W krajach Unii Europejskiej inicjatywy związane z technologiami informacyjnymi są traktowane przez władze jako element szerokich działań służących poprawie warunków życia ludzi, funkcjonowania państwa czy konkurencyjności gospodarki, nie zaś jako cel sam w sobie.

Odzwierciedlenia tego podejścia można szukać w strukturze organizacyjnej urzędów i instytucji publicznych szczebla rządowego odpowiedzialnych za realizację zadań wynikających z polityki państwa w zakresie wykorzystania rozwiązań teleinformatycznych w obszarze działalności społecznej czy ekonomicznej.

W żadnym z państw unijnych nie ma samodzielnego, wyodrębnionego ministerstwa ds. informatyzacji lub społeczeństwa informacyjnego. Zagadnienia związane ze sferą funkcjonowania technik informacyjno-komunikacyjnych przypisano resortom zajmującym się problemami rozwoju naukowo-technicznego i gospodarczego. Informatykę potraktowano jako składnik szeroko pojętego procesu rozwoju cywilizacyjnego, dokonującego się za sprawą nowych technologii.

Widać wyraźnie, że podział kompetencji w strukturach rządowych krajów UE dokonał się na zasadzie wyodrębnienia obszaru spraw, które uznano za decydujące dla rozwoju gospodarczego i społecznego w najbliższej przyszłości. W Danii działa Ministerstwo Nauki, Technologii i Innowacji, we Francji - Ministerstwo Badań i Nowych Technologii, w Hiszpanii i Portugalii - Ministerstwo Nauki i Technologii. Niemcy utworzyli resort zajmujący się jednocześnie gospodarką i technologiami, a Włosi urząd ds. innowacji i nowych technologii. W Szwecji techniki informacyjne są jednym z obszarów działania Ministerstwa Przemysłu, Zatrudnienia i Komunikacji.

Zagadnienia związane z rozwojem telekomunikacji w krajach unijnych leżą zazwyczaj w gestii ministerstw właściwych dla spraw transportu, infrastruktury i komunikacji.

Wyodrębnionym tematem społeczeństwa informacyjnego zajmują się raczej powoływane przez rządy poszczególnych państw różnego rodzaju organy doradcze i konsultacyjne (np. fiński Komitet Doradczy ds. Społeczeństwa Informacyjnego czy irlandzki Komitet Kierowniczy ds. Społeczeństwa Informacyjnego). Ich zadaniem jest zazwyczaj opiniowanie zgłaszanych do realizacji projektów, czuwanie nad spójnością wdrażanych w skali całego kraju rozwiązań oraz ocena poprzez opracowywanie raportów i analiz stanu zaawansowania wyznaczonych do realizacji zadań i wskazywanie nowych potrzeb. Robocze zadania, polegające na koordynacji podejmowanych przez organy rządowe działań, są podejmowane przez grupy międzyresortowe składające się z przedstawicieli różnych ministerstw i urzędów centralnych, np. irlandzka Międzyresortowa Grupa Implementacyjna ds. Społeczeństwa Informacyjnego.

Trochę inaczej wygląda umiejscowienie zagadnień związanych z dziedziną ICT w strukturach rządowych krajów kandydujących do Unii Europejskiej. Rządy państw środkowo-europejskich, chcąc zaprezentować opinii publicznej swoją nowoczesną postawę i podkreślić pozytywne nastawienie do technik informacyjnych, tworzą instytucje zajmujące się na szczeblu centralnym tylko tymi zagadnieniami. W Słowenii działa od dwóch lat Ministerstwo Społeczeństwa Informacyjnego, w Czechach podobny urząd nazwany Ministerstwem Informatyki rozpoczął działalność z początkiem tego roku. Rząd bułgarski utworzył Centrum Promocji Społeczeństwa Informacyjnego, władze litewskie zaś powołały Komitet Rozwoju Społeczeństwa Informacyjnego. W Rumunii funkcjonuje Ministerstwo Informacji Publicznej.

Europejskie priorytety i doświadczenia

Państwa członkowskie UE w zasadzie mają już za sobą okres tworzenia krajowych strategii budowy społeczeństwa informacyjnego. Programy takie powstawały najczęściej w drugiej połowie lat 90. Obecnie rządy krajów Piętnastki skupiają się na weryfikowaniu efektów realizacji przedstawionych w nich zadań oraz ocenie stopnia zaawansowania poszczególnych projektów i możliwości osiągnięcia wyznaczonych celów. Ostatnie lata są także okresem modernizowania rządowych inicjatyw i przygotowywania szczegółowych planów działania w każdej dziedzinie (edukacji, administracji, służbie zdrowia, opiece społecznej, służbach bezpieczeństwa i porządku publicznego itp.). Za realizację tych planów odpowiadają poszczególne urzędy czy instytucje, w których gestii znajdują się dane obszary funkcjonowania państwa.

Wiele państw europejskich nawet w ogólnych strategiach rozwoju społeczeństwa informacyjnego starało się określić priorytetowe obszary działania i akcentować najważniejsze cele do osiągnięcia. Niektóre kraje stawiają na wspieranie innowacyjności, inne chcą wzrostu liczby miejsc pracy za sprawą rozwoju sektora ICT. Dla jednych głównym zadaniem jest powszechny dostęp do Internetu, dla innych - poprawa konkurencyjności gospodarki. Te hierarchie potrzeb i celów często znajdują odzwierciedlenie już w nazwach dokumentów rządowych, np. duński program IT for All - Denmark's Future, fińska strategia Quality of Life, Knowledge and Competitivenes czy niemiecki projekt Innovation and Jobs in the Information Society of the 21st Century.