Interesujący materiał w nr 38 Computerworlda z 20 października 1997 r. uświadomił mi, a sądzę, że innym czytelnikom także, iż wstąpienie Polski do struktur NATO nie jest związane tylko z wydatkami pokaźnych sum, lecz wymaga także podjęcia wielu innych ciekawych i będących dużym wyzwaniem zadań.

Swego czasu byłem oficerem jeszcze Ludowego Wojska Polskiego i muszę stwierdzić, że nie brak funduszy i najnowocześniejszych rozwiązań będzie największą trudnością do pokonania w drodze do NATO. Będzie nią mentalność kadry oficerskiej. Nie dlatego, że jest ona zła, przeciwnie - wykluczając zależności polityczne - w niczym nie ustępuje ona kadrze innych europejskich armii. Jednak właśnie to zakodowane od lat uzależnienie od wschodniego mocarstwa wraz z wpajanym od pierwszych dni służby przekonaniem o największym wrogu - NATO - może stać się przeszkodą najważniejszą. To nie jest proces podlegający rozkazom. Od dzisiaj myślimy i tak, i tak. W większości przypadków zmiana orientacji w myśleniu oficerów nie będzie możliwa, choć są oficerowie, którzy właśnie w poprzednim układzie służyli nieszczerze. Dziś cieszą się, że mogą być żołnierzami wolnego kraju.

Myślę, że proces pełnej integracji z NATO dlatego został rozłożony na tak długi okres, ponieważ sprawą pierwszoplanową jest wymiana kadry, jej odmłodzenie. Dopiero ten proces, w połączeniu z rewolucją techniczną, czekającą wojsko, pozwoli na nasze pełne członkostwo w strukturach paktu.

Niemniej nowoczesność, w tym na pierwszym miejscu informatyka, jest bezsprzecznie dziedziną ważną i dobrze, że wiadomo dziś o naszym zapóźnieniu w tym zakresie. Być może spowoduje to przyspieszenie działań, które zminimalizują dzielący nas od naszych sojuszników dystans techniczny.

Adam Zając

Warszawa