APPC jest to protokół komunikacyjny, stanowiący część IBM-owskiej architektury Systems Network Architecture (SNA). Nazwa APPC jest nazwą handlową tego protokołu opartego na dawniejszej realizacji tzw. LU (Logical Unit) 6.2. Protokół został opracowany przez IBM w celu umożliwienia stacjom roboczym o dostatecznej mocy obliczeniowej na realizowanie własnych sesji sieciowych, bez potrzeby korzystania z dużego komputera. Ostatnio IBM wprowadził ulepszenia tego protokołu, mające na celu ułatwienie w komunikowaniu się stacji równorzędnych. Stanowi podstawę architektury przetwarzania rozproszonego dla sprzętu IBM.

IPX (Internetwork Packet Exchange)

Jest to protokół komunikacyjny bezpołączeniowy, wbudowany w sieciowe systemy operacyjne NetWare, oparte na modelu serwera sieciowego i stacji-klientów. Jest także używany przez inne systemy operacyjne. Protokół bezpołączeniowy (lub datagramowy) oznacza, że pakiety danych są przesyłane w sieć bez wcześniejszego ustalania z odbiorcą warunków komunikacji, a nawet bez upewniania się czy odbiorca istnieje w sieci. Jeżeli pakiet danych zagubi się, to do odbiorcy należy żądanie powtórnego przesłania go. Zapewnia usługi komunikacyjne w środowisku klient/serwer w celu udostępniania plików, drukarek, zapewniania bezpieczeństwa, przekazywania poczty elektronicznej i in.

Protokół IPX korzysta z pakietów danych jako środka przekazywania informacji. Pakiet składa się z części użytkowej (dane) oraz nagłówka. Nagłówek zawiera adresy nadawcy i odbiorcy oraz część kontrolną, służącą do określenia kolejności przychodzenia pakietów do odbiorcy i ich poprawności. Typowy pakiet ma rozmiar 512-6500 bajtów.

IPX jest wbudowany w serwer systemu NetWare. W celu używania go na stacjach klientach należy wywołać odpowiednie programy wsparcia; stanowią one część np. NetWare DOS Requestera (pakietu programów obsługi klienta sieci NetWare).

SPX (Sequenced Packet Exchange)

Jest to protokół komunikacyjny połączeniowy, wbudowany w sieciowe systemy operacyjne NetWare. SPX korzysta z protokołu IPX do dostarczania pakietów, ale to SPX gwarantuje, że będą dostarczone i na dodatek, we właściwej kolejności, dzięki temu, że SPX utrzymuje połączenie między systemami. Dobrze przystosowany do przesyłania dłuższej partii pakietów, bez zwalniania łącza.

NetBIOS/NetBEUI

Protokół NetBIOS (Network Basic Input/Output System) i ściśle z nim związany NetBEUI (NetBIOS Extended User Interface) zostały opracowane wspólnie przez IBM i Microsoft w celu zapewnienia komunikacji sieciowej dla małych i średnich sieci. Stanowią podstawę systemów sieciowych IBM LAN Server i Microsoft LAN Manager. Obecnie Microsoft korzysta głównie z NetBEUI w swoich systemach sieciowych Windows for Workgroups i Windows NT.

NetBIOS nadaje unikatową nazwę (złożoną z 1-15 znaków) każdemu węzłowi w sieci. Umożliwia to nadawanie komunikatów w sieci posługując się tą nazwą. Możliwe jest także posługiwanie się "jokerami" w celu nadania komunikatu do grupy stacji.

NetBIOS realizuje sesje połączeniowe między nadawcą a odbiorcą. Protokół połączeniowy tworzy między nadawcą a odbiorcą logiczny kanał (kanał wirtualny). Protokół połączeniowy gwarantuje dostarczanie pakietów do odbiorcy. NetBIOS może także wysyłać komunikaty w trybie bezpołączeniowym, czyli nawet bez upewniania się czy stacja w ogóle istnieje.

NetBIOS, z powodu ograniczeń w nazewnictwie pakietów i braku nagłówka pakietu właściwego dla warstwy sieciowej (zawierającego informacje kierunkowe dla pakietu), nie może być przesyłany przez routery. Oznacza to, że pakiet NetBIOS należy "opakować" w formę innego protokołu i wtedy może przejść przez połączenia międzysieciowe.

NetBEUI działa w warstwach sieciowej i transportowej modelu OSI i świadczy usługi na rzecz protokołów działających w warstwie sesji, takich jak NetBIOS, TCP (z zestawu TCP/IP) i SPX (z novellowskiego zestawu SPX/IPX).

Potoki etykietowane (named pipes)

Mechanizm wymiany informacji poprzez sieć między procesami, pracującymi na różnych komputerach. Rozwinięcie na systemy sieciowe idei potoków, znanych np. z Unixa. Przesłanie informacji wymaga najpierw ustanowienia połączenia między komputerami. Nie jest możliwe przesyłanie informacji jednocześnie do wielu komputerów (rozgłaszanie).

TCP/IP

Protokoły komunikacyjne opracowane dla potrzeb sieci Internet. Stały się de facto standardem komunikacyjnym dla komputerów unixowych.

Protokół TCP zapewnia usługi połączeniowe, to znaczy negocjuje warunki połączenia, utrzymuje je na czas trwania sesji i gwarantuje dostarczanie pakietów do odbiorcy. Zachowana jest także kolejność pakietów; protokół sprawdza także poprawność danych.

Protokół IP ma charakter bezpołączeniowy lub inaczej datagramowy (wysyła pakiety w sieć nie troszcząc się nawet o istnienie odbiorcy). Pakiety mogą być wysyłane do jednego lub wielu odbiorców (rozgłaszanie). IP nie zajmuje się kontrolą poprawności pakietów, potwierdzaniem odbioru ani ustawianiem ich we właściwej kolejności. Świetnie sprawdza się w nowoczesnych sieciach cyfrowych o dobrej niezawodności.

Protokoły połączeniowe i bezpołączeniowe

Protokoły połączeniowe polegają na tym, że przejmują odpowiedzialność za dostarczenie wiadomości między nadawcą a odbiorcą. W tym celu muszą podtrzymywać ciągły dialog, zwany sesją, m.in. w celu ustalenia parametrów transmisji, sprawdzania przebiegu pakietów w sieci, sprawdzania ich poprawności, upewniania się czy przybywają w ustalonej kolejności do odbiorcy itd.

Przy korzystaniu z protokołów bezpołączeniowych sieć zajmuje się jedynie wysyłaniem pakietów do odbiorcy. Nie sprawdza czy przybywają do miejsca przeznaczenia, czy są poprawnie przekazane, czy przybywają we właściwej kolejności.