W roku 1973 ARPA (Advanced Research Project Agency), agencja departamentu Obrony USA, zainicjowała program, którego celem było badanie i rozwijanie technik, umożliwiających połączenia różnego rodzaju sieci pakietowych. Głównym celem badań było stworzenie protokołu transmisji danych, pozwalającego pracującym w sieci komputerom na transparentną łączność w ramach wielu sieci pakietowych. Działania te nazwano projektem międzysieciowym (Internetting project), a system sieci komputerowych, który powstał w ich wyniku jest znany jako Internet. Po wcześniejszym opracowaniu Transmission Control Protocol (TCP) i Internet Protocol (IP), powstał zbiór protokołów, który jest znany jako TCP/IP Protocol Suite.

W roku 1986 Narodowa Fundacja Nauki USA (National Science Foundation - NSF) zainicjowała powstanie agendy NSFNET, która obecnie prowadzi obsługę łączności bazowej w sieci Internet. Dysponując urządzeniami do transmisji danych o szybkości przesyłu równej 45 megabitom na s, przenosi ona miesięcznie 12 mld pakietów między różnymi sieciami. Do rozwoju sieci szkieletowej przyczyniły się NASA i Departament Energetyki USA, tworząc odpowiednio sieci szkieletowej NSINET i ESNET. Główne międzynarodowe sieci szkieletowe w Europie, takie jak NORDUNET, EBONE, EuropaNet i in., zapewniają łączność ponad trzystu tysiącom komputerów pracujących w różnorodnych sieciach lokalnych. Operatorzy sieci komercyjnych w USA i Europie zaczynają oferować na konkurencyjnych warunkach sieć szkieletową Internet z dostępem dla wszystkich zainteresowanych.

"Regionalne" wsparcie dla Internetu pochodzi od różnorodnych konsorcjów, natomiast wsparcie "lokalne" - z odpowiednich instytucji badawczych i oświatowych. W Stanach Zjednoczonych największej pomocy udziela rząd centralny oraz rządy stanowe, ale znaczącą rolę wspomagającą odgrywa również przemysł. W Europie i innych częściach świata wsparcie jest udzielane najczęściej przez międzynarodowe fundacje lub instytucje państwowe, finansujące badania naukowe. Dzięki kierunkowi zmian, zwłaszcza po 1989 r., w ramach Internetu rozpoczęto integrację supportu umożliwiającą korzystanie z innych protokołów w podstawowej strukturze sieci. Obecnie zwraca się głównie uwagę na możliwość pracy z wieloma nowszymi niż TCP/IP protokołami, w szczególności protokołami spełniającymi normy Open Systems Interconnections (OSI).

Implementacje, zarówno komercyjne, jak i użyteczności publicznej, dla ok. 100 odmian protokołów TCP/IP stały się dostępne w Internecie już w latach 80. Na początku lat 90. dostępne stały się także implementacje protokołów zgodnych z OSI. Pozwoliło to na tak szybki rozwój Internetu, że przed końcem 1992 r. skupiał on już 11 tys. sieci w ponad 70 krajach, obsługując ponad 1,7 mln hostów, użytkowanych przez ponad 5 mln osób.

Duża część wsparcia dla Internetu pochodzi od rządu federalnego USA, jako że początkowo Internet był częścią finansowanego przez rząd programu badawczego, a następnie stał się najważniejszą częścią badawczej infrastruktury USA. Jednak u schyłku lat 80., populacja użytkowników Internetu i tworzących go sieci rozszerzyła się, nabrała charakteru międzynarodowego i objęła również komercyjne systemy transmisji. W chwili obecnej na rdzeń systemu składają się lokalne zasoby sieciowe w instytucjach badawczych i oświatowych oraz w organizacjach finansowych i rządowych na całym świecie.

Komitet Koordynacyjny ds. Sieci Międzykontynentalnych CCIRN (Coordinating Committee for Intercontinental Networking (CCIRN)) został zorganizowany przez Federalną Radę Sieci USA (Federal Networking Council - FNC) i stowarzyszenie sieci europejskich działających dla potrzeb badań naukowych - European Reseaux Associees pour la Recherche Europeene (RARE). Komitet odgrywa ważną rolę w koordynacji planów finansowanych przez rząd sieci badawczych. Działania CCIRN stymulują środki na wspieranie współpracy międzynarodowej w środowisku Internetu. Sieć Reseau IP Europeene (RIPE) włożyła wiele wysiłku pomagając w rozszerzeniu Internetu na Stary Kontynent.

Techniczna ewolucja Internetu

W ciągu swojej piętnastoletniej historii Internet funkcjonował na zasadzie współpracy między kooperującymi organizacjami. Niektóre kluczowe funkcje jego działalności sprawiają szczególne problemy, z których nie najmniejszym jest specyfikacja protokołów, za pomocą których działają komponenty systemu. Problemami tymi zajmował się wspomniany już program badawczy DARPA, ale w ciągu ostatnich 5-6 lat prace nabrały rozmachu dzięki wsparciu ze strony rządowych agencji wielu krajów jak również, ze strony przemysłu oraz społeczności akademickich. Internet Activities Board przemianowany ostatnio na Internet Architecture Board (IAB) - wydział ds. achitektury Internetu, powstał w 1983 r., aby kierować zmianami specyfikacji protokołu TCP/IP oraz by prowadzić doradztwo dla społeczności Internetu.

Podczas swojego istnienia IAB przechodził kilka reorganizacji. Dwie główne jego sekcje, to obecnie IETF (Internet Engineering Task Force) - wydział ds. technicznych, i IRTF (Internet Research Task Force) - wydział ds. naukowo- badawczych. Pierwsza z nich jest odpowiedzialna za dalszą ewolucję protokołu TCP/IP, jego standaryzację oraz integrację innych protokołów (m.in.protokołów OSI) w ramach Internetu. Działając pod patronatem IAB oraz korzystając ze wsparcia różnych agencji finansujących badania naukowe, IRTF zajmuje się organizacją i badaniem nowoczesnych koncepcji tworzenia sieci.

Aby kierować działalnością IAB i IETF powołano specjalny sekretariat. IETF organizuje trzy razy w roku posiedzenia plenarne. W międzyczasie grupy robocze, (których jest ich ok. 80), odbywają posiedzenia za pośrednictwem poczty elektronicznej, w formie telekonferencji lub na bezpośrednich spotkaniach. IAB spotyka się cztery razy w roku bezpośrednio lub na wideokonferencjach, a w szczególnych przypadkach telefonicznie, za pośrednictwem poczty elektronicznej lub na konferencjach za pośrednictwem komputerów.

Szczególnie ważne dla Internetu są dwie funkcje: publikacja dokumentów prezentujących Internet oraz przydzielanie i rejestracja różnych identyfikatorów potrzebnych do współdziałania protokołów. W miarę, jak Internet rozwijał się, jego protokoły i inne aspekty działań były dokumentowane, najpierw w formie serii publikacji nazwanych Internet Experiment Notes, a później jako zbiór dokumentów pod nazwą Request for Comments (RFCs), co można przetłumaczyć jako "prośby o wyjaśnienie". Tych pierwszych używano początkowo do doku mentacji protokołów pierwszej utworzonej przez DARPA sieci komutacji pakietów ARPANET. Stały się one głównym archiwum informacji o Internecie. Obecnie funkcję edytorską sprawuje RFC.

Rejestracja identyfikatorów jest prowadzona przez Internet Assigned Numbers Authority (IANA)- Urząd Przydziału Numerów Internetu, który przekazał część swych kompetencji urzędowi rejestracyjnemu Internetu - Internet Registry (IR). Funkcjonuje on jako centralny magazyn informacji oraz zajmuje się centralnie przydziałami identyfikatorów sieci i autonomicznych systemów, w pewnych przypadkach do rejestrów swych filii działających w różnych krajach. IR sprawuje również pieczę nad główną bazą danych Domain Name System (DNS), która wskazuje serwery DNS znajdujące się w oddziałach Internetu. Rozproszona baza danych jest także używana w celu sprzężenia nazw hostów i sieci z ich adresami w Internecie. Jest także niezwykle ważna dla działania wyższego rzędu protokołów TCP/IP, obejmujących pocztę elektroniczną.

Internet ma liczne Centra Informacyjne - Network Information Centers (NICs), świadczące użytkownikom usługi w zakresie dokumentacji, doradztwa i innego rodzaju pomocy. W miarę jak Internet rozszerza swe międzynarodowe wpływy, rośnie zapotrzebowanie na wysokiej jakości usługi NIC. Choć początkowo społeczność użytkowników Internetu wywodziła się jedynie spośród informatyków, obecnie użytkownicy reprezentują wiele dyscyplin, od nauki i sztuki, przez finanse i przemysł, aż do sfer militarnych i administracji rządowych.

Sieci siostrzane

W latach 1980-81 rozpoczęto pracę nad dwoma projektami sieci

- Bitnet i CSNET.

Bitnet przyjęła protokoły IBM RSCS i miała bezpośrednie połączenia między wszystkimi węzłami poprzez łącza dzierżawione. Początkowo Bitnet zabezpieczała łączność głównie między centralnymi komputerami IBM w uniwersyteckich centrach danych. Zmieniło się to szybko, gdy implementacje protokołów stały się dostępne dla innych komputerów. Od samego początku Bitnet miała charakter uniwersalny, obsługując użytkowników rekrutujących się ze wszystkich dziedzin nauki. Świadczy ona również swoim użytkownikom wiele wyspecjalizowanych usług, jak np. LISTSERV. Obecnie Bitnet i podobne sieci w innych częściach świata, takie jak EARN w Europie, liczą wiele tysięcy stanowisk. W ostatnich latach Bitnet założyła sieć szkieletową używającą protokołów TCP/IP z aplikacjami RSCS pracującymi pod TCP.

Sieć CSNET była początkowo finansowana przez Narodową Fundację Nauki USA, pracując na rzecz badań komputerowych prowadzonych przez grupy uniwersyteckie, przemysłowe i rządowe. Używała ona protokołu Phonenet MMDF dla swej poczty elektronicznej, działającej na bazie połączeń telefonicznych, a poza tym była pionierem w pracy TCP/IP pod X.25 (protokół sieci komutacji pakietów danych - Packet Switching Data Network (PSDN)) przy wykorzystaniu komercyjnych, publicznych sieci transmisji danych. Serwer nazw CSNET, jako jeden z pierwszych, obsługiwał katalog pustych stron, i oprogramowanie to jest do dziś wykorzystywane w wielu punktach sieci. W swoim najlepszym okresie CSNET miała ok. 200 pkt i połączenia międzynarodowe z 15 krajami.

W roku 1987 BINET i CSNET połączyły się, tworząc korporację sieci dla potrzeb badań naukowych i edukacji CERN (Corporation for Research and Educational Networking). Pod koniec 1991 r. działalność CSNET została przerwana, a CERN przejął jej wcześniejszą ważną rolę, jaką była obsługa sieci akademickich. Istotną cechą CERN jest fakt, że koszty jej działania są pokrywane ze składek organizacji członkowskich.