Studium pracy

Inżynieria metod opisana w poprzednim odcinku (Computerworld nr 40/98) zmierza do poprawy płynności procesu, czyli płynności przepływu materiału (informacji). Drugim celem inżynierii przemysłowej jest poprawienie ciągłości przepływu pracy.

Inżynieria metod opisana w poprzednim odcinku (Computerworld nr 40/98) zmierza do poprawy płynności procesu, czyli płynności przepływu materiału (informacji). Drugim celem inżynierii przemysłowej jest poprawienie ciągłości przepływu pracy.

Można powiedzieć, że praca jest ciągła, gdy natychmiast po zakończeniu jednej czynności pracujący może podjąć następną i ma zapewnione ku temu wszelkie warunki. Ciągłość procesu stosunkowo łatwo jest zapewnić, jeśli dana osoba pracuje sama, niezależnie od innych osób. Wystarczy, aby miała w zasięgu ręki wszystkie niezbędne przedmioty i informacje. Zadanie to komplikuje się jednak, gdy kilka osób wykonuje czynności w zespole. Wówczas pojawia się zagadnienie synchronizacji czynności.

Wskaźnik niezrównoważenia pracy

Schemat na podanym rysunku pokazuje czynności wykonywane równolegle przez zespół złożony z kilku pracowników. Jeśli praca ma być rzeczywiście zespołowa, to mogą oni razem przystąpić do następnych czynności dopiero po ukończeniu zadań przez ostatniego z nich. Zacieniowane pole na prostokącie obejmującym czas i stanowiska pracy wyraża stopień nieciągłości procesu, straty czasu pracy. Procentowy udział strat w ogólnym czasie pracy zespołu jest prostym i użytecznym wskaźnikiem niezrównoważenia procesu pracy.

Wskaźnik niezrównoważenia pracy = ((Maksymalny czas obróbki x Liczba pracowników - Całkowity czas obróbki) / (Maksymalny czas obróbki x Liczba pracowników)) * 100

(dla zespołu pracowników całkowity czas obróbki = 100, czas obróbki na poszczególnych stanowiskach wyraża się jako procent czasu całkowitego, wśród nich jest czas maksymalny)

Wskaźnik ten dla przypadku pokazanego na pierwszym schemacie wynosi: 100*(200-169)/200 =100*31/200 = 15,5%

Na schemacie (rys. 1) mamy dokładny chronometraż każdej czynności. Zatem w przypadku, gdy nie muszą one być wykonywane kolejno, możemy doprowadzić do lepszego zrównoważenia pracy zespołu, zmieniając nieco przydział zadań. Jedna z możliwości pokazana jest na następnym schemacie. Widać, że oprócz poprawy produktywności, wyrażającej się obniżeniem wskaźnika niezrównoważenia pracy (w naszym przypadku do 100*(175-168,75)/175 = 3,57%) uzyskujemy także skrócenie cyklu wykonania zadania zespołowego (w naszym przypadku o 5 s).

Projekt produktu

Optymalizacja dwóch wymienionych czynników - zaopatrzenia procesu i przydziału zadań - nie wyczerpuje zagadnienia projektowania zrównoważonej pracy. Przecież w naszym przykładzie zdołaliśmy poprawić przydział zadań, dlatego że czynności mogą być wykonywane w (prawie) dowolnej kolejności. Oznacza to, że produkt opisanego procesu można było rozłożyć na elementy realizowane oddzielnie, niezależnie jeden od drugiego. Dopiero złożenie wszystkich elementów stanowi wynik (produkt) procesu zorganizowanego w opisany sposób.

W biznesie liczy się szybkość, więc skomplikowane zadania musimy wykonywać zespołowo, aby do minimum skrócić czas ich realizacji. Jak powinna wyglądać struktura produktu, aby można go było zrealizować zespołowo i zarazem ekonomicznie? Łatwo dojść do właściwych wniosków, rozkładając dowolny średnio skomplikowany produkt najpierw na podzespoły (ostatni poziom złożenia), a następnie rozkładając podzespoły na części, dochodząc do odpowiednio niskiego (wczesnego) poziomu złożenia, np. tego, który zajmuje najwięcej pracy.

Po pierwsze, architektura produktu powinna zawierać jak najmniej poziomów złożenia, aby sekwencja etapów produkcji była jak najkrótsza. Najpowszechniejszym chyba rozwiązaniem jest centralny szkielet, do którego dobudowuje się elementy funkcjonalne (podzespoły). Elementy powinny być jak najprostsze, więc wcześniej często trzeba dokonać analizy (rozbioru) funkcji i wyeliminować komplikacje tam, gdzie jest to możliwe. Natomiast tam, gdzie funkcje produktu muszą pozostać skomplikowane, można zastosować podzespoły scalające komplikacje w swej wewnętrznej budowie (np. układ scalony, procesor).

Ponadto wszystkie elementy składowe muszą mieć ściśle określoną specyfikację połączenia (interfejsu) ze szkieletem, a czasem z innymi elementami. Najlepiej, jeśli połączenia zostaną zaprojektowane jako standardowe, a elementy będą zunifikowane, aby zmniejszyć ich różno-rodność.

Przykładów opisanej architektury mamy wystarczająco. Czasopismo, w którym czytają Państwo ten tekst, zbudowane jest na szkielecie utworzonym z działów tematycznych o zaplanowanej z góry objętości, a także standardowych kolumn i szpalt. Redaktorzy działów określają dokładną specyfikację materiałów (tematyka jest odpowiednikiem funkcji, objętość materiałów jest zunifikowana itd.), a autorzy mogą pracować niezależnie od siebie. Otrzymują Państwo do rąk produkt pracy zespołowej. Pisząc aplikację do systemu Windows rozpoczynamy od formuły main, aby utworzyć podstawowe okno, do którego w standardowy sposób "podwieszamy" poszczególne funkcje programu. Praca zespołowa nad programowaniem funkcji jest możliwa, ponieważ funkcje i "łączniki" są ściśle zdefiniowane na początku projektu.

W celu komercyjnej reprodukcji treści Computerworld należy zakupić licencję. Skontaktuj się z naszym partnerem, YGS Group, pod adresem [email protected]

TOP 200