Co trzeba wiedzieć przed podłączeniem się do Internetu

Z Internetem możemy łączyć się na kilka różnych sposobów. Każdy z nich wymaga jednak, abyśmy mieli modem, zainstalowane odpowiednie oprogramowanie komunikacyjne oraz konto wykupione od dostawcy usług internetowych.

Konto jest naszą wejściówką w świat Internetu. To właśnie dzięki niemu będziemy mogli łączyć się z siecią, przesyłać pocztę elektroniczną i pliki.

Protokół PPP

Najpopularniejszym sposobem podłączania się do Internetu jest wykorzystanie protokołu PPP (Point-to-Point Protocol). Dzięki niemu komputer staje się na czas połączenia pełnoprawną końcówką Internetu, kabel telefoniczny doń prowadzący zaś internetowym łączem. Wówczas możemy bezpośrednio (a nie tak jak w trybie terminalowym na serwerze) uruchamiać różnorodne aplikacje, umożliwiające korzystanie z usług internetowych. Serwer, z którym jesteśmy połączeni, służy więc jedynie przesyłaniu nadawanych i odbieranych danych.

Połączenie PPP w przypadku szybkich modemów (minimum 14.400 bps) jest lepszym rozwiązaniem od rzadko już stosowanego połączenia. PPP - w przeciwieństwie do SLIP-a - ma automatyczny mechanizm korekcji błędów, co wprawdzie wydłuża transmisję, ale gwarantuje bezproblemowe przesyłanie informacji. Ponadto protokół ten umożliwia stosowanie rozbudowanego systemu autoryzacji dostępu, dzięki czemu serwer może automatycznie identyfikować dzwoniącego. W razie konieczności możemy też sprawdzić, czy po drugiej stronie jest serwer, z którym zamierzaliśmy się połączyć. Takie zabezpieczenia są szczególnie istotne dla firm, z którymi pracownicy porozumiewają się za pośrednictwem modemów stosujących protokół PPP.

Microsoft niedawno udostępniła specyfikację protokołu komunikacyjnego o nazwie PPTP (Point-to-Point Tunneling Protocol), który umożliwia zestawianie w pełni bezpiecznych wirtualnych połączeń z siecią korporacyjną, wykorzystujących do łączności publiczne sieci transmisji danych, np. Internet. Choć protokół ten nie jest jeszcze zatwierdzony przez komitet normalizacyjny Internet Engineering Task Force , jest on już powszechnie dostępny w produktach Microsoftu (Windows NT Server 4.0 i Windows NT Workstation 4.0).

Protokół SLIP

Protokół SLIP (Serial Line Internet Protocol) to starszy i o wiele uboższy brat PPP. Znakomicie nadaje się jednak do komunikacji za pośrednictwem wolniejszych modemów, np. 9600 bps. Należy podkreślić, że praca z Internetem za pomocą protokołów SLIP lub PPP z prędkością mniejszą niż 9600 bps nie ma praktycznego uzasadnienia. Istnieje także nowsza wersja protokołu SLIP o nazwie CSLIP. Pozwala ona osiągnąć większe prędkości transmisji dzięki stosowaniu mechanizmów kompresji danych. Niemniej stosowanie protokołów SLIP i CSLIP ze względu na małą (w stosunku do PPP) efektywność jest znikome.

Zalety połączenia PPP

Dzięki PPP możliwe jest dynamiczne przyznawanie numerów IP klientom "dzwoniącym" do usługodawcy, oferującego dostęp do Internetu, a także przekazywanie "dzwoniącemu" komputerowi podczas inicjacji takiego połączenia wielu dodatkowych informacji: adresu serwera DNS i routera obsługującego ruch internetowy, nazwy domeny itd. Niestety, opcje te działają tylko w przypadku, gdy dostawca usług internetowych wykorzystuje do obsługi dzwoniących użytkowników Windows NT Server, a po drugiej stronie dostępne jest Windows 95.

W przypadku większości innych popularnych programów, służących do łączenia za pośrednictwem PPP, jedyną informacją, jaką są one w stanie uzyskać podczas inicjowania połączenia, jest numer IP, którym mają posługiwać się w trakcie połączenia. Wykorzystując Windows NT Server, dostawcy usług internetowych mogą oferować dzwoniącym do nich klientom także inne usługi, np. dynamiczny DNS. Oznacza to, że użytkownik, o nazwie komputera np. "szafran" dzwoniący do usługowadcy, który posługuje się nazwą domeny "net.com.pl", w trakcie tego połączenia "widoczny" będzie z dowolnego miejsca w Internecie zarówno pod przydzielonym mu numerem IP, jak i według swojej nazwy "szafran.net.com.pl". Dynamizm DNS-u zapewniony jest dzięki integracji dwóch usług dostępnych w NT - WINS i DNS. Choć DNS sprawdza się w przypadku oznaczania nazwami komputerów stale włączonych do Internetu, to nie można tego powiedzieć w sytuacji dynamicznego przydziału numerów IP. Rozwiązaniem może być WINS (Windows Internet Naming System) stosowany w Windows NT. System ten umożliwia przypisywanie numerom IP nazw komputerów w chwili ich zgłoszenia do pracy w Internecie oraz ich "dezaktywowanie", gdy komputer zakończy swoją pracę w sieci. Połączenie DNS-u i WINS umożliwia stworzenie w pełni dynamicznego DNS-u - wszystkie komputery w Internecie mogą rozpoznawać komputer użytkownika nie tylko po numerze IP, ale także według jego nazwy.

PPP może wymagać od użytkownika zalogowania się w trybie terminalowym (na ekranie po nawiązaniu połączenia wyświetlane jest okienko z prośbą o wpisanie identyfikatora i hasła), jak i poprzez mechanizm autoryzacji wg technologii PAP lub CHAP. To drugie rozwiązanie pozwala na zauważalnie szybsze nawiązanie połączenia z Internetem.