Przed ponad rokiem Microsoft opublikował pierwszą wersję beta nowego środowiska do tworzenia aplikacji .Net. Od połowy stycznia br. jest dostępna ostateczna wersja .Net SDK, pakietu zawierającego wszystkie elementy .Net Framework, pełną dokumentację, kompilatory dostępne z linii poleceń i przykładowe aplikacje.

Tworzenie aplikacji zgodnych z .Net Framework znacznie różni się od dotychczasowego modelu programowania dla Windows. Po pierwsze, aplikacje zgodne z .Net nie odwołują się bezpośrednio do API Win32. Zamiast tego muszą korzystać z tzw. pośredników .Net. Po drugie, aplikacja nie jest kompilowana bezpośrednio do kodu maszynowego, ale do specjalnego kodu MSIL. Dopiero później następuje właściwa kompilacja do kodu wynikowego. Dostępne są trzy rodzaje kompilatorów: pierwszy podstawowy, który kompiluje kod bezpośrednio przed uruchomieniem programu; drugi, optymalizujący kod tak by zużywał jak najmniej zasobów; trzeci, który kompiluje w momencie instalowania program i generuje najbardziej wydajny kod.

Również sposób instalowania aplikacji różni się od dotychczasowego. W .Net Framework podstawową jednostką jest pakiet (manifest) - samoopisujący się obiekt, który zawiera dokładny opis wersji, listę plików, referencje, informacje na temat zasobów udostępnianych na zewnątrz i żądań odpowiednich uprawnień. Pakiet taki może być podpisany cyfrowo. W obrębie środowiska instalacyjnego .Net może współistnieć wiele pakietów o tym samym identyfikatorze, ale w różnych wersjach. Podczas instalowania aplikacji wybierane są odpowiednie wersje pakietu.

Całkowicie zmieniły się reguły bezpieczeństwa. Podobnie jak w Javie, kod .Net może być odizolowany od platformy czy systemu operacyjnego. Wersja instalacyjna określonego komponentu to bardzo rozbudowany pakiet, w którym zdefiniowano poszczególne moduły, zależności pomiędzy nimi i operacje, jakie może wykonywać każdy moduł. .Net pozwala administratorowi lub programiście szczegółowo określać, jakie operacje może wykonywać konkretny kod MSIL. Teoretycznie, przy umiejętnym za- rządzaniu siecią, daje to szansę na całkowite wyeliminowanie złośliwych programów.

Aplikacja zgodna z .Net może automatycznie zażądać określonych praw lub uprawnienia mogą być jej nadawane przez system, np. po sprawdzeniu jej pochodzenia i ważności podpisu elektronicznego. Dla określonych aplikacji może zostać zablokowany dostęp do plików, do interfejsu użytkownika. Programista może też określić, jakie parametry konfiguracyjne ustawia dana aplikacja. Dzięki temu zarządzanie bezpieczeństwem staje się bardziej precyzyjne niż w Javie.

Ważnym elementem platformy .Net jest wspólne środowisko runtime (CLR - zbiór bibliotek usługowych, dostępnych dla każdego programu, bez względu na to, w jakim języku został napisany). Elementem towarzyszącym CLR jest ogólna specyfikacja językowa (CLS), definiująca jak skompilowane fragmenty napisane w różnych językach mają współpracować. CLS określa sposoby przekazywania zmiennych, zasady odwoływania się do funkcji itp. Możliwe jest np. dziedziczenie interfejsów/klas pomiędzy różnymi językami. Można także definiować dziedziczenie obiektów wizualnych - np. formatek czy innych komponentów wchodzących w skład interfejsu użytkownika. Języki wykorzystywane na platformie .Net muszą być jednak oparte na podobnym systemie typów danych.

Warto przyjrzeć się usługom dostarczanym przez .Net. W zasadzie można traktować biblioteki systemowe .Net jak pewnego rodzaju pośrednie API pomiędzy aplikacją a usługami systemu operacyjnego. Programista ma do dyspozycji usługi związane z wyświetlaniem grafiki, obsługą interfejsu, zarządzaniem wątkami, ogólnymi procedurami wejś-cia/wyjścia, operacjami związanymi z analizą składni XML, bezpieczeństwem, przetwarzaniem rozproszonym (przy użyciu SOAP i DCOM). Wśród usług wyższego poziomu są m.in. nowa wersja interfejsu dostępu do danych (ADO.Net) czy środowisko tworzenia interfejsu użytkownika - Web Forms (z ASP.Net) i Win Forms.