W połowie lat 80. na Tajwan przyleciał pewien polski biznesmen: białe skarpetki, torba-pederastka z dolarami ściśnięta pod ramieniem, włosy nazbyt potargane trzydniową podróżą. Śmiało skierował swoje kroki do dużej firmy komputerowej. Jej szefowi prostą angielszczyzną zachwalał rodzimy rynek: wielkie możliwości, ogromny popyt, pieniądze leżą na ulicy. - "To ile kupuje Pan komputerów?" - z wielką nadzieją w głosie zapytał zatem tajwański przedsiębiorca. - "Poproszę, dwa. Ten i tamten".

Właśnie z takiego walizkowego wędrownego handlu odrodził się polski kapitalizm, którego ukochanym dzieckiem jest nasz rynek informatyczny. To były czasy ogromnego entuzjazmu, burzliwego wzrostu, budowania wszystkiego tak naprawdę z niczego, sporej dawki amatorszczyzny, ale jednocześnie powszechnej umiejętności uczenia się w locie. Kto pamięta początki branży IT w Polsce z przełomu lat 80. i 90., ten wie, że był to czas zupełnie niepowtarzalny.

Tym, którzy urodzili się po roku 1980, a których dzisiaj w branży IT jest coraz więcej, wyjaśnić należy, choć i tak wielu z nich w to za bardzo nie uwierzy, że wtedy naprawdę było inaczej. Że na przykład nie było telefonów komórkowych, ba - dodzwonienie się w Warszawie z Mokotowa na Pragę Południe było nie lada wyczynem; że posiadanie jednego konta e-mail na całą firmę było oznaką nie lada nowoczesności i awangardy postępu technicznego; że sprowadzenie koprocesora numerycznego wymagało uzyskania specjalnej zgody Komitetu Koordynacyjnego ds. Wielostronnej Kontroli Eksportu (COCOM).

Nie było standardów, procedur, organizacji, zaś królowała improwizacja, wirtuozeria i niczym nieskrępowana wiara w sukces. Ba, na początku prawnoautorska ochrona oprogramowania komputerowego uważana była za amerykańską fanaberię - z pewnym rozrzewnieniem można wspominać cenniki całkiem poważnych firm (nazwy litościwie przemilczymy), w których można było znaleźć w atrakcyjnych cenach "gry, programy, użytki", czasem nawet z eleganckim ksero oryginalnego opakowania.