Analizując współczesne funkcjonowanie państw lub organizmów ponadpaństwowych, takich jak Unia Europejska, politolodzy podkreślają często, jak bardzo technologie informatyczne zmieniły myślenie o władzy. I nie chodzi tu bynajmniej tylko o niespotykane w erze przedinternetowej czaty polityków z obywatelami, umożliwiające bezpośredni kontakt między obiema stronami. Chodzi przede wszystkim o zmianę w filozofii polityki, która z jednej strony, pod wpływem rozwoju sieci oraz ideologii ruchu wolnego oprogramowania zanegowała tradycyjne pojęcie władzy opartej na ściśle zdefiniowanej hierarchii funkcjonującej przy pomocy biurokratycznych procedur, z drugiej zaś, upowszechnia idee władzy rozproszonej, wyróżniającej się - tak jak właśnie Internet - brakiem wyraźnego centrum zarządzania.

Ta nowa filozofia polityki nakłada się w Unii Europejskiej na nieznany dotąd w historii ustrój polityczny. UE nie opiera się bowiem na klasycznym podziale na władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Podstawa władzy w Unii Europejskiej, czyli "wspólnotowy trójkąt instytucjonalny" - Rada, Komisja, Parlament, oparta jest raczej na połączeniu funkcji niż na podziale władzy. To Komisja Europejska, czyli unijny rząd - a nie Parlament - posiada wyłączny monopol na inicjatywę ustawodawczą. Sytuacja ta pociąga za sobą nieistnienie w systemie wspólnotowym jakiegokolwiek rozróżnienia pomiędzy prawem, czyli wyrazem funkcji ustawodawczej, i przepisem - aktem właściwym działalności władzy wykonawczej. Unia Europejska charakteryzuje się także brakiem wyraźnego centrum zarządzania, co upodabnia ją, przynajmniej w pewnym zakresie, do Internetu. Mnogość interesów, jakimi nasycone są Rada i Komisja, wskazuje na nieobecność w systemie polityczno-administracyjnym wyraźnej zależności hierarchicznej i dlatego system unijny jest przez wielu specjalistów nazywany systemem "sieciowym".

Te dwie cechy uświadamiają nam, jak ogromne znaczenie w zrozumieniu Unii ma wykształcenie informatyczne, znajomość współczesnego "płaskiego" zarządzania, uwarunkowanego przecież głównie przez rozwój IT. Unii towarzyszy stały wysiłek, aby usprawnić wewnętrzne funkcjonowanie w celu podtrzymywania sterowności zróżnicowanej, unijnej struktury. Urzędnicy w Brukseli działają wg zasady "zaawansowanego programowania", która nie prowadzi do prostych liniowych, lecz jest ukazaniem różnych, alternatywnych możliwości ukrytych w unijnych instytucjach.

"Programowanie warunkowe" nie prowadzi już do produkowania jednoznacznych poleceń, które należy wdrożyć w państwach członkowskich, ale ukazuje alternatywne rozwiązania dla różnych państw, których interesy są sprzeczne. Konsekwencją nowego systemu (conditional programming) jest to, że wymaga on znacznej wiedzy o zasadach jego funkcjonowania, co powoduje, że w unijnych społeczeństwach może pojawić się nowa hierarchia, dzieląca ludzi, ale także państwa na tych, którzy umieją w imię własnych interesów wykorzystać unijną przestrzeń i na apatyczną, zagubioną resztę. Wiedza informatyczna, według wielu politologów, staje się dzisiaj wiedzą polityczną. Brzmi to - w szczególności dla polskiego polityka - jak bluźnierstwo, ale jest hipotezą wartą rozpatrzenia, tym bardziej w kontekście prezydencji polskiej, którą mamy objąć w 2011 r.