W .Net 1.1 nie ma rewolucyjnych zmian. W pakiecie zintegrowano m.in. kilka bibliotek, które były dostępne oddzielnie.

W kolejnej wersji .Net pojawiły się nowe funkcje, będące naturalną konsekwencją rozwoju tej platformy programistycznej. Dodano kilka bibliotek, które do tej pory były dostępne oddzielnie. Wycofano natomiast interfejsy, które w wersji 1.0 miały oznaczenie "do użytku wewnętrznego". Microsoft wzbogacił dokumentację nowego .Net w liczne przykłady aplikacji.

Bazy danych

Częścią ADO.Net stał się rodzimy interfejs do komunikacji z bazami ODBC oraz sterownik do Oracle, wykorzystujący warstwę Oracle Call Interface, instalowaną wraz z oprogramowaniem klienckim Oracle. Dotychczas sterowniki ODBC i Oracle były dostępne oddzielnie (można je było pobrać z WWW). Działają one tak samo, jak OLE DB .Net Data Provider.

W ADO.Net 1.1 można dodać istniejące połączenie do dowolnej transakcji rozproszonej, tak by np. w momencie, gdy transakcja jest anulowana, automatycznie zostały cofnięte wszystkie związane z nią operacje.

XML

W .Net 1.1 jest szerzej wykorzystywana Xml- Resolver, biblioteka odpowiedzialna za odszukiwanie danego zasobu wg adresu URI. Można ją stosować jako źródło operacji związanych zarówno z XML, jak i wyszukiwaniem innych elementów.

Udało się nieco "odchudzić" komunikację SOAP. Nie jest już wymagane, by obie strony zaangażowane w komunikację prawidłowo przetwarzały nagłówek pakietu SOAP - można zażądać, by tylko właściwe dane były przesyłane.

Obsługa wielu wersji

Od wczesnych wersji beta w .Net można było instalować na jednym komputerze wiele bibliotek o tych samych nazwach lub udostępniających te same obiekty. Aplikacja posługująca się konkretną biblioteką mogła wykorzystywać tę jej wersję, z którą najlepiej współpracuje i z którą przetestowano poprawność jej pracy. .Net Framework 1.1 dodatkowo wprowadza możliwość wybrania zestawu runtime, z którego będzie korzystała aplikacji. Ta cecha prawdopodobnie pozostanie także w kolejnych wersjach .Net, co pozwoli zachować pełną zgodność aplikacji z konkretną wersją .Net nawet wtedy, gdy administratorzy zainstalują na serwerach framework w nowej wersji.

W przypadku gdy na serwerze będzie działać wiele wersji .Net, uruchamiany program będzie domyślnie współpracował z tą wersją środowiska, dla której został napisany (i w której został skompilowany). Tylko w sytuacji, gdy na serwerze zabraknie odpowiedniej wersji runtime, aplikacja będzie próbowała skorzystać z najnowszej wersji .Net. Możliwe jest również takie skonfigurowanie pracy .Net Framework, aby program napisany w nowszej wersji mógł skorzystać ze starszej wersji .Net zainstalowanej na serwerze. Nie jest to jednak zachowanie standardowe i wymaga odpowiedniej konfiguracji uruchamianego programu.

Problem z kodem z Internetu

.Net Framework 1.1 pozwala także na uruchamianie programów bezpośrednio z Internetu. W .Net SP1 i SP2 pakiety wczytane bezpośrednio ze strefy Internet Zone nie miały żadnych uprawnień. W .Net 1.1 ustalono tylko podstawowe ograniczenia: kod nie jest w stanie uzyskać dostępu do prywatnych informacji użytkownika, ale może korzystać z tych zasobów, które są "bezpieczne". Jednocześnie można jawnie nadać takiemu kodowi większe uprawnienia. Przypomina to trochę mechanizm działania apletów Javy.

Sporo zmian wprowadzono w konfiguracji bezpieczeństwa ASP.Net. Można definiować reguły związane ze sposobem pracy konkretnej aplikacji IIS, które np. ograniczą prawa dostępu na poziomie CAS (nie tylko na poziomie użytkownika, który "uruchamia" aplikację, czy praw związanych z pakietem i komputerem). Równocześnie zmieniono sposób "przekazywania" poziomu zaufania do bibliotek. Aplikacje, które nie pochodzą z w pełni zaufanych źródeł, nie mogą wywoływać niektórych współdzielonych bibliotek (tych, które nie zostały specjalnie oznaczone). Dotyczy to także części bibliotek i klas .Net Framework. Domyślnie każdy kod uruchamiany ze strefy intranetu lub Internetu nie jest "godny zaufania".

Przebudowano biblioteki związane z obsługą protokołu IP. Obecnie w każdym miejscu można skorzystać z komunikacji z wykorzystaniem protokołu IPv6. Dotyczy to zarówno zwykłych "gniazdek", jak i komunikacji w wyższych warstwach, np. za pośrednictwem HTTP.

Aplikacje dla urządzeń mobilnych

Microsoft zintegrował w .Net 1.1 dostępne dotychczas oddzielnie pakiety Mobile Controls: pakiet przeznaczony do tworzenia stron WWW dla urządzeń przenośnych znany wcześniej pod nazwą Microsoft Mobile Internet Toolkit oraz Smart Device Extension służący do tworzenia "normalnych" aplikacji dla Windows CE wykorzystujących .Net Compact Framework.

Bardzo ważną zmianą w porównaniu z MMIT jest wprowadzony w Mobile Control mechanizm automatycznego wykrywania rozmiaru docelowego wyświetlacza (ta sama aplikacja może pracować na komputerze iPaq i na telefonie o mniejszym wyświetlaczu) oraz możliwości docelowej przeglądarki. Implementacja tych funkcji bezpośrednio w środowisku .Net pozwala programiście na skoncentrowanie się na tworzeniu logiki aplikacji, a nie drobiazgowym rozważaniu sposobu renderowania interfejsu na urządzeniu końcowym.

Dokumentacja jak nie w beta

.Net Framework 1.1 warto pobrać chociażby ze względu na obszerną dokumentację dołączaną do tego środowiska. Microsoft zawarł w niej więcej przykładów, które albo towarzyszą dokumentacji, albo są dostępne jako oddzielne programy. Przykładowo, udostępniono nową sekcję prezentującą różne możliwości zastosowania CAS (Code Access Security) oraz warstwy współpracy z COM.