Przed kilkunastu laty system teleinformatyczny instalowano w specjalnie przygotowanych pomieszczeniach, a jego funkcjonalność była ściśle określana już na etapie projektowania. W efekcie otrzymywano specyficzne systemy, które wymagały tworzenia dedykowanych zasad i planów związanych z ich eksploatacją, co nie tylko było kosztowne, ale mogło powodować zwiększanie ryzyka wystąpienia awarii.

W ostatnich dziesięcioleciach idea standaryzacji zyskała w branży teleinformatycznej na znaczeniu. Pozwala wyeliminować jednorazowe prace projektowe, dzięki czemu więcej zasobów można przeznaczyć na rozwijanie funkcji przetwarzania danych w warstwie informatycznej wspieranej przez infrastrukturę. Główną zaletą rozwiązań modułowych jest ich wpływ na wzrost "wartości biznesowej" infrastruktury fizycznej, dzięki jej dużej zdolności adaptacyjnej oraz możliwości dostosowywania się do aktualnych potrzeb. Zastosowanie standaryzowanej architektury przynosi korzyści w wielu obszarach: dostępności, sprawności i całkowitego kosztu eksploatacji TCO (Total Cost of Ownership) infrastruktury fizycznej.

W związku z nowymi wymaganiami wobec adaptacyjności i dostępności systemów teleinformatycznych, zwiększyły się wymagania w zakresie infrastruktury fizycznej. Nie dziwi więc fakt, że obecnie coraz więcej producentów systemów szaf, chłodzenia i zasilania oferuje standaryzowaną i modułową infrastrukturę.

Fizyczna infrastruktura sieciowa o znaczeniu krytycznym

Koncepcja fizycznej infrastruktury sieciowej zakłada zapewnienie montażu urządzeń teleinformatycznych oraz utrzymywanie optymalnych warunków ich zasilania, a także parametrów środowiskowych (wilgotność, temperatura) we wszystkich punktach systemu IT. Stanowi ona niejako fundament, na którym budowany jest system teleinformatyczny.

Właściwie zbudowany i skonfigurowany system infrastruktury fizycznej znacznie zmniejsza ryzyko wystąpienia przestojów oraz zwiększa wydajność systemu teleinformatycznego, co wpływa na wzrost efektywności całej inwestycji. Znaczna inercja stosowania rozwiązań standaryzowanych i modułowych w zakresie infrastruktury fizycznej w stosunku do urządzeń teleinformatycznych, wynika w głównej mierze z faktu, że jej elementy składowe są technologicznie bardzo różne, jak również zorientowane na różne cele. Przy doborze infrastruktury fizycznej głównie nacisk kładzie się na parametry poszczególnych systemów (zasilanie i chłodzenie) oraz niezawodność, a w mniejszym stopniu na efektywność i współpracę poszczególnych komponentów. Zdolność integracji i współpracy systemów wchodzących w skład infrastruktury fizycznej - są zwykle nieuwzględniane.