Operatorzy komórkowi w całej Europie opóźniają rozpoczęcie budowy sieci trzeciej generacji, a niektórzy wręcz, jak hiszpańska Telefonica, zupełnie z nich rezygnują. Coraz większą popularnością cieszą się zaś systemy bezprzewodowej transmisji danych WLAN. Powstaje pytanie, czy będą one usługą konkurencyjną czy komplementarną wobec UMTS?

Bezprzewodowe sieci komputerowe (określane terminem WLAN bądź Wi-Fi) były początkowo wykorzystywane jedynie do budowy sieci wewnątrz firmy. W budynku instaluje się punkt dostępowy (który jest podłączony do intranetu i Internetu), a w każdym terminalu montuje się specjalną kartę. Dzięki temu nie trzeba kłaść okablowania w całym budynku, a pracownicy mogą korzystać ze swoich komputerów w dowolnym miejscu. Nie bez znaczenia jest też znacznie krótszy czas instalacji systemu oraz jego skalowalność - rozszerzenie sieci o kolejnych użytkowników sprowadza się jedynie do kupienia kolejnej karty. Co więcej, małe sieci mogą być zestawiane ad hoc, bez punktów dostępowych.

Początkowe koszty instalacji sieci bezprzewodowej są większe niż w przypadku standardowych sieci opartych na skrętce, ale całkowite koszty korzystania z niej powinny być niższe. Zyskuje się również na szybkości instalacji, wygodzie i elastyczności. Niekiedy też wykorzystanie WLAN jest jedynym wyjściem, np. w budynkach, w których położenie okablowania jest niemożliwe bądź zbyt kosztowne i czasochłonne.

Ceny urządzeń służących do budowy sieci bezprzewodowej bardzo szybko maleją. Stacja bazowa (access point) kosztuje zwykle nie więcej niż 500 euro, zaś cena karty do komputera kształtuje się na poziomie ok. 100 euro. Analitycy z In-Stat/MDR oceniają, że chipsety służące do budowy terminali końcowych stanieją w ciągu najbliższego roku o połowę, do ok. 10-12 USD.

Trochę techniki i standardów

Seria sieci WLAN obejmuje trzy główne standardy: 802.11a, 802.11b, 802.11g, z których największą popularność zyskał 802.11b (Wi-Fi), ponieważ urządzenia w tym standardzie pojawiły się na rynku jako pierwsze.

Wi-Fi pracuje w nielicencjonowanym (w większości krajów) paśmie częstotliwości ISM (Industry, Science, Medicine) 2,4 GHz. W Polsce pasmo to zostało uwolnione (z pewnymi zastrzeżeniami dotyczącymi mocy nadajników) rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 6 sierpnia 2002 r.

Zasięg sieci Wi-Fi zwykle nie przekracza 200 m (przy dopuszczonej mocy urządzeń nadawczych do 100 MW), prędkość transmisji uzyskiwana w łączu radiowym może zaś osiągać do 11 Mb/s.

Pozostałe standardy (802.11b i 802.11g) pozwalają na uzyskiwanie maksymalnych prędkości transmisji do 54 Mb/s, przy czym 802.11b pracuje w innym zakresie częstotliwości - 5 GHz, określanym w Europie jako UNII (Unlicensed National Information Infrastructure).

Od sieci firmowych do publicznych

Podstawowym zastosowaniem WLAN są bezprzewodowe sieci firmowe stanowiące rozszerzenie lub zamiennik sieci przewodowej w przedsiębiorstwie. Dostrzegając wygodę i elastyczność tego typu rozwiązań, firmy na całym świecie coraz chętniej z nich korzystają. W konsekwencji tego coraz więcej komputerów będzie musiało mieć kartę WLAN. Według szacunków firmy Gartner Dataquest na koniec roku 2004 ok. 50% notebooków do zastosowań biznesowych będzie wyposażonych w ten standard, zaś pod koniec 2007 r. wskaźnik ten osiągnie ponad 90%.

Ta rosnąca popularność sieci bezprzewodowych wśród użytkowników biznesowych spowodowała, że powstał rynek świadczenia usług dostępu do intranetu i Internetu w miejscach publicznych.

W języku angielskim nazywa się je hot-spotami.