardem IEEE 802.16e. W miarę upływu czasu, obydwie wersje szerokopasmowego dostępu mobilnego mogą jednak ulegać modernizacji.

Wydajność LTE jest lepsza niż WiMAX

FAKT. Mimo prawie takich samych technologii modulacji i kodowania sygnałów radiowych OFDMA/MIMO stosowanych w obydwu systemach WiMAX i LTE, lepszą wydajność na poziomie warstwy radiowej uzyskuje się dzisiaj w transporcie LTE. Wiąże się to z faktem, że instalacje WiMAX udostępniano dwa lata wcześniej niż pierwsze instalacje LTE - w których wykorzystano najnowsze osiągnięcia techniczne do podniesienia wydajności komunikacyjnej. Ta sytuacja może jednak się zmienić, gdyż obecnie popularność systemu WiMAX jest większa niż wchodzących dopiero rozwiązań komórkowych LTE, a w tym roku przewiduje się ratyfikację standardu mobilnego WiMAX (802.16m), również podnoszącego przepływność w tej sieci do 1 Gb/s.

LTE stanowi ewolucję systemu HSPA (3G)

MIT. Mimo wzajemnego podobieństwa oferowanych usług, technologia LTE nie jest rozwinięciem rozwiązań komórkowych 3G/HSPA/HSPA+ i wymaga odrębnych częstotliwości oraz innego dostępu radiowego (nowe stacje bazowe i urządzenia abonenckie), a także podłączenia do sieci szkieletowej IP (all IP) o zdecydowanie innej charakterystyce, niż użytkowane w rozwiązaniach 3G. Ewolucyjne przejście od GSM (2G) do HSPA (3G) osiągnięto poprzez ulepszanie istniejących rozwiązań komórkowych i powtórne wykorzystanie obszarów radiowych, natomiast w systemie LTE zastosowano inne technologie radiowe oraz odrębną infrastrukturę komórkową z przełączaniem pakietów, a nie kanałów, jak w 2G.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200