W Uniwersytecie Lehigh w Pensylwanii, poza należącymi do programu zagadnieniami z zakresu techniki i zarządzania, przez cztery lata studiowałem też psychologię i psychopatologię.

Zupełnie poważnie twierdzę, że właśnie te studia dały mi najwięcej korzyści. Brzmi to paradoksalnie, ale, jak się poźniej okazało, w biznesie bardziej przydała mi się umiejętność regulacji "śrub" w ludziach, wyniesiona z psychologii, niż manipulacja śrubami w samochodach oparta na wiedzy technicznej.

W toku zajęć z psychologii trzy popołudnia, do późnego wieczoru, w każdym tygodniu musieliśmy spędzać na oddziale psychiatrycznym pobliskiego szpitala stanowego w Alletown. Poznawaliśmy choroby maniakalno-depresyjne, różne stadia i odmiany schizofrenii, a także przypadki eksplozywne. (...)

Głównym tematem naszych zajęć była analiza podstawowych mechanizmów ludzkich zachowań. Co motywuje daną osobę do działania? Jak ta konkretna kobieta rozwiązuje swoje problemy? Dlaczego Samyego porywa wściekłość? Co sprawiło, że Joe, mając 50 lat, zaczął zachowywać się jak młokos? Egzamin końcowy polegał na tym, że przedstawiano nam grupę nowych pacjentów, a naszym zadaniem było postawienie - w ciągu kilku minut - diagnozy każdego przypadku.

Dzięki takiemu przygotowaniu nauczyłem się szybko oceniać ludzi. Przydaje mi się to dziś, gdyż z reguły potrafię powiedzieć sporo o człowieku już po pierwszym spotkaniu. A do najważniejszych zadań menedżera należy właściwy dobór nowych ludzi.

Z określeniem cech kandydata do pracy wiążą się dwa szczególnie trudne pytania, na które nie znajdziecie odpowiedzi w krótkiej rozmowie wstępnej: po pierwsze - czy nie jest leniwy, i po drugie - czy ma tzw. chłopski rozum. Nie dysponujemy środkami - poza własnym odczuciem - które pozwoliłyby wykryć czy to facet z ikrą albo, czy wykaże zdrowy rozsądek - bądź spryt - przy podejmowaniu trudniejszych decyzji.

Fragment "Autobiografii" Lee Iacocci przy współpracy Williama Novaka