Pozwolę sobie niniejszym zaprotestować. Sprzeciw dotyczy uznawania ekwiwalencji tytułów zawodowych informatyków pośród absolwentów różnych uczelni. Uważam, że wielu młodych ludzi nie zasługuje na tytuł magistra czy inżyniera, a pomimo tego uczelnie ich nominują. I jest to prztyczek w nos dla całej reszty solidnie wyedukowanych informatyków.

Przyczyny takiego stanu rzeczy są następujące: brak selekcji wstępnej kandydatów, nauczanie informatyki wszędzie, gdzie tylko można i kim można, wystawianie dyplomów na zasadzie formalnego akcentu końcowego wieńczącego kilkuletnie opłacanie nauki. Poziom spada na łeb, na szyję. Honor ratują - te same co od lat - uczelnie państwowe i nieliczne, dobrze wyspecjalizowane w nauczaniu informatyki uczelnie niepubliczne. Żaden absolwent nie ma przy dyplomie przywieszki mówiącej o znaku jakości, stąd o jego walorach może decydować tylko ranga ukończonej szkoły. Nie dość, że magister magistrowi jaskrawo nierówny, to ku większemu utrapieniu funkcjonują studia zaoczne oferujące ten sam tytuł, a jakże marginalnie edukujące studentów. Pomimo dużego współczynnika skolaryzacji, spada poziom edukacji. Nic dziwnego, że nagminnie studia uzupełnia się teraz podyplomowo. Bardzo często tylko w celu pozyskania stosownego papierka.

Gdy na studiach inżynierskich przyglądam się nieraz programom nauczania przedmiotów podstawowych, jak matematyka czy fizyka, to łzy mi lecą. Nie ze wzruszenia bynajmniej, a ze śmiechu, bo jest to mniej więcej poziom szkoły średniej sprzed trzydziestu lat. Powody do śmiechu bywają także inne. Znajomy mój, prowadzący zajęcia bodajże z arytmetyki układów cyfrowych, zauważył podczas ćwiczeń, że są pewne problemy z pojmowaniem zagadnienia. Aby zdiagnozować przyczynę tych trudności, poprosił jednego ze studentów o wykonanie na tablicy pisemnego mnożenia 111 razy 33. Student w dziwny dosyć sposób rozpisał "słupek", jeszcze dziwniej przemnażał i otrzymał wynik 333333. Po reprymendzie zamienił kolejność czynników mnożenia i otrzymał co prawda inny rezultat, ale równie błędny. Jego kolega z ławki nie mógł opanować śmiechu z powodu tych błazeństw. Prowadzący ćwiczenia, wobec beznadziejności studenta, zaprosił do tablicy jego kolegę, śmieszka. Ten zaś przemnożył tak, że w wyniku otrzymał 99.

O czym to wszystko świadczy? O tym, że nauka idzie do przodu, a wiedza do tyłu. Świadczy to także o tym, że panowie ci (i tu głowę daję) prędzej czy później będą obnosić się z takim samym tytułem zawodowym jak mój, z czego jestem wyraźnie niezadowolony i czemu ostro się sprzeciwiam. Podany tu przykład, za którego autentyczność ręczę, jest ekstremalnym wyrazem braku wiedzy i podstawowych umiejętności - i to na poziomie wczesnej szkoły podstawowej. Jak stwierdza niezależnie wielu wykładowców, edukacyjnie lecimy lotem koszącym w dół. Kandydaci na informatyków chyba często gęsto nie zdają sobie sprawy z różnic pomiędzy kawiarenką internetową a informatyką.

Należy nasilić selekcję. Uczelnie zaniżają poziom z finansowych pobudek, bo więcej studentów, to więcej wpływów z czesnego, a gorsza kadra dydaktyczna, to mniejsze obciążenia z tytułu wynagrodzeń. Jest to jednak miecz obosieczny, bo tolerowanie bylejakości skutecznie obniża ranking uczelni, co spowoduje w przyszłości całkowity odpływ kandydatów. A poza tym to chyba wstyd wypuszczać w świat informatyków, którzy napiszą polecenie, jeśli im ktoś podyktuje, ale i tak nie będą w stanie zrozumieć dlaczego.