Serwery IBM eServer p5 zastępują linię serwerów unixowych eServer pSeries.

IBM zaprezentował serię serwerów unixowych wyposażonych w procesory Power5. Podobnie jak w przypadku serwerów iSeries, IBM zmienił konwencję nazewniczą - zamiast pSeries serwery unixowe noszą obecnie nazwę p5. W porównaniu ze standardowymi serwerami tej klasy nowy sprzęt wyróżnia się przede wszystkim implementacją zestawu technologii stosowanych dotąd w komputerach klasy mainframe, takich jak partycjonowanie logiczne (LPAR), funkcja Capacity on Demand, sprzętowo realizowana wielowątkowość (technologia Simultaneous Multi-Threading) oraz zaawansowane narzędzia do zarządzania zasobami i mocą obliczeniową. Warto też zwrócić uwagę, że serwery p5 wykorzystują te same podstawowe elementy sprzętowe (nie tylko procesory), co wprowadzone w maju tego roku minikomputery iSeries i5.

Dwa, cztery, osiem, szesnaście...

Nowe serwery pojawią się w sprzedaży pod koniec sierpnia br. IBM będzie oferować cztery modele p5: 520 (system 2-procesorowy), 550 (4-procesorowy), 570 (16-procesorowy) oraz 570 Express (odchudzona wersja ostatniego modelu umożliwiająca instalację maksymalnie 8 procesorów). Modele 520 i 550 mają obudowy wieżowe, umożliwiające jednak montaż w szafach przemysłowych (4U). Oprócz tego IBM zapowiada wprowadzenie we wrześniu tego roku mniejszych, stelażowych modeli p5 o wysokości 1U i 2U, a pod koniec roku również systemów 64-procesorowych.

Model 520 jest wyposażony w procesor Power5 1,5-1,65 GHz i maksymalnie 32 GB pamięci; 550 oferuje możliwość instalacji do 4 CPU i 64 GB pamięci RAM, zaś 570 - do 16 układów Power5 1,9 GHz i 256 GB pamięci. Komputery początkowo będą oferowane z preinstalowanymi systemami AIX 5L lub Linux. Natomiast w pierwszej połowie 2005 r. IBM zamierza wyposażyć wyższej klasy modele p5 (np. 570) w możliwość pracy również pod kontrolą najnowszej wersji systemu IBM - i5/OS. Ceny serwerów zaczynają się od ok. 55 tys. zł (520) i 120 tys. zł (570).

Mainframe dla SMB

Procesory Power5 składają się z dwu zintegrowanych rdzeni współdzielących pamięć podręczną L2. Każdy z nich umożliwia jednoczesną realizację dwu wątków (tzw. technologia Simultaneous Multi-Threading). Opcjonalnie układy są też wyposażane w Virtualization Engine (VE) - dodatkową warstwę mikrokodu separującego procesor i system operacyjny, dzięki której procesor może być "widziany" przez system jako 10 oddzielnych procesorów. W efekcie, w przypadku 2-procesorowego serwera klasy podstawowej możliwe jest uruchomienie do 20 systemów AIX lub Linux, zaś w systemie 16-procesorowym - aż 160! Takie możliwości konsolidacyjne posiadały dotychczas jedynie serwery klasy mainframe, z których zresztą VE się wywodzi.

Serwery p5 pozwalają na ręczne lub automatyczne dopasowywania mocy obliczeniowej i pamięci do wymagań aplikacji, wirtualizację układów I/O (np. przypisanie jednej karcie Ethernet wielu adresów MAC i/lub adresów IP w celu jej beziecznego współdzielenia przez wiele kopii systemu operacyjnego).

Nowe serwery są oczywiście wydajniejsze w stosunku do modeli z układami Power4 i Power4+. Nie ulega jednak wątpliwości, że ich największą zaletą są technologie wirtualizacyjne.