Kurs zarządzania czasem

Pośród dziesiątek propozycji uczestnictwa w konferencjach, seminariach i szkoleniach, jakie otrzymuję każdego niemal tygodnia, płatnych i darmowych, kilkugodzinnych i wielodniowych, znalazł się kiedyś ''Kurs zarządzania czasem''.

Pośród dziesiątek propozycji uczestnictwa w konferencjach, seminariach i szkoleniach, jakie otrzymuję każdego niemal tygodnia, płatnych i darmowych, kilkugodzinnych i wielodniowych, znalazł się kiedyś ''Kurs zarządzania czasem''.

Jeżeli przyjąć, że czas w ogóle pozwala zrobić ze sobą cokolwiek, to akurat z tą dziedziną nie tylko nie mam problemów, a może nawet miałbym i coś do przekazania jej adeptom. Zwyciężyło jednak na poły hobbystyczne, a częściowo i zawodowe zainteresowanie rachunkiem czasu, toteż zdecydowałem się przyjrzeć sprawie bliżej.

W dość powszechnym odbiorze i nie bez uzasadnienia dziedzinę tę kojarzy się przede wszystkim z punktualnością, gdyż jej brak to szastanie czasem innych, by nie rzec, że również okazywanie im lekceważenia. Co interesujące i zaskakujące zarazem - w dość przydługim, liczącym kilka stron, szczegółowym programie wspomnianego kursu o punktualności nie ma ani słowa.

Sam, ponieważ pod tym względem jestem raczej tzw. człowiekiem starej daty, wolę jednak być dziesięć minut przed terminem, niż minutę się spóźnić. Śmieszy mnie jednak np. żądanie pisemnych wyjaśnień w sprawie kilkuminutowego spóźnienia do pracy (którą to praktykę - jak słyszę - tu i tam uprawia kolejne już pokolenie świeżych kierowników), szczególnie gdy drugi koniec skali bywa traktowany ze znaczną elastycznością, rozumiejąc tę ostatnią tylko jako rozciąganie.

Wracając do naszego kursu, jego celem miała być umiejętność lepszego i bardziej efektywnego wykorzystywania czasu poprzez umiejętny rozkład zajęć, ich planowanie i koordynowanie oraz nauczenie się działań składających się na obserwację, pod względem stosunków z czasem, samego siebie. Można w tym miejscu mieć pytanie, czy ma to służyć wykonaniu tego, co jest do zrobienia w krótszym czasie i wydłużeniu czasu wolnego, czy też zyskanie czasu na czynności, na które go przedtem nie starczało. Odpowiedź jest prosta: w kontekście naszego kursu czas wolny to czas stracony.

Dla mnie jednak w tego rodzaju szkoleniach najbardziej kontrowersyjna jest sprawa tzw. szybkiego czytania czy - co staje się coraz bardziej popularne - automatycznego tworzenia skrótów z tekstów, nieraz całkiem obszernych.

Nie podając w wątpliwość potrzeby takich praktyk, trudno jednak przystać na to, aby zastępowały one zwyczajną lekturę. Wszak tzw. duch dzieła, a często również jego istota zawarte są w niuansach i niedopowiedzeniach, które, przy takim powierzchownym odbiorze, przepadają. Być może da się w ten sposób przeczytać kryminał, ale nie Gombrowicza czy Musila.

Dawno, bo jeszcze za życia prezydenta JFK, czytałem w EMPiK-u, w jakiejś amerykańskiej gazecie, że JFK w trakcie półgodzinnego śniadania czytał wszystkie główne dzienniki, co w efekcie dawało mu ogólne wrażenie z opinii prasy. Wrażenie jednak to chyba dość mało, jak na efekt lektury.

Podstawową umiejętnością z zakresu porządkowania własnego czasu ma być odrzucanie, już na wstępie, spraw nieistotnych i trywialnych. Ceną tego jest jednak przyzwolenie na wepchnięcie w sztuczny świat, złożony z samych spraw wielkich i traktowanych od wielkiego dzwonu.

A może po prostu trzeba do tego wszystkiego mieć dystans, np. Francuzów. Niedawno otóż, pewnego ranka, w telewizji francuskiej M6 trwało sobie takie śniadaniowe ple-ple. Program jak tysiąc innych, ale w tle za rozmawiającymi, na ścianie, wisiało pięć zegarów. Zegary były identyczne, ale każdy pokazywał inny czas. Na jednym była 8.50, na innym 8.55, a na którymś nawet 9.02. Poranne wiadomości zaczęły się jednak dokładnie o 9.00.

I o to w tym wszystkim chyba chodzi: trochę nonszalancji w precyzji i nieco precyzji w nonszalancji.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200