Szybkie protokoły sieciowe

Jeszcze do niedawna zachwyt nad przepustowością FDDI łączył się z niemożnością stosowania go w sieciach lokalnych. Protokół był kosztowny zarówno w instalacji, jak i obsłudze ograniczając możliwość zastosowania wyłącznie do sieci szkieletowych. I mimo że nadal węzły FDDI można znaleźć wyłącznie w segmentach sieci szkieletowej, to implementacja na skrętce nieekranowanej kategorii 5 (TP-PMD) oraz spadek kosztów instalacji światłowodów pozwoliły tej technologii znaleźć drogę do komputerów końcowych.

Jeszcze do niedawna zachwyt nad przepustowością FDDI łączył się z niemożnością stosowania go w sieciach lokalnych. Protokół był kosztowny zarówno w instalacji, jak i obsłudze ograniczając możliwość zastosowania wyłącznie do sieci szkieletowych. I mimo że nadal węzły FDDI można znaleźć wyłącznie w segmentach sieci szkieletowej, to implementacja na skrętce nieekranowanej kategorii 5 (TP-PMD) oraz spadek kosztów instalacji światłowodów pozwoliły tej technologii znaleźć drogę do komputerów końcowych.

FDDI (Fiber Distributed Data Interface) używa schematu dostępu do stacji opartego na pojęciu przekazywania żetonu. Po pierwsze stacja, która ma być włączona do pierścienia ustanawia i testuje swoje połączenie z pierścieniem, a następnie generuje żeton, który jest przekazywany od stacji do stacji. Gdy stacja otrzyma żeton może transmitować ustaloną liczbę ramek.

FDDI jest wyposażony w wiele mechanizmów przydzielania priorytetów, które są implementowane poprzez przydział szerokości pasma. Pierwszy z nich, o nazwie SBA (Synchronous Bandwidth Allocation), pozwala administratorom sieci na przypisanie ustalonej szerokości pasma określonej stacji lub stacjom, dając im tym samym częstszy dostęp do żetonu.

Drugi mechanizm, odnoszący się do usług asynchronicznych, wykorzystuje tę część pasma, która nie jest przydzielona poprzez SBA i dzieli ją równo między stacje w pierścieniu. Przy usługach asynchronicznych każda stacja jest informowana przez TRT (Token Rotation Timer) o czasie oczekiwania na żeton. Gdy żeton nadchodzi, stacja porównuje TRT z TTRT (Target Token Rotation Time), z góry ustalonym czasem, w którym żeton wykonuje jeden obieg pierścienia. TTRT wynosi z reguły 8 ms. Jeśli TRT jest mniejsze niż TTRT, stacja zatrzymuje żeton i asynchronicznie wysyła ramki. Jeśli TRT jest większe niż TTRT, to żeton spóźnił się i stacje, które korzystają jedynie z usług asynchronicznych muszą ustąpić stacjom z priorytetem SBA.

Koszty

FDDI jest kosztownym protokołem do zaimplementowania. Koszt huba wynosi ok. 1,5 tys. USD na port, a każda karta sieciowa - ok. 1 tys. USD, chociaż ceny systematycznie spadają. Dodatkowo, jeśli używa się światłowodów, należy spodziewać się istotnego opóźnienia w uruchomieniu sieci, spowodowanego koniecznością przeszkolenia obsługi w zakresie instalacji i użytkowania medium. Jednak możliwości światłowodów znacznie przekraczają możliwości FDDI w zakresie oferowanej przepustowości, toteż inwestycja w nie wydaje się być bardzo przyszłościową.

Skalowalność

FDDI jest prawdopodobnie najbardziej skalowalnym protokołem z opisanych w trzech ostatnich odcinkach CW (tzn. spośród 100VG-AnyLAN, 100Base-T i FDDI). Deterministyczny schemat dostępu, wraz z synchronicznymi i asynchronicznymi mechanizmami przydziału szerokości pasma, czyni z FDDI protokół za pomocą którego można łatwo przyłączać do sieci nowe stacje mając zapewniony czas reakcji niezbędny do potrzeb większości działających w sieci aplikacji. Co więcej, FDDI może obsługiwać do 500 stacji w pojedynczej sieci lokalnej, a maksymalna rozpiętość sieci może wynosić aż 200 km.

FDDI jest bardzo efektywnym protokołem przy transporcie dużych ramek. Aktualnie najczęściej przesyła się jednak ramki średniej wielkości (256 lub 512 bitów), przy których FDDI ma najgorszy współczynnik wielkości nagłówka do wielkości danych przenoszonych przez ramkę.

Nie ma także problemów z integracją protokołu FDDI z sieciami 10Base-T, gdyż rynek oferuje wiele hubów mogących przełączać się między tymi dwoma protokołami. Wielu producentów zamierza też w przyszłości oferować przełączniki FDDI, co pozwoli zwiększać wydajność sieci FDDI w miarę jej wzrostu.

Instalacja FDDI jest stosunkowo trudna. Podobnie jest z konfiguracją włączanych do sieci stacji roboczych. Gdy jednak pokona się te początkowe trudności, to FDDI będzie służył jako stabilny protokół nie wymagający uciążliwej obsługi.

Obsługa

FDDI ma wyjątkowo rozbudowane możliwości w zakresie odporności na uszkodzenia, włączając w to dublowanie urządzeń w sieci. Innymi słowy, każdy serwer w pierścieniu może być podłączony do dwóch hubów w tym samym pierścieniu, co oznacza, że zawsze istnieje możliwość zestawiania alternatywnych ścieżek.

Integralną częścią FDDI jest SMT (Station Management) - protokół do monitorowania i zarządzania stacjami. Konkurencyjne rozwiązania nie oferują tak zintegrowanych narzędzi. SMT umożliwia monitorowanie urządzeń na poziomie łącza, węzła i sieci, jak również zdalne zarządzanie siecią. Nie da się jednak ukryć, że informacje te, dodawane do nagłówka każdej z przesyłanych ramek, istotnie spowalniają działanie sieci, co jest szczególnie istotne w sieciach lokalnych.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200