Najnowsza wersja Microsoft Office, oznaczona numerem 14, ma w pełni wspierać OpenDocument, zatem pojedynek formatów ODF i OOXML może przybrać na sile.

Pod koniec 2000 r. Sun Microsystems udostępnił bezpłatnie wersję 5.2 środowiska Star Office (tym różniącego się od pakietów biurowych, że wszelkie funkcje edytorskie zapewniała jedna aplikacja, jednocześnie zastępująca desktop systemu operacyjnego, przeglądarkę internetową, grupę kontaktów i inne), tworząc zarazem pierwotną wersję pakietu OpenOffice.org. Pakiet ten wprowadził jako standard ODF (Open Document Format), otwarty format pierwotnie oparty na XML (w myśl porozumienia pozostaje otwarty tak długo, jak firma Sun bierze udział w pracach nad jego rozwojem). Miał być alternatywą dla zamkniętych formatów plików, być dostępny z poziomu aplikacji różnych producentów i miał stanowić przeciwwagę dla formatów .doc, .xls i .ppt.

Standaryzacje

Jako charakterystyczną dla zagadnienia, należy poruszyć kwestię wzajemnego udostępniania standardów zapisu danych. Pakiet OpenOffice, bazujący ma rozwiązaniach open source, wszelkie formaty zapisu musi mieć dokładnie udokumentowane. Microsoft najpierw udokumentował jedynie format wersji Office 97, inne zostały zaadaptowane za pomocą wstecznej inżynierii. Obecnie w ogólnodostępnej bibliotece MSDN można znaleźć specyfikację binarnych formatów starszych wersji Office (do 2003) opublikowaną w 2008 r. Problemem jest licencja, która nie zezwala na nieodpłatne użycie tych informacji w produktach komercyjnych. Stare formaty binarne są tak skomplikowane, że nawet producent aplikacji miewał problemy ze zgodnością w obrębie różnych wersji Microsoft Office. Czas ich rozwoju był już policzony, firma była zmuszona do przejścia na nowy format, który powstał na podstawie XML. Problem polega na tym, że nowe formaty Microsoftu wcale nie są przejrzyste i nadal występują odwołania do zamkniętych technologii, szczególnie przy arkuszach kalkulacyjnych. Radą na unormowanie dostępności do dokumentów miała być standaryzacja formatów dokumentów biurowych.

W maju 2006 r. format ODF Suna został zatwierdzony jako standard ISO/IEC 26300 (pełna nazwa OASIS Open Document Format for Office Applications). Od tej pory to właśnie OASIS sprawuje kontrolę nad dalszym rozwojem formatu ODF. W grudniu tego samego roku stowarzyszenie firm ECMA International ratyfikowało specyfikację opracowanego przez Microsoft standardu Office Open XML (zwanego skrótowo OOXML) jako ECMA-376. Jest on częściowo dostępny już w Microsoft Office 2007, w pełni wprowadzony ma być we właśnie opracowywanej edycji Office 14. Niestety, wprowadzenie OOXML jako standardu ISO okazało się nie być takie proste: pierwsze podejście do przyjęcia liczącej sobie ok. 6 tys. stron specyfikacji zakończyło się porażką Microsoftu i przyjęciem ponad trzech i pół tysiąca zastrzeżeń. Wątpliwości budził głównie fakt, że pomimo swojej objętości, specyfikacja ta zawiera mnóstwo odniesień do technologii i rozwiązań będących własnością firmy z Redmond. Uniemożliwia to skuteczną implementację innym wykonawcom oprogramowania. Pojawiły się wypowiedzi (np. ze strony RedHat), które podawały w wątpliwość całą otwartość formatu OOXML, dając przykład nieudanych prób związanych z utworzeniem arkusza kalkulacyjnego zgodnego z OOXML przy użyciu innych aplikacji.