Licencja na raportowanie
- Zbigniew Twardowski,
- Stanisław Stanek,
- 19.05.2009
W systemach wspomagających podejmowanie decyzji musi być reprezentowany model mentalny decydenta, a nie projektanta systemu.
Istnieje wiele testów pozwalających zidentyfikować typ osobowościowy człowieka, jego sposób poznawania świata (model mentalny), a w konsekwencji styl podejmowania decyzji . Identyfikacja taka jest ważna również w perspektywie wykorzystania technik informacyjnych. Pozwala bowiem zrozumieć, w jaki sposób użytkownik postrzega (jakie są jego preferencje) system komputerowy jako narzędzie pracy, w szczególności narzędzie wspomagające podejmowanie decyzji.
Model mentalny decydenta raczej się nie zmienia. Zmiana modelu, to przecież zmiana osobowości podejmującego decyzję. Zmienia się natomiast, i to czasami bardzo często, decydent - główny użytkownik systemu, a system w organizacji najczęściej pozostaje ten sam. Stąd naturalne oczekiwanie od systemów wspomagania decyzji, by były w stanie obsłużyć różne podejścia do "postrzegania świata biznesu" przez menedżerów. W praktyce oznacza to postulat, by - szczególnie w systemach wspomagających podejmowanie decyzji - reprezentowany był model mentalny decydenta, a nie projektanta systemu.
Menedżerowie (i nie tylko) koncentrują się praktycznie wyłącznie na interfejsie systemu, z którym pracują. Dla nich system, to interfejs. Nawigacja po systemie musi być więc intuicyjna: polecenia muszą być łatwo wprowadzane, dane szybko przetwarzane, a informacje wyjściowe podawane w atrakcyjny sposób (oczywiście, pojęcie atrakcyjności definiowane jest poprzez pryzmat rozważanego wcześniej modelu mentalnego użytkownika systemu).
Z perspektywy podejmującego decyzję, interfejs odpowiedzialny za komunikację jest najważniejszą częścią systemu. Ocena "jakości" systemu (a tym samym jego przydatności w organizacji) dokonywana jest, w zdecydowanej większości przypadków, z perspektywy funkcjonalności właśnie interfejsu. System wspomagania decyzji, jednakże, projektowany w założeniach dla menedżerów najwyższego szczebla zarządzania, w rzeczywistości obsługiwany jest najczęściej przez średni szczebel zarządzania przedsiębiorstwem. Rzutuje to, w zdecydowanym stopniu, na wymagania odnośnie sposobu komunikacji użytkownika z systemem oraz, w ostateczności, prezentacji informacji (raportowania).