Zorientowane obiektowo, zintegrowane narzędzia do projektowania systemów informatycznych już niedługo w zasadniczy sposób zmienią technikę pisania aplikacji użytkowych.

Ramy (frameworks) mają tę przewagę nad tradycyjną techniką pisania oprogramowania (taką, jaka używana jest w np. systemie Windows), że oferują programiście gotowe już konkretne elementy niezbędne w procesie budowania aplikacji. Użytkownik dostaje do ręki potężne wsparcie w postaci podstawowych modułów, z których konstruuje program. Moduły te wykonują szereg zadań: drukują pliki, tworzą okienka czy pomagają budować złożone menu sterujące pracą programów.

Obiektowe środowiska pracy pozwalają w optymalny sposób korzystać z usług oferowanych przez obiekty. Dzięki nim łatwiej jest przywoływać do pracy (i wiązać ze sobą w jeden spójny logicznie system) wiele obiektów obsługujących konkretne zadanie. Narzędzia takie są już wbudowywane w systemy operacyjne firm Taligent Inc. i Next Computer Inc.

Użytkownicy zgodnie twierdzą, że zorientowany obiektowo system Taligent pozwala zdecydowanie skrócić czas potrzebny na budowanie szczególnie ważnych i krytycznych dla firmy aplikacji. Programiści stoją przed coraz trudniejszymi zadaniami. Mnogość zasobów programowych, z których przychodzi im korzystać przy pisaniu systemów informatycznych powoduje, że coraz trudniej jest poruszać się w tym gąszczu oprogramowania. A trzeba zaznaczyć, że tylko 20% użytych przez programistę aplikacji tworzy rdzeń programu użytkowego. Pozostałe 80% pełni funkcje pomocnicze i obudowuje program usługami. Dlatego też zorientowane obiektowo systemy projektowania są doskonałym narzędziem do tworzenia aplikacji użytkowych.

Inną zaletą zorientowanych obiektowo ram jest to, że zmiany dokonywane w obszarze jednego z nich wpływają automatycznie na inne współpracujące z nim ramy. Ta współzależność określana jest mianem "wszytych w obiekty połączeń" (wired-in connections). Innymi słowy, użytkownik może też korzystać z tych możliwości systemu, które są wynikiem współzależności poszczególnych obiektów.

Dziedziczenie atrybutów jednego obiektu przez inne obiekty jest tą cechą, która różni w zasadniczy sposób środowiska pracy typu CASE (Computer Aided System Engineering) od środowisk zorientowanych obiektowo. Ramy pozwalają programistom tak manipulować obiektami, że spełniają one w programach określone zadania. Inaczej jest w przypadku narzędzi typu CASE, które wspomagają programistę przez modelowanie i analizowanie różnych wariantów rozwiązań. Dopiero wtedy może on wbudować w program poszczególne fragmenty kodu, które realizują określone funkcje aplikacji.

W systemach tych mamy do czynienia ze strukturą hierarchiczną obiektów, dzięki czemu obiekt podrzędny przejmuje atrybuty od obiektu nadrzędnego. Narzędzia CASE nie oferują tego typu rozwiązań.

W przyszłości będzie też można za pomocą zorientowanych obiektowo szkieletów tworzyć aplikacje sieciowe i inne, obsługujące zadania związane z multimediami (przetwarzania danych audio, wideo czy nawet animacja komputerowa). Obsługa urządzeń multimedialnych wiąże się dzisiaj niemal zawsze z koniecznością pisania od podstaw sterowników tych urządzeń. W przypadku używania narzędzi zorientowanych obiektowo sprawa będzie wyglądać dużo prościej. Wystarczy wtedy podać parametry charakteryzujące dane urządzenie, a system posiłkując się obiektami dobuduje całą resztę. Jest to zupełnie nowa i jakże odmienna od stosowanej obecnie, filozofia budowania systemów informatycznych.