Integracja systemów WLAN z GPRS/UMTS

Nowe usługi, większe pasmo, nowa jakość telefonii komórkowej - to miały być wyznaczniki nadchodzącej epoki technologicznej 3G. Do czego dążymy? Tak naprawdę chodzi o stworzenie systemu IP dla abonentów mobilnych. Systemu, który pozwoliłby oderwać istniejącą funkcjonalność multimedialnego dziś Internetu od domowych biurek oraz kabli i nadałby mu mobilność.

Nowe usługi, większe pasmo, nowa jakość telefonii komórkowej - to miały być wyznaczniki nadchodzącej epoki technologicznej 3G. Do czego dążymy? Tak naprawdę chodzi o stworzenie systemu IP dla abonentów mobilnych. Systemu, który pozwoliłby oderwać istniejącą funkcjonalność multimedialnego dziś Internetu od domowych biurek oraz kabli i nadałby mu mobilność.

Pierwsze kroki operatorów zmierzające właśnie w tym kierunku to wdrożenie systemów WAP i GPRS. Niestety z wiadomych przyczyn ich atrakcyjność z punktu widzenia przeciętnego użytkownika jest niewielka, szczególnie jeśli idzie o WAP. Systemy te miały być pomostem do 3G, zapowiedzią nowych możliwości. System 3G dla Europy to UMTS (Universal Mobile Telecommunication System). UMTS od samego początku napotykał na spore problemy - techniczne, implementacyjne. Jednak największym problemem okazały się licencje, a dokładnie ich koszt. Dlatego przesunięto terminy komercyjnych wdrożeń. Wizja 3G trochę się oddaliła, co nie zmienia faktu, że istnieje zapotrzebowanie na mobilny Internet.

Skoro więc istnieje zapotrzebowanie, a brak jeszcze docelowej infrastruktury, to można przecież wykorzystać już tę istniejącą, a taką właśnie zapewniają WLAN (Wireless Local Area Network). WLAN, czyli bezprzewodowe sieci lokalne, pojawiły się dosyć dawno, ale początkowo produkty różnych firm nie mogły ze sobą współpracować. Dlatego też wprowadzono standardy, m.in. takie jak IEEE 802.11 czy HiperLAN, określające zasady pracy urządzeń do transmisji bezprzewodowej. Rozwiązania WLAN bardzo zyskały na popularności, a dostępne przepustowości są coraz większe (np. najpopularniejszy standard 802.11b - do 11 Mb/s w pasmie 2,4 GHz). To bardzo dużo, nawet jeśli uwzględnimy zależność przepustowości od odległości. Oczywiście takie systemy działają na bardzo ograniczonym obszarze (typowo na otwartej przestrzeni ok. 150 m od punktu dostępowego, a w zamkniętej ok. 30 m - dane dla przepustowości 11 Mb/s), ale zależy nam przede wszystkim na zapewnieniu usługi mobilnego Internetu w istotnych punktach. Chodzi tu o centra miast, poczekalnie na lotniskach, salony firmowe, hotele - tzw. hotspots. W takich punktach użytkownik mógłby korzystać z publicznej sieci WLAN.

Integracja systemów WLAN z GPRS/UMTS

Rys. 1. Integracja systemów WLAN i GPRS

A co poza tymi punktami? Poza siecią dostępową WLAN jest GPRS, problemem jest więc zapewnienie mechanizmów przełączania pomiędzy sieciami oraz mechanizmów autoryzacji. Kwestię tę próbują rozwiązać koncerny telekomunikacyjne. Ich rozwiązania to odpowiedź na rynkowe zapotrzebowanie na publiczny WLAN. W ten sposób jest tworzony kolejny obszar rozwoju bezprzewodowych sieci lokalnych, co umożliwia operatorom rozszerzenie ich oferty. Docelowo zaproponowane rozwiązania mają zapewnić pełną integrację dla kombinacji WLAN-GSM/GPRS oraz WLAN-UMTS, ale jak na razie integracja WLAN-UMTS to plan na przyszłość.

W kontekście rozwiązań integrujących WLAN z GSM/GPRS ciekawą architekturę zaproponował Ericsson. Rozwiązanie nazwane Ericsson Mobile Operator WLAN Release 1 zakłada brak konieczności ingerencji w istniejącą architekturę GSM/GPRS i zostało zaprojektowane z myślą o operatorach, którzy chcą zaoferować dostęp w trybie WLAN i GPRS z zapewnieniem integracji przedstawionej na rysunku 1.

Integracja systemów WLAN z GPRS/UMTS

Rys. 2. Roaming WLAN - GPRS

W takim systemie mamy do czynienia z nakładkowym tworzeniem wysp dostępu WLAN w istniejącej sieci GPRS. Ta ostatnia zapewnia dostęp do Internetu prawie wszędzie, ale dysponujemy wówczas stosunkowo niewielkim pasmem. Dostęp przez WLAN jest zapewniany tylko w specyficznych miejscach (hotspots), a jego podstawową zaletą jest dostępna przepustowość - system opiera się na standardzie 802.11b, a więc teoretyczna maksymalna przepływność to 11 Mb/s. Celem jest zapewnienie roamingu WLAN-GPRS. Wizję takiego właśnie roamingu przedstawia rysunek 2.

Zaproponowane rozwiązanie wymaga jedynie pewnej rozbudowy istniejącej już infrastruktury dla sieci GSM/GPRS o dodatkowe elementy funkcjonalne. System przewiduje różne modele billingowe (wyróżniono 4 kategorie uwzględniające taryfikację za ilość przesłanych danych oraz możliwość stosowania systemu prepaid). Istotne są również mechanizmy identyfikacji i autoryzacji użytkowników systemu. Przewidziano możliwość identyfikacji przy użyciu jednorazowego hasła dostępu, które przy logowaniu jest dostarczane w postaci SMS konkretnemu abonentowi GSM. Inny mechanizm zakłada konieczność dostarczenia abonentowi stałego hasła dostępu (dla abonentów prepaid hasło może być drukowane na kartach dostępnych w hotspots), które przy wykorzystaniu SSL umożliwia identyfikację.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200