Potrzeba synchronizacji przesyłanych danych rośnie w miarę powiększania się przepływu informacji pochodzącej z różnych źródeł i transmitowanej przez jednorodne media transmisyjne. Coraz powszechniejsze stosowanie synchronicznych terminali komunikacyjnych może nawet wywoływać wrażenie, że używanie specjalistycznych narzędzi do synchronizowania przesyłanych danych jest zbędne, a synchronizacja przebiega automatycznie. Nic bardziej błędnego.

Obecnie nie stanowi większego problemu lokalna synchronizacja danych, daty lub czasu między terminalem przenośnym a stacjonarnym urządzeniem klasy PC, zainstalowanych w jednym pomieszczeniu. Tak działa interfejs IrDA (funkcjonujący na falach podczerwieni), zasięg takiej operacji jest jednak niewielki.

Uzyskanie podobnej synchronizacji przy wielu aktywnych terminalach i to z dowolnego miejsca nastręcza zupełnie inne problemy techniczne. Trudności te znacznie narastają w komunikacji bezprzewodowej, gdzie formalnie istnieje tylko jeden kanał komunikacyjny i wcale nie wiadomo, które z terminali, działających w określonej infrastrukturze bezprzewodowej oraz w konkretnym zasięgu sieci, znajdują się w stanie aktywnym.

Rozwiązaniem tego problemu zajęła się grupa inicjatywna producentów terminali mobilnych (Ericsson, Nokia, Palm, IBM, Lotus, Matsushita, Motorola, Psion, Starfish), proponując nowy protokół synchronizacji danych: Synchronization Markup Language, oznaczany w skrócie jako SyncML.

SyncML nie wymaga określenia medium transportowego i może funkcjonować zarówno w środowisku przewodowym, jak i bezprzewodowym (radiowym lub w podczerwieni), a największe zainteresowanie tym sposobem synchronizacji danych wykazały firmy i operatorzy zajmujący się wdrażaniem radiowej technologii Bluetooth. Typowe zastosowanie protokołu SyncML pozwala bowiem na bezkonfliktową komunikację między wieloma urządzeniami komórkowymi i terminalami przenośnymi (notebooki, palmtopy, komputery PC), a także pomiędzy innymi urządzeniami stacjonarnymi wyposażonymi w moduły Bluetooth.

Innym zastosowaniem SyncML - który jest bardziej wydajnym rozwiązaniem od istniejących protokołów hipertekstowych http czy Object Exchage Protocol - jest zapewnienie komunikacji między terminalami a oddalonym serwerem, z zastosowaniem bezprzewodowej technologii WAP (Wireless Application Protocol) i GSM.

Implementowany w produktach protokół SyncML umożliwia wzajemną synchronizację danych przesyłanych między wszystkimi terminalami w zasięgu sieci (np. Bluetooth), niezależnie od ich lokalizacji, czasu i sytuacji, w jakiej się znajdują.

Tradycyjnie realizowana synchronizacja danych na odległość między wieloma użytkownikami wymaga użycia serwera sieciowego do pamiętania tego typu operacji. Taki sam problem występuje w urządzeniach mobilnych - w poszczególnych produktach bezprzewodowych winny być wbudowane fragmenty funkcji synchronizacyjnych - podobnie jak w tradycyjnym serwerze komunikacyjnym. Funkcje te pełnią agenci (agent klienta bądź agent serwera), rozlokowani we wszystkich współpracujących urządzeniach, gdzie zachodzi wzajemna synchronizacja informacji. Agent serwera funkcjonuje tak samo jak agent klienta umieszczony na serwerze, lecz ma dodatkową inteligencję pozwalającą mu na inicjowanie synchronizacji w środowisku sieciowym i wiedzę, jak ona rzeczywiście przebiega.

W tradycyjnych sieciach komórkowych opartych na przełączaniu kanałów użytkownik musi sam inicjować proces transmisji, natomiast w sieciach wyposażonych w przełączanie pakietów (sieci GSM/GPRS i następne generacje) proces synchronizacji dokonuje się automatycznie. Zainteresowanie takim sposobem transmisji i dostępu mobilnego do informacji internetowej rośnie, gdyż wiąże się ze stosowaniem uniwersalnego języka XML (Extensible Markup Language) - promowanego jako język przyszłości i to nie tylko dla webowego środowiska komunikacji.