Protokół SIP w sesjach multimedialnych

Protokół SIP (Session Initiation Protocol) jest protokołem warstwy aplikacji odpowiedzialnym za ustalanie, zmianę i kończenie multimedialnych sesji zestawianych pomiędzy uczestnikami połączenia w sieciach IP.

Protokół SIP (Session Initiation Protocol) jest protokołem warstwy aplikacji odpowiedzialnym za ustalanie, zmianę i kończenie multimedialnych sesji zestawianych pomiędzy uczestnikami połączenia w sieciach IP.

Protokół SIP w sesjach multimedialnych

Jak działa SIP

Protokół SIP zapewnia szeroki zakres usług, takich jak telefonia internetowa, przeprowadzanie konferencji multimedialnych, rejestracja i przeadresowywanie usług, oraz upraszcza połączenia z sieciami VPN.

Jak wskazuje nazwa, protokół SIP odpowiada za sygnalizację sesji, czyli konieczną wymianę komunikatów w celu nawiązania sesji komunikacyjnej przekazującej głos lub multimedia. SIP wywodzi swoje korzenie z kilku inicjatyw IETF (Internet Engineering Task Force) i jest ściśle związany z technologiami i standardami dotyczącymi weba i poczty elektronicznej.

Polecamy: Voip jak ominąć pułapki

Z przyczyn wydajnościowych protokół SIP używa protokołu UDP (User Datagram Protocol), użycie zaś protokołu TCP jest opcjonalne. Ze względu na zawodną naturę protokołu UDP SIP zawiera własne mechanizmy retransmisji, w tym, podczas ustalania sesji, trójstronną wymianę komunikatów pomiędzy węzłami.

Protokołu SIP używa się do zaproszenia uczestników do sesji, natomiast protokół SDP (Session Descriptions Protocol) dekoduje główną część komunikatu SIP, zawierającą informacje o rodzaju mediów, których uczestnicy sesji mogą i chcą użyć. Natychmiast po wymianie i potwierdzeniu informacji wszyscy uczestnicy są zorientowani co do adresów IP uczestników, dostępnego pasma i rodzaju medium. Następnie rozpoczyna się przekazywanie danych z użyciem odpowiedniego protokołu transportowego. Podczas całej sesji uczestnicy mogą, wysyłając dodatkowe komunikaty protokołu SIP, aktualizować sesję, np. dodać nowy zbiór mediów, dodać nowych uczestników sesji lub dokonać innych zmian.

Miejsca przeznaczenia w protokole SIP są reprezentowane przez wskaźniki URI (Uniform Resource Indicator), które mają formaty takie same jak adresy poczty elektronicznej. Oznacza to konieczność użycia systemu DNS do przekształcenia nazw hostów i domen na adresy IP. Wsparcie systemem DNS odgrywa kluczową rolę w integracji protokołu SIP z technologiami umożliwiającymi implementację weba i poczty elektronicznej, technologiami ściśle związanymi ze wskaźnikami URI i ich odwzorowaniem.

Ścisłe związki pomiędzy protokołem SIP i systemem DNS ułatwiają współdziałanie z systemami telefonicznymi oraz mechanizmami adresowania. Dzieje się tak, ponieważ Electronic Numbering System systemu DNS wspiera standard numeracji E. 164, zatwierdzony przez ITU, a będący owocem pracy grupy roboczej ENUM działającej w ramach IETF. Dzięki temu serwery i klienci SIP wysyłają, odbierają i przekazują numery telefoniczne.

Składniki protokołu SIP dzieli się na dwie zasadnicze kategorie: elementy użytkownika i elementy sieciowe. Agent użytkownika rezyduje w wybranym urządzeniu uczestnika sesji, może to być oprogramowanie komputera PC, system operacyjny osadzony w telefonie komórkowym, system operacyjny palmtopa lub oprogramowanie firmware telefonu IP. Agent użytkownika zawiera elementy serwera i klienta. Serwer przeadresowujący i serwer proxy wykonują funkcje rutingu i przeszukiwania drzewa. Oba elementy są typowymi serwerami sieciowymi. Trzeci element - serwer zasobów sieciowych - pełni funkcje archiwizujące, to znaczy odbiera i przechowuje informacje o lokalizacji uczestników sesji.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200