System operacyjny Inferno jest niewielki i zapewnia jednolitą obsługę zasobów i urządzeń w sieci.

Firma Lucent Technologies opracowała nowy sieciowy system operacyjny o nazwie Inferno, który ma stanowić podłoże przyszłych aplikacji sieciowych: od poczty elektronicznej, Internetu, telefonu, aż po dowolne inne urządzenia powszechnego użytku działające w sieci.

Wszystkie prognozy przyszłego rozwoju Internetu wskazują na jego znaczenie jako medium komunikacji za pomocą poczty elektronicznej. Jednakże penetracja komputerów PC czy NC u osób indywidualnych jest niewielka: w USA przeciętnie ok. 30% domów ma komputer; w Europie i Japonii ten udział wynosi ok. 10%, a w świecie nie przekracza kilku procent. Tymczasem telefon jest urządzeniem dużo powszechniejszym i dostępnym prawie wszędzie. Czyż nie lepiej byłoby więc móc wysyłać i odbierać pocztę elektroniczną przez telefon, a do Internetu dostawać się za pomocą zwykłego telewizora?

Ważnym elementem wszystkich urządzeń dołączonych do sieci jest system operacyjny. Inferno to właśnie sieciowy system operacyjny, pracujący w różnych sieciach i systemach. Aplikacje mają jednakowy obraz systemu dzięki temu, że zajmuje się on obsługą sieci.

Podstawowe właściwości

Projekt Inferno oparto na wykorzystaniu trzech prostych, ale ważnych zasad. Po pierwsze, dostęp do wszystkich zasobów sieciowych jest realizowany za pośrednictwem tylko jednego protokołu sieciowego Styx. Dotyczy to zarówno zasobów lokalnych (dysk, inne systemy plików lokalnych), jak i sieciowych, takich jak zdalne systemy plikowe czy bazy danych.

Po drugie, wszystkie zasoby są reprezentowane w systemie jako hierarchiczny system plików, w podobny sposób jak dzieje się w Unixie. Do każdego z zasobów w sieci (w tym także np. drukarki) można stosować wszystkie operacje plikowe, tj. otwieranie (open), pisanie (write), czytanie (read) i zamykanie (close). Upraszcza to pisanie aplikacji, posługującej się jedynie plikami.

Po trzecie, aplikacje widzą jednolity obraz sieci. Elementy systemu plików dostępnego aplikacji to zarówno pliki lokalne, zdalne, jak i inne zasoby sieciowe.

Inferno jest to bardzo sieciowo-centryczny system operacyjny. Bardziej nawet niż Java, która inaczej widzi pliki lokalne, a inaczej zdalne. Nie jest to natomiast system obiektowy, tak jak Java. Inferno jest przeznaczony do obsługi urządzeń sieciowych, jak komputery, telefony, telefony przenośne, serwery wideo i baz danych itp.

Elementy składowe Inferno

Inferno jest to kompletny system operacyjny, który może być realizowany bezpośrednio na sprzęcie w rodzimym dla niego języku maszynowym. Tak zapewne będzie wdrażany w urządzeniach sieciowych. Istnieje także możliwość realizowania go jako nakładki emulacyjnej na istniejącym systemie operacyjnym, takim jak Unix czy Windows NT. Realizacja w postaci nakładki dla Windows NT 4.0 jest dostępna w sieci pod adresemhttp://inferno.lucent.com/inferno

Inferno składa się z czterech zasadniczych części:

* jądra systemu

* języka programowania Limbo

* wirtualnej maszyny Dis

* protokołu komunikacyjnego Styx

Język programowania Limbo i maszyna wirtualna Dis przypominają Javę i jej maszynę wirtualną. Limbo jest językiem podobnym do C (Java jest oparta na C++), tworzącym kod bajtowy niezależny od platformy, na której ma być wykonywany przez maszynę wirtualną Dis.

Jednakże najważniejsze części systemu to jego jądro i protokół komunikacyjny Styx. Jądro - podobnie jak w innych systemach operacyjnych - jest odpowiedzialne m.in. za współpracę ze sprzętem, alokację pamięci i bezpieczeństwo. Ze względu na bezpośrednią współpracę jądra ze sprzętem, musi istnieć oddzielna realizacja jądra dla każdego zestawu sprzętowego, na którym Inferno jest wdrażane. Obecnie istnieją już realizacje jądra m.in. dla procesorów MIPS, Intel (od 386 wzwyż) i SPARC.