Prawdą jest, że zabawki informatyków starzeją się stosunkowo szybko. Nikt ich nie naprawia, praktycznie nikt nie sprzedaje używanego, kilkuletniego sprzętu - nie byłoby zresztą nabywców. Oddajemy je dzieciom, częściej - wrzucamy do najgłębszej z szuflad ("bo kiedyś pewnie się przyda"). Ale prawie nigdy nie pozbywamy się ich na dobre. Czy ktoś kiedyś zastanawiał się dlaczego?

Zdradzę w tym miejscu wielką tajemnicę informatyków. Otóż nasz gadżet spełnia rolę portetu Doriana Graya. Przypomnę: fabuła powieści Oskara Wilde mówi o pięknym, ale nikczemnym młodzieńcu. W młodości słynny malarz maluje jego portret, a on wypowiada życzenie, by to obraz a nie on się starzał. Mijają lata, on łamie serca, krzywdzi innych, wreszcie popełnia morderstwo - a wszystko to nie pozostawia na nim śladu. Zamiast niego postać na portrecie zmienia się na gorsze.

Nasza zawód wymaga ciągłej świeżości umysłu oraz sił witalnych. Rozwiązujemy skomplikowane, abstrakcyjne problemy w warunkach stresu. Musimy mieć mądrość, doświadczenie i rozwagę ludzi dojrzałych, jednocześnie nie tracąc błyskotliwości, szybkości działania i skłonności do podejmowania ryzyka - cech osób młodych. Na co dzień podejmujemy decyzje, od których zależy przyszłość naszych przedsiębiorstw. Jeśli będą prawidłowe, nikt ich nawet nie zauważy; jeśli popełnimy błąd, konsekwencje spadną nie tylko na nas, ale wielu innych.

Bierzemy to wszystko na własne ciało i duszę. Udźwignąć ten ciężar możemy tylko w jeden sposób. Każdy z nas ma urządzenie, które "przejmuje" stres i zmęczenie. To ono cierpi, kiedy my nie możemy; to ono bierze na siebie wszystkie złe emocje i trudne decyzje. To dzięki niemu my możemy ciągle być skupieni i wydajni, by budować i utrzymywać środowisko informatyczne naszych przedsiębiorstw. Nic dziwnego, że takie urządzenie po dwóch-trzech latach jest wrakiem i musi odejść na emeryturę, byśmy my sami mogli utrzymać formę.

Czy teraz łatwiej zrozumieć dlaczego tak kochamy nasze zabawki, dlaczego dbamy o nie i tak przeżywamy, gdy w końcu przyjdzie ich czas? To po prostu zwierciadło naszej prawdziwej duszy, historia naszych zmagań; sukcesów i porażek.

A jeśli ktoś chce wiedzieć, dlaczego stare urządzenia nigdy nie wędrują do śmieci, niech przeczyta zakończenie powieści Oskara Wilde.