Co można powiedzieć o serwerach, które mogą zawierać do ośmiu układów CPU? Producenci tego rodzaju systemów zaczęli je projektować z myślą o dużych przedsiębiorstwach, obiecując im, że wydajność systemu informatycznego opartego na takim produkcie wzrośnie w widoczny sposób. Jednak w rzeczywistości sprawa nie przedstawiała się jak dotąd zbyt różowo i skalowalność tego rodzaju systemów (oraz opłacalność takiej inwestycji) pozostawiała bardzo wiele do życzenia.

Starsze konstrukcje serwerów 8-procesorowych oferowały ograniczone możliwości. W porównaniu z 4-procesorowym serwer 8-procesorowy pracował tylko od 30 do 60 proc. wydajniej, a na serwer 8-procesorowy trzeba było wydać trzy razy więcej pieniędzy niż na 4-procesorowy.

A dzisiaj? Czy serwery 4-procesorowe oparte na procesorach Intela można w łatwy sposób rozbudować, tak aby mogły przetwarzać dane wykorzystując 8 procesorów? Czy jest to obecnie opłacalna inwestycja? Aby odpowiedzieć na te pytania, przyjrzyjmy się bliżej 8-procesorowemu serwerowi Dell PowerEdge 8450, który przetestowano po zainstalowaniu w nim dwóch systemów operacyjnych: Windows NT (razem z pakietem Service Pack 6) i Windows 2000. Produkt firmy Dell wybrano, ponieważ jest to pierwszy serwer wykorzystujący chipset Profusion, który wszedł na rynek pod koniec 1999 r. Niedługo zaprezentujemy w naszym serialu testy kolejnych serwerów 8-procesorowych.

Wyniki tych testów pokazują, że opracowana przez Intel architektura wieloprocesorowa oparta na chipsecie Profusion i na procesorach Pentium Xeon (układy zastosowane przez firmę Dell w serwerze PowerEdge 8450) sprawuję się bardzo dobrze. Uwaga ta dotyczy serwera pracującego zarówno pod systemem Windows NT 4.0, jak i pod systemem Win 2000. Liczby wskazują, że po zwiększeniu liczby procesorów z czterech do ośmiu wydajność serwera wzrasta dwukrotnie w przypadku uruchomienia testów internetowych, a po uruchomieniu testów SQL (obsługa bazy danych) wydajność wzrasta o 88 proc. Jeśli chodzi o koszt takiej inwestycji, to za serwer PowerEdge 8450 wyposażony w 8 procesorów trzeba zapłacić niemal dwa razy więcej niż za taki sam serwer wyposażony w 4 procesory.

Wzrost wydajności po przejściu z konfiguracji x4 na konfigurację x8 jest osiągany w przypadku tego serwera głównie dzięki lepszej pracy warstwy sprzętowej systemu. Testy wykazały, że oba systemy operacyjne (Windows NT 4.0 i Windows 2000) równie dobrze obsługują komputer dysponujący 8 procesorami - nie zauważono tu żadnych znaczących różnic.

Ewolucja systemów ośmioprocesorowych

Architektury wieloprocesorowe nie są czymś nowym. Jest to koncepcja znana od dobrych kilku lat. Przed rokiem 1995, a więc przed wprowadzeniem na rynek procesorów klasy Pentium Pro, wyjątkowo dobrze nadających się do obsługiwania komputerów z symetrycznym przetwarzaniem wieloprocesorowym - SMP (Symmetrical Multiprocessor Processing), firmy Unisys, Sequent i NCR stosowały w produkowanych przez siebie systemach SMP własne architektury, wykorzystujące możliwości ówczesnych procesorów Pentium. Architektury te rzeczywiście przyczyniały się do zwiększenia wydajności systemu, ale taki serwer wieloprocesorowy był dużo, ale to dużo droższy niż serwer jednoprocesorowy. Nie ma się więc czemu dziwić, że użytkownicy nie przejawiali zbyt dużego zainteresowania tego rodzaju rozwiązaniami, czekając na moment, gdy produkty te potanieją, a ich producenci zaproponują dopracowane rozwiązania.

Przełom nastąpił w 1997 r., gdy producenci zaproponowali nowe rozwiązania. Firmy NCR, Axil i Corollary opracowały takie architektury wieloprocesorowe, które pozwalały budować serwery SMP wyposażone w więcej niż cztery procesory. Do tej pory w serwerach SMP można było instalować co najwyżej cztery Pentium Pro. Kolejna granica została przekroczona. Firma NCR opracowała architekturę Octascale, a wysiłki firmy Axil zaowocowały pojawieniem się serwerów klasy SMP, opartych na technologii Northbridge, w których można już było instalować do ośmiu procesorów. Firma Corollary zdecydowała się poczekać na procesor Xeon (który wszedł na rynek latem 1998 r.), zamiast opracowywać architekturę zdolną obsługiwać procesory Pentium Pro.

Corollary podjęła prawidłową decyzję, czekając na procesor Pentium Xeon, ponieważ Intel wykupił ją pod koniec 1997 r. Był to znaczący moment dla przyszłości architektur wieloprocesorowych, zdolnych obsłużyć osiem układów CPU. I tak w 1998 r. firma Axil zdecydowała się przerwać prace nad architekturami wieloprocesorowymi, a zainteresowanie architekturą Octascale (NCR) znacznie spadło.