Rośnie zainteresowanie systemami nadzoru, które są oparte na kamerach wideo IP podłączonych do sieci komputerowej. Są tańsze niż tradycyjne systemy analogowe, a zarządzanie nimi jest dużo łatwiejsze. Kamerami IP można w łatwy sposób sterować, a generowane przez nie obrazy można przekazywać do dowolnego, wybranego przez administratora miejsca.

Systemy nadzoru oparte na kamerach IP muszą się jednak liczyć z ograniczeniami wynikającymi z dwóch faktów. Po pierwsze, każde połączenie sieciowe, z usług którego korzysta kamera IP, ma ograniczoną przepustowość. Po drugie, pojemność dysku twardego (lub dysków), na który kamera zapisuje obrazy, jest również ograniczona.

Połączenie sieciowe o przepustowości 100 Mb/s (Fast Ethernet) może obsługiwać do 85 kamer. Jedna generuje 10 obrazów na sekundę, każdy o wielkości ok. 15 KB i przesyła dane z szybkością 1 Mb/s. Połączenie takie jest wtedy wykorzystywane prawie w 100%. Niezależnie od tego, czy system wideo korzysta z usług istniejącej już sieci komputerowej, czy też ma do dyspozycji dedykowane do tego celu połączenia, administrator musi kontrolować sytuację i wiedzieć, ile kamer może obsłużyć dana infrastruktura sieciowa.

Przepustowość oferowaną przez konkretne środowisko sieciowe można w efektywny sposób wykorzystywać, stosując metody, które pozwalają elastycznie zarządzać systemem nadzoru. Można np. zmniejszać na pewien czas liczbę ramek generowanych w ciągu jednej sekundy, zachowując jednak jakość obrazów, tak aby były czytelne. Można też generować taką samą liczbę ramek, obniżając nieznacznie rozdzielczość obrazów.

Ruchem pakietów wideo może też zarządzać rozwiązanie VCA (Video Content Analysis), będące częścią kodera IP (koder IP to urządzenie konwertujące sygnały analogowe na sygnały cyfrowe). VCA można tak skonfigurować, aby obrazy wideo były transmitowane tylko w momencie wykrycia niebezpieczeństwa, wtedy np. gdy w obszarze nadzorowanym przez kamerę pojawił się określony obiekt, np. przechodząca osoba lub jakiś przedmiot. Transmitując tylko pewną część danych wideo, VCA zmniejsza zapotrzebowanie na przepustowość, nie wyłączając żadnej z kamer z systemu i nadzorując dalej skutecznie cały obszar.

Obrazy wideo odbierane z kamery IP trzeba oczywiście gdzieś zapisywać. Na dysku o pojemności 200 GB można zapisać przeciętnie dane wideo generowane przez kamerę przez dwa tygodnie. Czas ten może być krótszy lub dłuższy, zależnie od jakości zapisywanych obrazów. Jednak regulacje prawne dotyczące niektórych rodzajów biznesu wymagają, aby dane wideo były przechowywane przez dłuższy czas, nawet przez wiele miesięcy.

Firmy mogą obniżać koszty przechowywania danych wideo, konfigurując w odpowiedni sposób system pamięci masowej, na której są zapisywane te dane. Tradycyjne metody przechowywania danych wideo wykorzystują rozwiązania NVR (Network Video Recorder). Są to serwery PC pełniące rolę bram, zapewniające systemowi nadzoru bezpośredni dostęp do pamięci masowej (typu SCSI RAID lub SAN).

Inteligencję systemu można jednak przenieść na jego obrzeże, konfigurując kamerę IP lub koder IP w taki sposób, aby strumień danych wideo był kierowany bezpośrednio do systemu pamięci masowej, z pominięciem NVR. Różnice między obiema architekturami widać wyraźnie w przypadku budowania rozproszonych systemów monitorowania, w których rejestrowanie obrazów IP w jednym centralnym miejscu jest utrudnione, ze względu na zbyt małą przepustowość połączeń WAN. Zamiast instalować urządzenie NVR w każdym budynku, administrator może stosować pamięć masową, która jest podłączona bezpośrednio do kamer IP lub koderów IP.

Rozważmy taki przypadek. Mamy 20 budynków, każdy z 25 kamerami. Każda kamera zapisuje obrazy wideo o wysokiej jakości (z szybkością 2,8 Mb/s) przez 90 dni. Stosując rozwiązanie NVR, administrator musiałby zainstalować w systemie pamięć masową o pojemności 1500 TB i 40 urządzeń NVR. Stosując rozwiązanie zapisujące dane bezpośrednio do pamięci iSCSI, instalowanie 40 urządzeń NVR (czyli komputerów PC) nie jest konieczne.

W systemie takim wiele kamer współużytkuje, za pomocą lokalnych połączeń, pamięć masową direct-to-iSCSI RAID, nie korzystając z usług głównej sieci komputerowej czy sieci WAN. Pakiety wideo są transmitowane przez główną sieć komputerową tylko wtedy, gdy personel chce np. przejrzeć zarejestrowane obrazy. Obrazy takie mogą być udostępniane każdemu, kto ma dostęp do tej sieci.

Jeśli jeden z systemów pamięci masowej ulegnie uszkodzeniu, oprogramowanie zarządzające procesem zapisywania obrazów wideo przekierowuje automatycznie ruch do innego, zapasowego systemu pamięci masowej.