Motorola, znany producent elektronicznego sprzętu telekomunikacyjnego, coraz mocniej angażuje się w promocję i

produkcję urządzeń służących do budowy bezprzewodowych sieci lokalnych. Aczkolwiek sama idea jest już znana od dość dawna, to jednak Motorola jako pierwsza oferuje rozwiązania o zadowalającej przepustowości sieci. Wieloletnie inwestycje Motoroli w dział R&D zaowocowały zbudowaniem tranzystorów z arsenku galu, pracujących z częstotliwością 18 GHz. Użycie ich w układach nadawczo-odbiorczych umożliwia uzyskanie prędkości transmisji danych rzędu 15 Mb/s (megabitów na sekundę), a w przyszłości nawet do 40 Mb/s.

Tak naprawdę to w sieciach bezprzewodowych nie da się całkowicie wyeliminować kabli, ale potrzeba ich użycia

zostaje mocno zredukowana (łączenie centralnych węzłów, podstawowy szkielet sieci).

Cała sieć składa się z dowolnej liczby komórek. Każda z nich zawiera centralny moduł sterujący. Jest on w stanie obsłużyć do 50 modułów użytkownika na powierzchni do 500 m2 (w najbardziej zaawansowanej wersji). Moduł sterujący (Control Module - CM) może być włączony do standardowej sieci bądź też połączony drogą radiową z innym modułem sterującym. Moduł użytkownika (User Module - UM), to zewnętrze urządzenie nadawczo-odbiorcze stojące obok komputera, podłączone za pomocą kabla do zwyczajnej karty Ethernet. Jeden moduł użytkownika jest w stanie obsłużyć do 8 różnych kart Ethernetowych (8 osobnych komputerów).

Zalety takiego rozwiązania tworzenia sieci lokalnej wydają się być ogromne. Przede wszystkim daleko prostsza jest sama budowa sieci (odpada konieczność czasochłonnego kładzenia plątaniny kabli) a co za tym idzie łatwo przeprowadzać wszelkie zmiany konfiguracji sieci (np. przy reorganizacji firmy, gdy trzeba przestawić parę biurek, na których stoją pecety włączone do sieci). Według zapewnień Motoroli, moc emitowanego sygnału jest na tyle mała, że nie stanowi żadnego zagrożenia dla zdrowia osób przebywających w danym pomieszczeniu. Transmitowane dane są automatycznie kodowane i dekodowane, dzięki czemu ewentualni crackerzy lub szpiedzy przemysłowi nie będą mieli łatwego życia. Wadą przedstawionego rozwiązania jest wysoka cena elementów składowych. Na przykład moduł kontrolny Altair-Plus II wraz z dwoma modułami użytkownika kosztuje ok. 12 tys. DM.

Potencjał rozwojowy tkwiący w tej nowej technologii wydaje się być ogromny. Jak na razie, rozwiązanie tego typu

zastosowano w niewielu miejscach (np. w fabryce samochodów BMW w Dingolfing).

Cały system pracuje w pasmie b. wysokich częstotliwości (dotychczas praktycznie dziewiczych), tj. 18-19 GHz.

Motorola stara się uzyskać odpowiednią homologację, dopuszczającą sprzęt Altair na rynek polski. Jego

dystrybucją ma się zajmować m.in. podwarszawska firma Computex Telecommunications.