Do adresowania intranetowych dokumentów wystarczy podanie słów kluczowych.

Użytkownik, który chce dostać się do konkretnego dokumentu w Internecie, musi wprowadzić do przeglądarki odpowiedni adres URL. Adresy są coraz dłuższe i przez to trudne do zapisania, a tym bardziej zapamiętania. Zaradzić ma temu standard Common Name, opracowywany w trybie pilnym przez Internet Engineering Task Force (IETF), podstawowe ciało standaryzacyjne w Internecie.

W przyszłym roku standard Common Name powinien zostać zaimplementowany w portalach, wyszukiwarkach i przeglądarkach internetowych. Jest to technologia internetowa, jednak nowy standard powinien znaleźć zastosowanie przede wszystkim w rozbudowanych firmowych intranetach, w których użytkownikom sprawia kłopot szybkie dotarcie do właściwych dokumentów. Idea, będąca podstawą standardu Common Name, sprowadza się do zastąpienia skomplikowanych adresów URL, prowadzących do konkretnego dokumentu, zestawem jednoznacznie identyfikujących go słów kluczowych (w wybranej kategorii te same słowa kluczowe mogą bowiem określać różne dokumenty dotyczące różnego kontekstu).

Autorzy propozycji standardu traktują go jako próbę zastąpienia żmudnego adresowania przyjaznym dla użytkownika interfejsem dostępu do dokumentów. Takie rozwiązania stosują już wybrane serwisy internetowe (np. RealNames w Central Networds, Keywords w America Online czy SmartBrowsing w przeglądarce Netscape Navigator), ale IETF chciałby ujednolicić te metody we wspólnym standardzie wywołań API. Wyszukiwanie dokumentów odbywałoby się wtedy po stronie serwera. Wiązanie słów kluczowych z danym dokumentem na ogół byłoby przeprowadzane poprzez rejestrację (wówczas dane słowa wskazują na dokument zapisany w bazie danych, element katalogu czy innego zbioru danych). Dzięki temu mechanizmowi będzie można także wysyłać pocztę elektroniczną bez znajomości adresu odbiorcy. Common Name jest rozwiązaniem niezależnym od schematu adresowania Uniform Resource Names (URN), który dotyczy jedynie komunikacji pomiędzy komputerami (tu także stosuje się adresowanie odmienne od URL, a informacja o adresie nie dociera do użytkownika).