Prawie pół wieku temu nakręcono sztandarowe dzieło włoskiego neorealizmu, czyli film ''Złodzieje rowerów'' Vittorio De Sici. Nasza telewizja niedawno go po raz n-ty pokazała. Tak, to arcydzieło się nie zestarzało. Tyle, że współczesny złodziej rowerów raczej nie tknie, prędzej zainteresują go komputery.

Tak się złożyło, że wśród znajomych i zaprzyjaźnionych firm w ostatnim okresie nasiliła się fala kradzieży sprzętu, nie tylko komputerów, lecz także skanerów, drukarek, dysków zewnętrznych, nawet klawiatur. Procedura zawsze jest podobna. Ktoś w tłumie klientów odwiedza firmę, prawdopodobnie dobrze obserwuje zainstalowane stanowiska, a potem znajduje chętnego na tanią komputeryzację. Włamanie do sklepu jest dokonywane przez szybę, czasami z użyciem ciężarówki (tłuczenie szyby zabezpieczonej folią antywłamaniową). Do biur włamuje się po przecięciu krat i wyważeniu zamków, czasami przez parterowe lub sufitowe okno. W jednym z przypadków musiano skorzystać z pomocy dziecka, gdyż dziura w kratach nie przepuściłaby dorosłego.

Kradzieże są z pewnością nadawane, gdyż nigdy nie giną papierowe dokumenty, pieniądze (sic!), nawet gorsze urządzenia. Porządek, w jakim wynoszone są przedmioty, też wskazuje na pełen profesjonalizm złodziei. Jeśli mają mało czasu, to zawsze przede wszystkim biorą jednostki centralne, potem dopiero monitory, drukarki, dyski. Z reguły klawiatury i myszy giną na końcu. Natomiast komputery przenośne znikają nawet w czasie zwykłych godzin pracy - można je przecież schować do teczki.

Na nic alarmy, także z radiowym powiadamianiem załogi ochroniarzy, bo złodzieje wiedzą, że od wezwania do przyjazdu mają parę minut. Można zresztą nękać pilnujących przez organizowanie fałszywych alarmów. Jest to proste, bo mocniejsze uderzenie kamieniem w szybę zwykle wyzwala czujniki. Cóż z tego że ochrona przyjedzie, jeśli ochroniarze i tak nie mogą aresztować faceta uciekającego z komputerem w ręku. Nie mają takiego prawa, gdyż naruszaliby nietykalność cielesną obywatela... Nim przyjedzie policja złodziej spokojnie oddali się, czasami zresztą pozostanie na miejscu przestępstwa, by obserwować czas reakcji i sposoby ochrony. A potem powtórzy włamanie.

Osoby pilnujące biura, a zamykane w nim na noc, także nie gwarantują bezpieczeństwa, bo mogą po prostu zostać sterroryzowane i związane. Nikt zdrowy na umyśle nie będzie narażał życia dla paru pudełek. Choć pudełka takie mogą być bardzo drogie. Niedawno znajomy ocenił, że odkupienie sprzętu ukradzionego w czasie niespełna dziesięciu minut (potem złodzieje zostali spłoszeni przez okolicznych mieszkańców, gdyż rzecz działa się w kamienicy) może przekroczyć kwotę 25,000 PLN. Nie licząc oczywiście strat danych, w szczególności baz klientów, których odtworzenie z dokumentów papierowych może potrwać nawet parę miesięcy.

A cóż na to nasze państwo? Ano tak samo reaguje, jak na kradzież oprogramowania: po prostu nic nie robi! Jeśli raz w majestacie prawa dopuszczono do usankcjonowania kradzieży własności prywatnej, to niby dlaczego państwo miałoby się przejmować kolejnymi kradzieżami? Owszem, w urzędach państwowych także giną komputery, lecz na ogół są one przestarzałe i niezbyt interesujące dla złodziei. Po co martwić się problemem obywateli? Policja narzeka na brak kadry, sprzętu i pieniędzy na normalne działania. Złapanie przestępcy udaje się tylko od wielkiego dzwonu. Podobno tylko 2/3 sprawców morderstw jest odszukiwane, a mniej niż 50% procent sprawców kradzieży udaje się aresztować.