Zarządzanie - wyzwania

Specyfika wirtualnego środowiska wymaga bacznego zwrócenia uwagi na kilka aspektów dotyczących efektywnego nim zarządzania. W przeciwieństwie do serwerów fizycznych - które z natury raz umieszczone w szafie teleinformatycznej, pozostają tam niezmiennie przez dłuższy czas - serwery wirtualne cechuje duża dynamika.

Mogą one szybko przechodzić ze stanu online do offline i na odwrót, a także migrować w ramach wirtualnego środowiska między fizycznymi serwerami hypervisorów. Kilka kliknięć myszką wystarczy, aby utworzyć, skasować lub sklonować nowy serwer wirtualny.

Łatwość tworzenia oraz mobilność maszyn może przyczynić się do powstania zagrożenia, jakim jest niekontrolowane rozprzestrzenianie się maszyn wirtualnych w obrębie całego środowiska. Zagrożenie to występuje zwłaszcza w organizacjach, które mają zespoły mogące tworzyć maszyny wirtualne na własne potrzeby, np. dewelopersko-testowe aplikacji. Po zakończonych testach nie zawsze jest przestrzegana dyscyplina ich wykasowania. W dużych środowiskach wirtualnych brak możliwości identyfikacji oraz śledzenia maszyn podczas ich cyklu życia może doprowadzić do sporego bałaganu i marnotrawienia zasobów.

Kolejnym wyzwaniem, jakiemu sprostać powinno oprogramowanie do zarządzania środowiskiem wirtualnym, jest zapewnienie mechanizmów aktualizacji i instalacji poprawek dla serwerów wirtualnych, pozostających w trybach zarówno online, offline, jak i hibernacji. Procesy łatania luk (patchowania) maszyn wirtualnych mają krytyczne znaczenie. Ich zaniedbanie może doprowadzić do poważnego naruszenia zasad bezpieczeństwa systemów pracujących w całym środowisku.

W środowisku wirtualnym niezwykle ważne z punktu widzenia zarządzania jest dysponowanie funkcjami: sprawnego provisioningu i monitorowania zasobów, szybkich zmian konfiguracji oraz dokładnej wizualizacji środowiska. Oprogramowanie do zarządzania dostarczane przez producentów wraz z platformą wirtualizacji, nie zawsze zapewnia narzędzia w pełni odpowiadające tym potrzebom.

Zdarzyć się może, że dana aplikacja nie sprawdzi się w działaniu na maszynie wirtualnej i konieczne będzie jej przywrócenie z powrotem na serwer fizyczny. Dlatego wśród narzędzi i procedur do zarządzania środowiskiem w centrum danych powinny znaleźć się takie, które zapewnią dwukierunkową migrację systemów na linii serwer fizyczny - serwer wirtualny.

Zdarza się, że menedżerowie w dużych centrach danych, chcąc uniezależnić się od jednego dostawcy technologii wirtualizacji, wybierają hypervisory różnych producentów. Takie środowiska koegzystują i każde z nich ma własną konsolę do zarządzania. W takiej heterogenicznej infrastrukturze zbawienne dla administratora okazuje się posiadanie jednej wspólnej konsoli dla wszystkich środowisk wirtualnych. Stopniowo producenci oprogramowania zarządzającego starają się odpowiadać odpowiednimi produktami na pojawiające się potrzeby.

Standaryzacja

Od września ub.r. trwają prace kierowane przez komitet Distributed Management Task Force (DMTF) nad standardami zarządzania wirtualizacją: System Virtualization Management lub inaczej VMAN. W prace zaangażowali się dostawcy technologii, w tym m.in. Microsoft, VMware, Citrix, Novell, HP i Red Hat.

VMAN ma zapewniać szefom IT ustandaryzowane podejście do aspektów zarządzania, takich jak: tworzenie, odkrywanie/inwentaryzacja, zarządzanie cyklem życia, tworzenie/modyfikowanie/kasowanie, monitorowanie pod kątem poprawności konfiguracji i wydajności środowiska maszyn wirtualnych.

Wraz ze wzrostem popularności technologii wirtualizacyjnych niezwykle ważne jest, aby IT zaadaptowało niezależny od producenta standard opakowania wirtualnych maszyn oraz metadanych, niezbędnych do automatycznego i bezpiecznego instalowania maszyn wirtualnych na dowolnej platformie wirtualnej.

DMTF wprowadził standard opakowania Open Virtualization Format (OVF), uwzględniający przenośność oraz rozlokowanie wirtualnych maszyn. Jak podaje DMTF, OVF zapewnia znaczące korzyści organizacjom korzystającym z wirtualnych serwerów. Upraszcza i zapobiega powstawaniu błędów podczas ich tworzenia. Wymagania sprzętowe maszyny wirtualnej mogą być sprawdzane podczas instalacji, wykorzystując do tego metadane OVF. Ponadto maszyny wirtualne mogą być szybko tworzone z wcześniejszych konfiguracji oraz łatwo dostosowywane na etapie instalacji.

Istnieje też możliwość spakowania wielu maszyn wirtualnych w pojedynczy wirtualny kontener OVF. Następnie metadane OVF mogą zostać rozszerzone, w celu uproszczenia zarządzania maszynami wirtualnymi. Przykładowo mogą zawierać adres URL, którego wirtualna maszyna może użyć, aby pobrać najnowsze poprawki i dokonać aktualizacji. Dzięki formatowi OVF standardu VMAN, niezależni dostawcy oprogramowania (ISV) będą mogli stworzyć pojedynczą paczkę z virtual appliance, która będzie zawierać dane umożliwiające jej uruchomienie na platformie dowolnego producenta hypervisora. Jest to pierwszy krok w kierunku ujednolicenia administrowania maszynami wirtualnymi pochodzącymi od różnych dostawców. Kilka nowo powstałych firm opiera na tym standardzie swoje oprogramowanie do zarządzania.