W co grają ludzie. Psychologia stosunków międzyludzkich. Eric Berne, tłum. Paweł Izdebski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1997, str. 160.

Kiedy obserwujemy jakąś sytuację w pracy, często zadajemy sobie pytanie: co jest grane? Na ogół oznacza ona nasz niepokój, ponieważ czegoś nie rozumiemy, coś się wymyka spod naszej kontroli, coś dzieje się niezgodnie z dawno ustalonym porządkiem. Czasem wręcz odnosimy wrażenie, że sytuacja ta jest bez sensu, a ludzie zachowują się nieracjonalnie.

Eric Berne, znany psychiatra amerykański, przekonuje swoich czytelników, że nie ma sytuacji bez sensu. Rzeczywiście trudne jest natomiast rozszyfrowanie, o co komu chodzi, czyli jaką prowadzi grę. Nawet w pracy nie sprowadza się ona nigdy jedynie do obrony czy forsowania swoich interesów. Zwykle zawiera jeszcze element osobistej rywalizacji albo walki z kompleksami czy urazami jeszcze z dzieciństwa. Jak pisze autor: "Każdy nosi w sobie małego chłopca lub dziewczynkę". A wychowywanie polega głównie na uczeniu, w jakie gry grać.

Berne pisze o grach: "Gry są jak gdyby wciśnięte między rozrywki a intymność. Rozrywki stają się nudne przy powtarzaniu, tak jak i sprzyjające im spotkania towarzyskie. Intymność wymaga dużej ostrożności. (Intymność pozbawiona jest grania.) (...) Zatem, aby uciec od nudy rozrywek nie narażając się przy tym na niebezpieczeństwa intymności, większość ludzi idzie na kompromis gier tam, gdzie to możliwe, i one głównie wypełniają im najciekawsze ze wspólnie spędzonych godzin".

Książka zbudowana jest na przykładach osób, które autor spotkał podczas swojej praktyki psychiatrycznej. Przytaczane są fakty i rozmowy. Ani razu nie pada słowo biznes. Jednak przez cały czas lektury odnosiłam wrażenie, że byłoby dobrze, gdyby przeczytali ją menedżerowie czy biznesmeni. Po to, aby znaleźli w sobie małego chłopca. I po to, aby sami przed sobą odtajnili swoje gry.