Standard 802.11n miał być wykorzystywany w sieciach domowych, ewentualnie małych firmach. Jednak technologia ta okazuje się na tyle atrakcyjna, że może być użyta w rozwiązaniach bezprzewodowych obsługujących nawet duże firmy. Z radiowych połączeń opartych na standardzie 802.11n mogą korzystać takie aplikacje, jak ERP czy CRM.

Prace nad standardem 802.11n (sieci WLAN o przepustowości ponad 100 Mb/s) rozpoczęto w 2003 r. Na początku 2006 r. opublikowano propozycję standardu (wersja draft) oznaczoną symbolem 1.0. Oczekuje się, że lada moment gotowa będzie kolejna wersja (2.0). Na skutek presji ze strony rynku przymierze Wi-Fi Alliance zadecydowało ostatnio, że przystąpi do certyfikowania produktów 802.11n (jako rozwiązanie prestandard) już w pierwszej połowie 2007 r. IEEE zapowiada, że standard 802.11n będzie ratyfikowany na początku 2008 r.

Na rynku są już dostępne rozwiązania 802.11n, zgodne z założeniami wyszczególnionymi w dokumencie Draft 1.0, jednak wielu administratorów wstrzymuje się z wdrażaniem sieci bezprzewodowych opartych na tym prestandardzie, obawiając się, że nie będą one zgodne z finalną jego wersją. Wydaje się, że obawy te są w dużym stopniu uzasadnione.

Standard 802.11n przewiduje, że po stronie klienta muszą pracować zupełnie inne adaptery sieciowe, niż te które obsługują połączenia 802.11 a, b i g. Dotyczy to też infrastruktury sieci WLAN, czyli punktów dostępowych. Ponieważ sieci 802.11n pracują wielokrotnie szybciej niż sieci 802.11a/b/g, zmieniać też trzeba będzie (albo modyfikować) mechanizmy szyfrowania i deszyfrowania danych, implementowane najczęściej w przełącznikach WLAN.

MIMO i wielościeżkowość

Ważnymi elementami standardu 802.11n są takie technologie, jak MIMO (Multiple Input Multiple Output), łączenie kanałów czy agregowanie ramek.

Technologia MIMO umożliwia równoległe transmitowanie dwóch lub więcej radiowych strumieni danych, dzięki czemu przepustowość kanału wzrasta 2-, 3- czy 4-krotnie. Do zwiększenia przepustowości bezprzewodowego połączenia MIMO wykorzystuje zjawisko wielościeżkowości. Polega ono na tym, że sygnały radiowe odbijają się od naturalnych przeszkód znajdujących się na drodze między stacją nadawczą i stacją odbiorczą, docierając do anteny wieloma ścieżkami.

W standardowych sieciach 802.11 wielościeżkowość jest niepożądanym zjawiskiem, które zakłóca ich pracę. Zupełnie odwrotnie jest z połączeniami 802.11n, które wspierając technologię MIMO, potrafią wykorzystać wielościeżkowość do zwiększania szybkości transferu danych.

Scalanie kanałów

Standard 802.11n przewiduje możliwość scalania kanałów. Technologia ta budziła od początku spore kontrowersje. Tradycyjne technologie transmitują/odbierają dane, wykorzystując do tego celu kanały o szerokości 20 MHz. Standard 802.11n proponuje kanały, które mają dwukrotnie większą szerokość - 40 MHz.

Technologia scalania kanałów, tak jak została zdefiniowana w standardzie 802.11n Draft 1.0, nie zdaje egzaminu w sieciach 802.11a/b/g. Dotyczy to szczególnie sieci wykorzystujących częstotliwość 2,4 GHz, gdzie dostępne są tylko trzy kanały. Dlatego rozpatrywana jest propozycja, aby technologię scalania kanałów stosować wyłącznie w sieciach opartych na częstotliwości 5 GHz, w których można korzystać z większej liczby kanałów.

Agregowanie ramek

W sieciach 802.11 poważnym problemem są opóźnienia występujące przy każdorazowej próbie uzyskania dostępu do kanału transmisyjnego. Opóźnienia w tej fazie pracy nadajnika radiowego są bardzo duże. Aby poradzić sobie z tym problemem, zaproponowano technologię agregowania ramek.

Polega ona na tym, że po uzyskaniu dostępu do kanału nadajnik agreguje ramki, transmitując w ten sposób dłuższe pakiety niż ma to miejsce normalnie. Technologia agregowania ramek ma być realizowana na poziomie MAC (Media Access Control) i warstwy fizycznej.

Jeśli wymienione powyżej technologie zostaną wprowadzone do standardu 802.11n, wiele wskazuje na to, że sieci oparte na tym standardzie znajdą szerokie zastosowanie nie tylko w małych, ale również w dużych systemach informatycznych.