W komunikacji szerokopasmowej na niewielkich odległościach (100 m, 10 Gb/s) miedziane okablowanie daje zadowalające efekty, ale koszt wdrażania szybkich technologii miedzianych rośnie i staje się porównywalny z instalacją optyczną. Miedź ma nadal dominującą pozycję jedynie w połączeniach lokalnych, gdzie szybkość stanowi mniej ważny czynnik niż koszt jej zwiększenia. W tradycyjnym transporcie optycznym z konwersją O/E (optyczno-elektryczna konwersja) używa się sygnałów elektrycznych do uaktywniania, komutowania i kodowania sygnałów optycznych za pośrednictwem specjalistycznych modułów, które łączą i synchronizują obie technologie transportowe. W świetle rosnących potrzeb multimedialnych nie jest to rozwiązanie przyszłościowe.

Wiele okoliczności wskazuje, że odchodzenie administratorów od miedzianego okablowania będzie trwało latami, a być może nawet nigdy się nie zakończy. Jest też wielce prawdopodobne, że poszerzanie pasma w sieciach szkieletowych będzie się ciągnąć w nieskończoność, gdyż zapotrzebowanie na przepustowość sieci rdzeniowych stale podwaja się średnio co 12-18 miesięcy.

Zobacz również:

• Wyjaśniamy czym jest SD-WAN i jakie są zalety tego rozwiązania
• Sztuczna inteligencja pomaga rozwiązywać problemy z sieciami

Ruch w internecie eskalują interaktywne strony webowe oraz blogi internetowe, a także wideokomunikacja społecznościowa za pośrednictwem takich aplikacji, jak YouTube, Facebook czy Twiter, które generują olbrzymie ilości danych cyfrowych w postaci tekstów, zdjęć i filmów. W rezultacie nawet współczesne trakty optyczne o wysokich przepustowościach zaczynają być niewydolne. Dla podkreślenia tych różnic z dzisiejszymi rozwiązaniami transportowymi, to korzystając technologii 100 Gb/s na całej trasie przekazu można będzie przesłać jeden petabajt danych (1PB) w czasie 12 godzin, a zawartość płyty filmowej DVD (8,7 GB) dobrze poniżej sekundy.

Jedynie optyka

Aby sprostać tym zapotrzebowaniom, światłowody systematycznie zbliżają się do użytkownika - przechodząc z długodystansowych aplikacji telekomunikacyjnych poprzez rozległe sieci miejskie i szkielety korporacyjne, aż do biurka klienta. O ile w przekazach powyżej 100 m instalacje optyczne są rzeczywiście bezkonkurencyjne, krótsze połączenia w sieciach biurowych bądź na mniejszych dystansach pozostają jeszcze domeną miedzi. Powodem jest koszt realizacji całego przedsięwzięcia, a dokładniej konieczność seryjnej produkcji tanich chipów optycznych do współpracy z interfejsem światłowodowym.

Do komunikacji na dużych dystansach zwykle używa się światłowodów jednomodowych SM (Single Mode), których zaletą jest transport sygnałów bez znaczącego zniekształcania i tłumienia. Ta cecha pozwala na budowę systemów transmisyjnych dalekiego zasięgu, osiągających znaczne przepływności. Mimo iż sam koszt produkcji światłowodów jednomodowych jest obecnie porównywalny z wielomodowymi, to cena sprzętu aktywnego (nadajniki, odbiorniki, korektory) współpracującego ze światłowodami jednomodowymi nadal dokłada sporo do całkowitych kosztów. W porównaniu do innych mediów (miedź, fale radiowe, woda, podczerwień) światłowody zapewniają mniejsze straty sygnału i dają małe opóźnienia informacji (lepsze parametry ma jedynie próżnia), a ich żywotność szacuje się na 25 lat.