Na Zimowej Olimpiadzie w Lillehammer oficjalnie zadebiutował jeden z najbardziej złożonych systemów komputerowych, jaki kiedykolwiek stworzono na użytek policji. W jego skład weszły nowoczesne komputery pracujące w sieci, bazy danych, systemy kartograficzne oraz satelitarny system nawigacji obejmujący cały świat.

Liczące 2,7 tys. osób siły policyjne na Olimpiadzie przyjęły za swój cel "bezpieczeństwo z uśmiechem" i nie zamierzały raczyć milionów widzów - tych na miejscu i tych przed telewizorami na całym świecie - widokiem wszechobecnych, uzbrojonych po zęby stróżów prawa tkwiących na swych posterunkach przez całe 16 dni imprezy. Zamiast tego policja zafundowała sobie sieć stacji roboczych Sun Microsystems, które umożliwiają ścisły nadzór wszystkich obiektów olimpijskich i szybki dostęp do ogromnej liczby informacji pozwalającej podejmować właściwe decyzje w odpowiednim czasie.

Ponad 100 stacji roboczych rozlokowanych było w olimpijskim centrum dowodzenia policji w Lillehammer, we wszystkich obiektach sportowych, centrach prasowych, w wiosce olimpijskiej i innych strategicznych punktach. Wszelkie informacje o osobach i pojazdach zgromadzone w norweskich bazach danych, jak również kartoteki przestępców i terrorystów, raporty policyjne, dane z Interpolu i in. źródeł - natychmiast były dostępne. System był unikalny, ze względu na sposób wyszukiwania danych zastosowano system zarządzania relacyjnymi bazami danych Ingres. Dla przykładu, po zaanalizowaniu "raportu o zajściu" system automatycznie przeszukiwał swe własne pliki oraz inne policyjne bazy danych i dostarczał bogatszy zestaw informacji od tego, który zwykle uzyskuje się z podobnych systemów elektronicznych.

Kolejną nowością w zabezpieczaniu imprez sportowych było wykorzystanie cyfrowego systemu kartograficznego. Pojazdy policyjne wyposażone były w urządzenie GPS (Global Positioning Systems) wysyłające sygnały do satelity, który "odbijał" je do policyjnego systemu dowodzenia. Na ekrany monitorów można było przywołać elektroniczne mapy rejonu igrzysk, na których specjalne punkciki dokładnie pokazywały pozycje każdego pojazdu. W połączeniu z radiowymi środkami łączności powszechnie używanymi przez policję, system ten zapewniał błyskawiczną łączność z każdym funkcjonariuszem. Pojazdy oraz policjanci mogli być natychmiast kierowani w miejsca, w których byli potrzebni, zaś dowodzący siłami policyjnymi mieli możliwość znakomitego wykorzystania swoich ludzi.

Nowoczesny system komputerowy był oparty na oprogramowaniu opracowanym przez informatyczne służby policji norweskiej przy współpracy z firmą Skrivervik Data, wyłącznego dystrybutora produktów Suna w Norwegii.

Policja norweska już dawniej wykorzystywała stacje robocze Suna do prac nad oprogramowaniem. Zdecydowano się na Suna ze względu na relatywnie niską cenę sprzętu, łatwość z jaką dawał się integrować w sieci oraz duże możliwości graficzne. Po zakończeniu Igrzysk Olimpijskich stosowany na nich system zabezpieczania służy policji w całym kraju. System jest na tyle elastyczny, że z powodzeniem daje się stosować także do takich celów jak akcje ratunkowe czy działania w sytuacjach kryzysowych.

System przed Olimpiadą wypróbowano podczas zabezpieczania eliminacyjnego meczu MŚ w piłce nożnej między Anglią i Norwegią, a także podczas ubiegłorocznych MŚ w kolarstwie. System oczywiście był tylko jednym z elementów niezwykle starannej ochrony igrzysk. Zastosowano tam bowiem także bardziej tradycyjne środki, takie jak wykrywacze metali, urządzenia rentgenowskie i pięć helikopterów. W pogotowiu były również ekipy saperskie ze specjalnie przeszkolonymi psami, robotami i opancerzonym pojazdem do usuwania bomb.