W Polsce wydajemy obecnie około 470 000 zł miesięcznie nautrzymanie wszystkich łączy zarówno krajowych, jak i międzynarodowych. Jest to życie "ponad stan".

Jest mało prawdopodobne, żeby Internet mógł się dalej rozwijać tylko na finansowaniu budżetowym. Należy wprowadzić odpowiedni system rozliczeń łączący opłatę z intensywnością wykorzystywania sieci. System ten nie może jednak stanowić zapory dla dalszego rozwoju Internetu.

Wzrastające obciążenia łączy stanowią i będą stanowić stałą bolączkę zarówno użytkowników, jak i operatorów. Nasuwa się stąd oczywisty wniosek, że albo należy zwiększać przepływność sieci znajdując na to środki, albo trzeba dyscyplinować ruch w sieciach dążąc do jego ograniczania. Od razu należy się zastrzec, że nie powinno wchodzić w grę żadne administracyjne działanie mające na celu ograniczenie ruchu. Byłaby to śmierć dla samej idei Internetu -swobodnego przepływu informacji.

Jednakże analiza wykorzystania sieci przez użytkowników pokazuje, że użytkownicy płacący sami za ruch, wykazują bardzo duże zdyscyplinowanie i nie generują ruchu zbytecznego z punktu widzenia ich działalności zawodowej. Środowiska akademickie, za które opłata eksploatacyjna ponoszona jest centralnie przez Komitet Badań Naukowych, nie odczuwają w swoim budżecie bezpośrednich skutków zwiększania ruchu i tolerują działalność generującą wzmożony ruch, a nie związaną bezpośrednio z działalnością uczelni. Dotychczasowy system finansowania abonentów ze środowiska naukowego jest podmiotowy, to znaczy polega na dofinansowywaniu ze środków KBN-u operatora a nie użytkownika. System ten jest właściwy i sądzę, że jedyny w początkowym okresie budowy sieci.

Z czasem jednak podmiotowy system finansowania staje się hamulcem rozwoju. Jestem głęboko przekonany, że w ciągu dwóch, trzech lat system ten powinien być zastąpiony przez finansowanie przedmiotowe, czyli przekazywanie odpowiednich środków na subwencjonowanie abonamentów teleinformatycznych.